แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 400

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ประชาชนจำนวนมากมารวมตัวกันที่หน้าประตูหยาเหมินเจ้าเมือง เพื่อเตรียมดูความครึกครื้น

เกอเฉิงฮุยก็ก้าวสู่โถงพิธีตามความเป็นจริง

เมื่อเทียบกับเมื่อวาน วันนี้เกอเฉิงฮุยดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเกอเฉิงฮุย ลั่วเสี่ยวปิงรู้ก็สึกมีบางอย่างผิดปกติ

เป็นดังที่คาดไว้ ตอนที่ศาลเรียกโจทก์ โจทก็น้อยกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด

และตอนที่ตระกูลจูถูกนำตัวมา ก็ไม่มีใครสักคนตื่นตระหนก

คดีนี้ได้รับการพิจารณาอย่างรวดเร็ว เด็กผู้หญิงเหล่านั้นถูกจับตัวไปที่ตระกูลจูจริงๆ แต่ความผิดทั้งหมดถูกโยนให้พ่อบ้านของตระกูลจู มือเดียวปิดฟ้า ภาพลักษณ์ของความผิดร้ายแรง

แม้แต่ลั่วเสี่ยวปิงที่ถูกลักพาตัวก็ล้วนเป็นพ่อบ้านที่ตัดสินใจอย่างลับๆ และเจ้านายของตระกูลจูไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง กล่าวโดยสรุปได้ว่าพ่อบ้านตระกูลจูหลอกลวงเจ้านายในตระกูลจู ที่หลอกเจ้านายให้ปกคลุมท้องฟ้า ด้วยมือข้างเดียวและก่ออาชญากรรมที่ชั่วร้าย

ด้วยพยานบุคคลและพยานวัตถุทั้งหมด พ่อบ้านจูยอมรับโทษในศาล และบรรดาเจ้านายของตระกูลจูยังแสดงละครเป็นเจ้าทุกข์ที่เต็มไปด้วยขมขื่นหนึ่งฉาก

ส่วนเรื่องของอู๋หย่งนั้น ทั้งหมดล้วนกลายเป็นคนใช้ของตระกูลจูที่ทำ และเจ้านายของตระกูลจูก็ใสสะอาด

ประชาชนทั้งหลายไม่รู้ความจริง จึงคิดว่าพ่อบ้านจูเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นเช่นนี้ จีเหวินจุนก็แทบจะระเบิดความโกรธออกมาและรีบวิ่งไปถาม แต่สุดท้ายลั่วเสี่ยวปิงก็รั้งไว้

ก่อนที่เกอเฉิงฮุยจะเคาะตัดสินคดี เขาเหลือบมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงโดยไม่รู้ตัว เมื่อลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบนิ่งและไม่มีเจตนาที่จะเอ่ยปาก เกอเฉิงฮุยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คดีนี้สิ้นสุดลงแล้ว ในตอนนี้ข้าขอประกาศคำตัดสินว่าพ่อบ้านตระกูลจู เป็นตัวการกระทำความผิดในเหตุการณ์ครั้งนี้ และถูกพิพากษา......”

“ช้าก่อน!”

หลังจากที่เกอเฉิงฮุยพอใจและคิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว ทันใดนั้นเสียงอันทรงพลังก็ดังขึ้น

เกอเฉิงฮุยยกมือขึ้นเตรียมที่จะเคาะไม้ปลุกสติ แต่มือสั่นจนไม้ปลุกสติตกลงบนพื้นเสียงดัง

มีมือปราบเดินมาเก็บ แต่เกอเฉิงฮุยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา แต่มองไปที่หน้าประตู หัวใจสั่นสะท้านและเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอีกครั้ง เขาก็เห็นฝูงชนที่หน้าประตูหลีกทาง จากนั้นแม่ทัพเวยอู่ในชุดเครื่องแบบทหารอันสูงส่งก็เดินออกไป

แม่ทัพเวยอู่!

เกอเฉิงฮุยใจสั่นสะท้าน

แต่คิดว่าเรื่องนี้ควรจะทำอย่างหมดจด และตนเองก็ได้พิจารณาคดีเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะไม่มีอะไร จึงตั้งสติและลุกขึ้นยืนต้อนรับ

“ข้าไม่ได้ไปต้อนรับ ท่านแม่ทัพได้โปรดให้อภัยด้วย”

จีซิงยี่กวาดสายตามองไปที่คนตระกูลจู หลังจากนั้นก็มองไปที่เกอเฉิงฮุยโดยปราศจากความโกรธและอำนาจ “ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้รู้จักอะไรที่เรียกว่า ‘ขุนนางกระทำการอย่างไร้คุณธรรม’”

เมื่อเกอเฉิงฮุยได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่น แต่ระงับความหวาดกลัวไว้ “ท่านแม่ทัพกล่าวเช่นนี้ ข้า...…”

“นายท่านเกอไม่ต้องอธิบายว่าท่านตัดสินคดีอย่างไร ข้าเห็นทั้งหมดแล้ว ท่านตัดสินคดีตามอำเภอใจ ไม่สมควรเป็นขุนนาง เรื่องนี้ข้าจะกราบทูลต่อฝ่าบาท” จีซิงยี่ดูชอบธรรม

เมื่อเกอเฉิงฮุยได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ไม่น่ามองในทันที

“ท่านแม่ทัพ พูดต้องมีหลักฐาน” เกอเฉิงฮุยทำเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม

“หลักฐาน?” จีซิงยี่ยิ้มเยาะ “ท่านต้องการหลักฐาน ข้าจะให้เจ้า”

เกอเฉิงฮุยใจสั่นสะท้าน

ต่อจากนั้นจีซิงยี่ก็ยกมือขึ้น มีทหารหนึ่งก้าวมาข้างหน้าและยื่นกระดาษหลายม้วนให้จีซิงยี่

จีซิงยี่คลี่กระดาษออก แล้วเหลือบมอง หลังจากนั้นก็โยนให้เกอเฉิงฮุยด้วยความโกรธ “ท่านดูเอาเอง”

เกอเฉิงฮุยรับกระดาษนั้นอย่างอกสั่นขวัญแขวน ยิ่งดู แผ่นหลังของเขาก็ยิ่งเปียกชื้น

นี่......

เกอเฉิงฮุยมองไปที่คนตระกูลจูด้วยความโกรธ

สมควรตาย!