แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 399

หลังจากออกมาจากศาล ลั่วเสี่ยวปิงกับจีเหวินจุนก็เดินออกไปจากหยาเหมิน

ในเวลานี้ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่หน้าประตูหยาเหมินและไม่ยอมไป ในบรรดาคนเหล่านี้ มีเจ้าทุกข์ที่ไม่ได้ไปที่หน้าศาล เมื่อเห็นจีเหวินจุนออกมาก็พากันคุกเข่าลงขอบคุณ

เมื่อเห็นคนเหล่านั้นคุกเข่า จีเหวินจุนก็รู้สึกไม่สบายใจมาก

นางรู้ว่าในบรรดาคนเหล่านี้ มีคนจำนวนมากที่ตามหาคนที่ต้องการตามหาไม่พบ

“พี่เสี่ยวปิง...…” จีเหวินจุนมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยแววตาที่แวววาว “พี่เสี่ยวปิง ท่านคิดว่ากรรมจะตามสนองตระกูลจูหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เหลือบมองคนเหล่านั้น “กรรมตามสนองอาจจะมาช้า แต่มาแน่นอน ไม่ต้องห่วง”

ดูเหมือนจีเหวินจุนจะถูกปลอบโยน จึงไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองไปจากถนนหยุนเชวี่ย เนื่องจากบ้านของทั้งสองใกล้กัน จีเหวินจุนจึงตามลั่วเสี่ยวปิงไปก่อน

ทันทีที่มาถึงบ้านของลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงกับจีเหวินจุนก็เห็นไป๋เสากับเล่อเล่อยืนอยู่ที่นั่นแต่ไกล

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง เล่อเล่อก็วิ่งไปมาหาลั่วเสี่ยวปิง โดยไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงไปถึงหน้าประตู

เมื่อเข้ามาใกล้ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นเบ้าตาที่แดงก่ำของเล่อเล่อ ท่าทางดูตระหนกตกใจ ลั่วเสี่ยวปิงเป็นห่วงจึงรีบกอดเล่อเล่อไว้ในอ้อมแขน

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ......”

ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เล่อเล่อก็กล่าวขอโทษ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ตื่นตระหนก “เหตุใดต้องกล่าวขอโทษ? ”

เล่อเล่อ “น้าไป๋เสาได้รับบาดเจ็บ ทั้งหมดเป็นเพราะข้า...... ”

ที่แท้ตอนที่เล่อเล่อออกไปเล่น ตอนที่เดินผ่านหอที่กำลังซ่อมแซมอยู่ จู่ๆ นั่งร้านก็พังลงมา หากไม่มีไป๋เสา เกรงว่าเล่อเล่อคงโชคร้ายมากกว่าโชคดี

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปที่ไป๋เสา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”

ไป๋เสา “แค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น นายหญิงไม่ต้องเป็นห่วง”

แม้ว่าไป๋เสาจะบอกว่าแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็ยังพาไป๋เสากลับไปดูบาดแผล

นางได้รับบาดเจ็บที่หลัง มีคราบเลือดและรอยฟกช้ำ เห็นแล้วน่าสยดสยอง

ด้วยวรยุทธ์ของไป๋เสาแล้ว หากเหตุการณ์ไม่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป ไป๋เสาไม่มีทางได้รับบาดเจ็บจนเป็นเช่นนี้

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใส่ยาให้ไป๋เสาอย่างเงียบๆ สั่งให้ไป๋เสาพักผ่อนแล้วออกไป

.......

ในอีกด้านหนึ่ง อานอานประสบกับอันตรายที่โรงเรียน

ในเวลานี้เว่ยหยวนหมิง อาจารย์เว่ยกำลังระบายอารมณ์ใส่ผู้อำนวยการของโรงเรียนเต๋อหลินอยู่ที่ลานบ้าน ลูกศิษย์ของตนเองถูกลักพาตัวไปจากโรงเรียน นั่นเป็นความผิดของโรงเรียนไม่ใช่หรือ ประเด็นนี้ไม่ต้องเถียงเลย

ผู้อำนวยการรู้ว่าคราวนี้อาจารย์เว่ยโกรธมาก และรู้ดีว่าเป็นฝ่ายผิด จึงไม่เถียง เขาเดินตามไปพลางกับแสดงออกว่าจะตรวจสอบความผิดพลาดให้กระจ่างอย่างแน่นอน และจะให้คำชี้แจ้งที่ชัดเจนกับอาจารย์เว่ย

ประกอบกับในเวลานี้นายท่านหราวก็ตามมาพอดี เว่ยหยวนหมิงจึงปล่อยผู้อำนวยการไป แต่กล่าวอย่างไม่ประนีประนอมว่าพรุ่งนี้ต้องได้ผลการตรวจสอบ

ผู้อำนวยการลำบากใจ แต่ก็ยังปฏิบัติตาม

“เด็กคนนั้นไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” หราวหยูหลินดูเป็นกังวล

ก่อนหน้านี้ตอนที่เห็นเด็กคนนั้น หราวหยูหลินยังไม่รู้ว่าอานอานเป็นลูกของหมอเทวดาลั่ว ต่อมาหลังรู้จากปากของบุตรสาว หราวหยูหลินก็ตีอกชกหัวไม่รู้กี่ครั้ง และบอกว่าตนเองพลาดต้นกล้าที่ดีไป ถึงอย่างไรเดิมทีก็ได้ใกล้ศาลาริมน้ำและได้พระจันทร์มาก่อน

แต่โชคดีที่ลูกศิษย์ของตนเองก็ไม่เลว หราวหยูหลินจึงปลื้มใจเล็กน้อย

แม้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่ในสถานะทาสรับใช้ นี่ไม่ใช่ปัญหา ขอเพียงเด็กคนนั้นถูกปลดจากสถานะทาส ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา

เว่ยหยวนหมิงส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

แม้ว่าจะไม่เป็นไร แต่เดิมทีเว่ยหยวนหมิงก็รู้สึกว่าร่างกายท่อนหนึ่งของตนเองถูกฝังกลบ คราวนี้เขาตกใจมากจนคอตกลงไปอยู่ในดินเหลืองแล้ว

แม้จะเป็นเพียงความสัมพันธ์ของศิษย์กับอาจารย์ แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้กับเขาจะมีวาสนาต่อกัน รู้จักกันมานานเช่นนี้ เขาถือว่าเด็กคนนี้เป็นเหลนที่ต้องอบรมสั่งสอนและทะนุถนอมมาตั้งนานแล้ว

ในเมื่อทุ่มเทความรู้สึกที่แท้จริงออกไปแล้ว จะทำจิตใจให้สงบใจได้อย่างไร?