แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 409

ซ่งหลิงหลางหดสายตา

จากนั้นสายตาก็มองบนใบหน้าของฉีเทียนเห้า

ครั้งนี้สายตาแรกคือมองไปใบหน้าฝั่งที่ไม่มีรอยแผล บวกกับสายตานั้น เมือนพี่เทียนเห้าจริง

แต่เลื่อนสายตา มองที่รอยแผลนั้นของฉีเทียนเห้า ใบหน้าของซ่งหลิงหลางก็มีความรังเกียจอย่างควบคุมไม่ได้

ก็เพียงแค่ชาวบ้านหน้าอัปลักษณ์เสียโฉมคนหนึ่งเท่านั้น จะไปเปรียบเทียบกับอ๋องเซ่อเจิ้งผู้สูงศักดิ์ไร้ที่เปรียบของนางได้อย่างไร?

“ตาบอดหรือไงเจ้า คิดว่าใครก็สามารถเทียบกับพี่เทียนเห้าของข้าได้หรือ?” ซ่งหลิงหลางด่าองครักษ์

องครักษ์สีหน้าไม่ดี

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงฟังซ่งหลิงหลางคำแล้วคำเล่า “พี่เทียนเห้า” ก็อดจ้องฉีเทียนเห้าไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจแล้ว

พี่เทียนเห้าคำแล้วคำเล่า เรียกได้อย่างสนิทสนม

แต่ว่า.......

ลั่วเสี่ยวปิงก็มองซ่งหลิงหลางอีกครั้ง รู้สึกแค่เพียงซ่งหลิงหลางคงตาบอด

ก็แค่รอยแผลรอยเดียวเท่านั้น แม้กระทั่งคนที่รักก็จำไม่ได้แล้ว คิดไปแล้วก็คงไม่ใช่รักแท้อะไร

ถึงแม้ในใจองครักษ์จะเกรงกลัวต่อฉีเทียนเห้ามาก แต่ซ่งหลิงหลางก็พูดแล้วว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่อ๋องเซ่อเจิ้ง ยืนยันจะให้พวกเขาลงมือ พวกเขาเป็นองครักษ์ที่พระชายารองส่งมาข้างกายซ่งหลิงหลาง องครักษ์ไม่ลงมือไม่ได้

องรักษ์พากันโจมตีไปทางฉีเทียนเห้าอย่างพร้อมเพรียง ผู้คนที่ล้อมรอบต่างคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงกับฉีเทียนเห้าจะหายนะแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงสุดท้ายองครักษ์เหล่านั้นล้วนล้มอยู่กับพื้น

“เจ้า.......พวกเจ้า.......” ซ่งหลิงหลางชี้ที่ฉีเทียนเห้าและลั่วเสี่ยวปิง โมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว “พวกเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับจวิ้นจู่อย่างข้า พวกเจ้าไม่กลัวหรือ.......”

“ก่อนที่จะให้คนอื่นกลัวเจ้า ทางที่ดีที่สุดควรมีศักยภาพที่ให้คนกลัวเจ้า” ลั่วเสี่ยวปิงตัดคำพูดของซ่งหลิงหลางอย่างเย็นชา ไม่อยากฟังคำพูดโอ้อวดดูหมิ่นคนของนางแบบนั้น

“แล้วก็ อยากอวดพ่อ ครั้งต่อไปก็อย่าลืมมัดพ่อไว้ข้างกาย มิเช่นนั้นทางที่ดีที่สุดข้างกายก็พาคนเก่งหน่อย ไม่เช่นนั้นก็อย่าเห่าที่นี่”

ซ่งหลิงหลางฟังคำพูดพวกนี้ของลั่วเสี่ยวปิง จะโกรธจนระเบิดแล้ว

“เจ้า.......”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอให้ซ่งหลิงหลางพูดต่อ แค่มองฉีเทียนเห้าอย่างเรียบเฉย “ไปเถิด”

ฉีเทียนเห้ามองดูท่าทางของลั่วเสี่ยวปิง รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงนี่คือโกรธแล้ว จึงกวาดสายตามองซ่งหลิงหลางอย่างเย็นชา จากนั้นหมุนตัวจะเดินจากไปพร้อมลั่วเสี่ยวปิง

“นางแพศยา เจ้าไปไม่ได้!”

ซ่งหลิงหลางตะโกนและพุ่งมาทางลั่วเสี่ยวปิง ครั้งนี้ลั่วเสี่ยวปิงพูดประโยคนหนึ่งกับฉีเทียนเห้า “เจ้าอย่ายุ่ง” ก็หมุนตัวมองไปทางซ่งหลิงหลาง

ซ่งหลิงหลางเห็นลั่วเสี่ยวปิงหันตัวมา แววตาโหดร้าย ปิ่นเงินบนมือจะปักไปที่หน้าของลั่วเสี่ยวปิง เป้าหมายชัดเจน

ลั่วเสี่ยวปิงมองซ่งหลิงหลางด้วยแววตาเย็นชา ก่อนที่ซ่งหลิงหลางเข้าใกล้ตัวเอง ก็ยกเท้าขึ้นหนึ่งข้าง ถีบไปที่ซ่งหลิงหลางโดยตรง

“อ้าก——”

“ปัง——”

หลังจากเสียงดังสองครั้ง ซ่งหลิงหลางก็นอนอยู่บนพื้นอย่างทรหด

ผู้คนที่มุงดู “.......”

นี่.......ไม่ใช่หญิงสาวที่อ่อนแอคนหนึ่ง แต่เป็นแม่เสือจอมพลังคนหนึ่ง?

เพราะว่าลั่วเสี่ยวปิงหน้าตาทั้งขาวทั้งอ่อนโยน ใบหน้าดูแล้วอ่อนโยนน่ารัก ถึงแม้จะไม่ใช่สวยดั่งนางฟ้าบนดินแบบนั้น แต่ก็ต่างกันไม่มากแล้ว

หญิงสาวแบบนี้ ภาพลักษณ์ในใจทุกคนน่าจะเป็นแบบที่อ่อนแอถูกผู้ชายปกป้อง ก็เหมือนก่อนหน้านี้ที่จวิ้นจู่ผู้โหดร้ายทำกับนาง ผู้ชายข้างกายนางลงมือช่วยเหลือ

เพราะเหตุนี้ ทุกคนยังคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงแต่งงานกับผู้ชายอัปลักษณ์คนหนึ่งอย่างฉีเทียนเห้า อาจจะถูกฝืนจนไม่มีทางเลือกก็ได้

เพราะว่าการเชื่อมต่อของทั้งสองคนมันเหมือนกับสาวงามและปีศาจร้ายจนเกินไป

แต่ใครจะไปรู้ สาวงามที่ทุกคนคิดว่าอ่อนแอก่อนหน้านี้อย่างลั่วเสี่ยวปิง วินาทีต่อมาก็ถีบคนจนหงายไปเลย?