แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 402

ลั่วเสี่ยวปิงทำเป็นมองไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของสายตาจีซิงยี่ พูดว่า ข้าอยากขอให้แม่ทัพจีไว้ชีวิตครอบครัวหนึ่ง”

จีซิงยี่ขมวดคิ้ว กำลังจะเปิดปากพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดว่า “พวกเขาถึงแม้จะช่วยทำเรื่องไม่ดี แต่ก็เป็นเหยื่อผู้ถูกกระทำ ไม่ได้ขอให้ท่านแม่ทัพปล่อยไปโดยไม่ลงโทษ หวังแค่สามารถไว้ชีวิตพวกเขา”

ลั่วเสี่ยวปิง “ตระกูลอู๋”

จีซิงยี่ขมวดคิ้ว เหมือนคิดไม่ออกว่าตระกูลอู๋นี้เป็นใคร

“ก็คือบ้านของอี๋เหนียงคนนั้นที่เป็นพยาน” ลั่วเสี่ยวปิงอธิบาย

วันนี้จัดการแค่ตระกูลจู และควบคุมเกอเฉิงฮุย ยังไม่ได้จัดการคนอื่น แต่ที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลจู หลังจากนี้ยังไงก็ต้องชำระ

ตอนที่อู๋เทียนเจียวเป็นพยานที่ศาล สีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา อยู่กับอี๋เหนียงคนอื่นๆ ยิ่งสังเกตเห็นได้ง่าย บวกกับเรื่องที่อู๋เทียนเจียวพูดออกมา หลักฐานที่ให้ รวมกันแล้วก็พอเพียงที่จะทำลายล้างตระกูลจูได้แล้ว เพราะฉะนั้นสำหรับคนนี้จีซิงยี่จำได้

แต่ว่าครอบครัวของอู๋เทียนเจียวเป็นอย่างไร คดีในตอนนี้ยังสอบสวนไม่ถึงจุดนี้ คิดถึงจุดนี้ จีซิงยี่ก็พูดว่า “ข้าอยู่ที่นี่ไม่นาน คดีนี้ข้าจะส่งมอบให้ขุนนางที่เกี่ยวข้องสืบสวน แต่ว่าตระกูลอู๋นี้เรื่องมันเป็นอย่างไรเจ้าเล่าให้ข้าฟังดู ถ้าหากตระกูลอู๋ไม่ได้ชั่วร้ายเกินไป ข้าก็สามารถไว้ชีวิตพวกเขาได้”

ลั่วเสี่ยวปิงฟังแล้ว ก็เล่าเรื่องที่เกิดกับตระกูลอู๋ให้จีซิงยี่ฟังหนึ่งรอบ

จีซิงยี่ฟังแล้ว โมโหอย่างมาก

“มีอย่างที่ไหน? ตระกูลอู๋นี่มีอย่างที่ไหนกัน!”

วินาทีนี้จีซิงยี่ รู้สึกโชคดีอย่างมากที่ตัวเองมาเมืองหลัวครั้งนี้ มิเช่นนั้นยังไม่รู้ว่าจะปล่อยให้ตระกูลจูลอยนวลอยู่ข้างนอกถึงเมื่อไหร่

“คนของตระกูลอู๋ ถึงแม้โทษที่ทำไม่เบา แต่ก็ไม่ใช่ความยินยอมของพวกเขา ข้าสามารถไว้ชีวิตพวกเขาได้ เพียงแค่ละเว้นโทษตาย โทษเป็นก็หนีไม่พ้น ต่อไปจะเป็นอย่างไร ก็อยู่ที่การกระทำของพวกเขา”​

ถึงแม้ว่าตระกูลอู๋จะถูกบังคับ แต่ว่าเรื่องที่ทำก็ไม่โปร่งใส สามารถไว้ชีวิต คาดว่าก็คงต้องถูกเนรเทศ

แต่ว่าอู๋เทียนเจียวมีผลงานเพราะการร้องเรียน เพราะฉะนั้นก็สามารถรอดพ้นไปได้

สำหรับอู๋เทียนป้า ถึงแม้จะเป็นอันธพาลน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำผิดร้ายแรงใหญ่หลวง เพราะฉะนั้นครั้งนี้ก็สามารถยกโทษไม่ได้อยู่ในผู้ถูกเนรเทศ

จีซิงยี่อธิบายชะตาชีวิตของคนตระกูลนี้กับลั่วเสี่ยวปิง กับสิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงคิดไม่ต่างกันมากนัก จึงไม่ได้พูดอะไร แค่ขอบคุณจีซิงยี่

จีซิงยี่กลับมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างลึกซึ้ง เหมือนมีอะไรจะพูด

แต่ทว่าก็หันไปพูดกับจีเหวินจุน “จุนเอ๋อร์ เจ้าออกไปก่อน!”

จีเหวินจุนไม่พอใจ “ท่านพ่อ ท่านอยากทำอะไรกับพี่เสี่ยวปิงของข้า? ข้าไม่ออกไป”​

จีซิงยี่ฟังแล้ว เกือบโมโหจนหัวเราะ “พ่อเจ้าจะทำอะไรกับนางได้? เจ้าลองพูดให้ข้าฟังหน่อย”

จีเหวินจุนเห็นพ่อตัวเองโกรธแล้ว ก็ขี้ขลาดแล้ว อดหันไปมองลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงท่าทางเรียบเฉย “เสี่ยวจุน เจ้าออกไปก่อนเถิด ไม่เป็นไร”

จีเหวินจุนได้ยิน จึงต้องออกไป