แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 398

หน้าประตูในเวลานี้ คนตระกูลจูถูกนำตัวมาแล้ว

คุณชายทั้งหลายต่างมากันหมด แต่ละคนถูกมัดไว้ สีหน้าซีดราวกับขี้เถ้า

แม้แต่นายท่านใหญ่ของตระกูลจูก็ถูกคนพาเข้ามาด้วย

อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เกอเฉิงฮุยเกือบตกจากเก้าอี้

หลังจากผู้คนของตระกูลจูเข้ามา มีหญิงสาวสองคนที่สะดุดตามาก

คนหนึ่งสวมชุดสีแดง และดูสง่าผ่าเผย

คนหนึ่งสวมชุดสีขาว ลักษณะท่าทางเยือกเย็นและกำลังหวีผม

สิ่งที่ทำให้เกอเฉิงฮุยตื่นตระหนกคือลั่วเสี่ยวปิงที่สวมชุดสีขาว

สำหรับลั่วเสี่ยวปิง เกอเฉิงฮุยรู้สึกประทับใจมากจนถึงขีดสุด

ในตอนนั้นคดีของลั่วเสี่ยวปิงผู้นี้ ไม่เพียงแต่จะทำให้สวินฝู่เซี่ยงเซียวเซียนตกใจ แต่ยังรวมถึงชายลึกลับที่สวมหน้ากากผู้นั้นด้วย......

ในตอนแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่หลังจากเรื่องราวสิ้นสุดลงแล้วยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว

เห็นได้ชัดว่าชายสองคนนั้นมาที่นี่เพราะหญิงสาวชาวบ้านที่ดูเหมือนธรรมดาผู้นี้

แม้ว่าคดีนี้ ในที่สุดแล้วเมื่อคดีถูกปิด กวงอันโหวจะพ้นจากการตกเป็นผู้ต้องสงสัย แต่ในท้ายที่สุดก็ยังเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ เขาไม่เชื่อว่าเรื่องนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วเสี่ยวปิง

ต่อมาเขากลัวว่าจะถูกลดตำแหน่ง ในระยะนี้จึงสงบเสงี่ยม เดิมทีคิดว่านานมากแล้วที่ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย เรื่องก็คงจะผ่านไปแล้ว ใครจะคิดว่าจะได้เจอหญิงผู้นี้อีก? นี่......ลางสังหรณ์บอกเกอเฉิงฮุยว่าที่ที่มีลั่วเสี่ยวปิง ย่อมไม่มีเรื่องดีเกิดขึ้น

เมื่อเกอเฉิงฮุยมีความคิดนี้ ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามา

มีมากกว่ายี่สิบคน บางคนแต่งตัวธรรมดา และบางคนแต่งตัวค่อนข้างดี

เมื่อคนเหล่านี้คุกเข่าลงพร้อมกัน เกอเฉิงฮุยก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่นระรัว

เป็นดังที่คาดไว้จริงๆ เมื่อเกอเฉิงฮุยได้ยินเนื้อหาในข้อกล่าวหาของคนเหล่านี้ เขาก็แทบไม่รู้สึกจะเป็นลม

ภายใต้ขอบเขตอำนาจของเขา หากเหตุการณ์ลักพาตัวครั้งใหญ่เกิดขึ้นสองครั้ง เช่นนั้นหมวกขุนนางของเขา จะยังสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่?

เกอเฉิงฮุยมองไปที่ลั่วเสี่ยงปิงโดยไม่รู้ตัว ลั่วเสี่ยงปิงต้องยั่วยุให้เกิดเรื่องเช่นนี้แน่ๆ

หากไม่เป็นเช่นนั้น จะเป็นเรื่องบังเอิญที่เหตุการณ์ทั้งสองครั้งถูกลั่วเสี่ยวปิงพบเจอได้อย่างไร?

คงเป็นเพราะผู้อื่นมีรูปร่างที่ง่ายต่อการลักพาตัว?

ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าเกอเฉิงฮุยเดาถูก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่เพียงมีรูปร่างที่ง่ายต่อการลักพาตัว แต่นางยังยั่วยุให้เกิดเรื่องเช่นนี้

เกอเฉิงฮุยสูดหายใจเข้าลึกๆ “เอาล่ะ ข้ารู้เรื่องนี้แล้ว ข้าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้”

หลังจากพูดจบ เขาก็เคาะไม้ปลุกสติและออกไปจากห้องโถง

เขาต้องการหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ให้โอกาสนี้กับเขา

ลั่วเสี่ยวปิง “นายท่าน ไม่ทราบว่าในช่วงเวลาที่ท่านไปตรวจสอบ จะจัดการกับคนตระกูลจูอย่างไร? ”

นางมีเหตุผลที่เชื่อได้ว่าหากนางไม่ถาม เกอเฉิงฮุยคงต้องปล่อยเสือเข้าป่า

เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อลั่วเสี่ยวปิงถาม เกอเฉิงฮุยก็พูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

จัดการอย่างไร?

ก่อนที่คดีจะคลี่คลาย? เขาจะจัดการอย่างไร? แน่นอนว่าต้องปล่อยให้คนไปก่อน

หรือว่าจะต้องคุมขังตระกูลจู?

ในขณะที่คิดเช่นนี้ เกอเฉิงฮุยก็เผชิญกับสายตาอันเยือกเย็นของลั่วเสี่ยวปิง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาในหัวใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เกอเฉิงฮุยถามโดยไม่รู้ตัว “เจ้าคิดว่าจะจัดการอย่างไร?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เกอเฉิงฮุยก็แทบอยากจะกัดลิ้น

ลั่วเสี่ยวปิงผู้นี้มีภูมิหลังไม่น้อย หรือว่ามีคนคอยสนับสนุนเรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นการคาดเดาของเขา แต่ก็ไม่ชัดเจน

การถามเช่นนี้ต่อหน้าประชาชนจำนวนมากและคนตระกูลจู ความน่าเกรงขามของเจ้าเมืองเช่นเขาอยู่ที่ไหน?

เมื่อคิดเช่นนี้ เกอเฉิงฮุยก็ต้องการกู้สถานการณ์ “ข้าหมายความว่าข้าจะตัดสินใจเอง”

ลั่วเสี่ยวปิงเม้มริมฝีปาก “นายท่าน ข้าในฐานะผู้เสียหายและผู้เสียหายคนอื่นๆ ควรมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่านายท่านจะจัดการกับคนตระกูจูใช่หรือไม่?”

ในขณะที่พูด ลั่วเสี่ยวปิงก็กวาดสายตามองไปที่คนตระกูลจู “หรือว่าเรื่องที่ตระกูลจูลักพาตัวคนจะเป็นความจริง แต่นายท่านต้องการจะปกป้องตระกูลจู?”

แน่นอนว่าเกอเฉิงฮุยต้องการปกป้องคนผิด