แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 408

ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฉีเทียนเห้าก็ยื่นมือ จับ เหวี่ยง

ก็ได้ยิน “อ้าก——” เสียงร้องของผู้หญิงแว่วมา

ลั่วเสี่ยวปิงหันหน้ากลับไปดู ก็เห็นหญิงสาวใส่เสื้อสีส้มหรูหราคนหนึ่งล้มอย่างจนตรอก กำลังตะโกนร้องเพราะความเจ็บปวด

ส่วนแส้เส้นนั้นที่เกือบโดนหน้าของเธอ ตอนนี้ก็หล่นอยู่ข้างกายนาง

แล้วดูหน้าหญิงสาวคนนั้น แต่งหน้าละเอียดอ่อน เธอกลับไม่รู้จัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเคยมีบาดหมางกับนาง

หญิงสาวรู้สึกถึงสายตาของลั่วเสี่ยวปิง มองมาทางลั่วเสี่ยวปิง แต่ว่าตอนที่เห็นใบหน้าลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ลั่วเสี่ยวปิงสงสัย เธอเคยล่วงเกินนางหรือ?

“ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบพยุงข้า......พยุงข้าขึ้นมา?” ซ่งหลิงหลางจ้องสาวใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก สีหน้าดุเดือด

สาวใช้ตั้งสติ รีบเข้าไปพยุงตัวซ่งหลิงหลาง แต่กลับถูกซ่งหลิงหลางสะบัดมือตบหน้า

เรี่ยวแรงของซ่งหลิงหลางไม่เบาเลย หน้าของสาวใช้มีรอยฝ่ามือบวมแดงขึ้นมาทันที

สาวใช้ถูกตบอย่างไร้เหตุ แต่กลับโมโหไม่กล้าออกเสียง ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตา

เมื่อซ่งหลิงหลางตบคนและระบายอารมณ์แล้ว ก็ไม่สนสาวใช้คนนั้นอีก หันกลับไปจ้องลั่วเสี่ยวปิงอย่างโมโห

“เจ้า......” ซ่งหลิงหลางชี้ลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าชั่วร้าย “เจ้าไม่คู่ควรที่ได้ครอบครองใบหน้านี้”

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว แค่รู้สึกแปลกประหลาด

“ไปเถิด”​

ลั่วเสี่ยวปิงดึงมือของฉีเทียนเห้า ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูที่บ้าอำนาจจนสมองไม่ปกติ

แต่ทว่าซ่งหลิงหลางจะยอมให้ลั่วเสี่ยวปิงไปได้อย่างไร?

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!” ซ่งหลิงหลางตะโกนโมโห เหวี่ยงแส้มาทางลั่วเสี่ยวปิงอีกครั้ง

ครั้งนี้ฉีเทียนเห้าจับแส้ในมือซ่งหลิงหลางไว้โดยตรง ใช้กำลังภายในสะเทือนแส้จนแตกละเอียด สายตาที่มองซ่งหลิงหลางเย็นชาดั่งน้ำแข็ง ยังส่อแววแรงอาฆาต แต่กลับไม่รู้เพราะอะไรถึงยังไม่ได้ลงมือ

ซ่งหลิงหลางมองไปทางฉีเทียนเห้า เมื่อเห็นรอยแผลอันน่าเกลียดบนหน้าฉีเทียนเห้า สายตาก็แสดงความรังเกียจ จึงไม่ได้สังเกตหน้าตาฉีเทียนเห้ามากนัก จากนั้นก็ตะโกนพูด “เจ้า เจ้ามันไอ้โง่เขลา เจ้ากล้าทำแส้ของจวิ้นจู่อย่างข้าหัก?”

“ซือ——”

ผู้คนที่มุงดูรอบข้างต่างก็พากันสูดหายใจเข้า

จวิ้นจู่!

หญิงสาวคนนี้ กลับเป็นถึงจวิ้นจู่

จากนั้น สายตาของผู้คนที่มองไปทางฉีเทียนเห้ากับลั่วเสี่ยวปิงก็เต็มไปด้วยความสงสาร

ล่วงเกินจวิ้นจู่ เกรงว่าจุดจบคงน่าเวทนามาก

สำหรับฉีเทียนเห้า บนใบหน้ายิ่งไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย สำหรับคำพูดตอบสนองซ่งหลิงหลาง?

นางคู่ควรหรือ?

“จวิ้นจู่แล้วยังไง? จวิ้นจู่ก็สามารถเหวี่ยงแส้ใส่คนอื่นกลางถนน?” ลั่วเสี่ยวปิงเห็นฉีเทียนเห้าไม่พูด ส่วนจวิ้นจู่คนนั้นก็เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมเลิกราง่ายๆ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอถึงต้องถือหลักการ “มีเรื่องมากขึ้นสู้ไม่มีดีกว่า” หันตัวจากไป?

ได้ยินเสียงลั่วเสี่ยวปิง ความสนใจของซ่งหลิงหลางถูกลั่วเสี่ยวปิงดึงดูดกลับมาในทันที

“นางแพศยา เจ้ากล้าสงสัยจวิ้นจู่อย่างข้า?” ในเมื่อเปิดเผยฐานะของตัวเองแล้ว ซ่งหลิงหลางก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว

จากนั้น ซ่งหลิงหลางก็แสดงสีหน้าเหมือนผู้ให้บุญ ยกคางของนางขึ้นสูง เหล่ตามองลั่วเสี่ยวปิง “แต่ถ้าหากเจ้ายอมทำลายโฉมหน้าตัวเอง ข้าก็สามารถที่จะไม่ถือสา ไว้ชีวิตเจ้าได้ เจ้าว่าอย่างไร?”

ซ่งหลิงหลางมองในหน้าลั่วเสี่ยวปิง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง