แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 407

ลั่วเสี่ยวปิงร้องอย่างตกใจ มือคล้องคอของฉีเทียนเห้าโดยสัญชาตญาณ

“พอดีข้าก็ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว อาบด้วยกันดีกว่า?” น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าตอนนี้เสียงแหบเล็กน้อย ใต้แสงเทียนยามค่ำคืนนี้รู้สึกทำให้คนหลงใหลอย่างมาก

ลั่วเสี่ยวปิงกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว “ไม่......ไม่ต้องแล้ว.......”

รู้สึกว่าถ้าเป็นเช่นนี้ อาหารเย็นของเธอคงไม่ได้กินแล้ว

แต่ทว่าฉีเทียนเห้าไม่ได้สนใจว่าลั่วเสี่ยวปิงเอาไม่เอา อุ้มลั่วเสี่ยวปิงไปด้านหลังฉากบังลมโดยตรง

ด้านหลังฉากบังลม มีเสื้อผ้าของฉีเทียนเห้าวางอย่างเรียบร้อย ลั่วเสี่ยวปิงถึงรู้ว่าฉีเทียนเห้าวางแผนแต่แรกแล้ว

ตอนแรกจะจ้องตาใส่ฉีเทียนเห้า แต่เวลาเดียวกันฉีเทียนเห้าพูดข้างหูเธอกะทันหัน “แม่นาง สามีคิดถึงเจ้ามาก”

ดังนั้น จึงจ้องไม่ได้แล้ว

จากนั้น เธอก็รู้สึกว่าร่างถูกฉีเทียนเห้าวางลงในน้ำอย่างอ่อนโยน......

ค่ำคืนผ่านไป ลั่วเสี่ยวปิงถูกกระทำไปไม่น้อย สุดท้ายของท้ายสุดอาหารเย็นก็ไม่ได้กิน......

เช้าวันรุ่งขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงหิวจนตื่น

ไม่ว่าใครไม่ได้กินอะไรทั้งวันก็ต้องหิวจนตื่น

ดีที่ตื่นมาฉีเทียนเห้าก็สั่งให้คนทำโจ๊กไก่ไว้เสร็จแล้ว บ้วนปากเสร็จก็กินได้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ยกโทษกับการกระทำไปเลื่อยของฉีเทียนเห้าเมื่อคืนเป็นการชั่วคราว

หลังกินโจ๊กเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าเว่ยเจ๋ออิงตื่นแล้ว ก็เลยจะไปดูเสียหน่อย ฉีเทียนเห้าไปเป็นเพื่อน

เวลานี้เว่ยเจ๋ออิงกินอาหารเช้าแล้ว กำลังมองหน้าอกตัวเองอย่างตะลึง

ไม่มีรอยแผลเลยแม้แต่น้อย เสมือนฝันร้ายไปเท่านั้น

ไม่เจ็บเช่นกัน

หากไม่ใช่ตื่นมาแล้วมีหัวธนูขึ้นสนิมเปื้อนเลือดวางอยู่ข้างเตียงอย่างโดดเด่น หากไม่ใช่เขาจำได้ว่าตัวเองเกือบตายไปหลายครั้ง ความหนาวเหน็บอันเนิ่นนานและเร่าร้อนอันเนิ่นนานทรมานตัวเองไม่หยุด

หากไม่ใช่ องครักษ์ที่ชื่อหนานเฉินคนนั้นบอกเขาหลังจากตื่นมา เป็นนายหญิงของเขาที่ช่วยเหลือตัวเอง เขาจะนึกว่าตัวเองแค่ฝันอย่างยาวนาน

แต่ว่าเขาไม่เคยรู้เลย บนโลกนี้ยังมีการรักษาที่มหัศจรรย์ขนาดนี้ เขายังคิดว่าตัวเองต้องสั่งเสียไปแบบนี้แล้ว......

เว่ยเจ๋ออิงกำลังเหม่อลอย เสียงหนานเฉินก็ดังขึ้นมาว่า “นายท่านกับนายหญิงมาแล้วขอรับ”

เว่ยเจ๋ออิงจึงรีบใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้ดี จากนั้นก็รีบไปเปิดประตู

แต่ว่าพอเปิดประตู เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตู เว่ยเจ๋ออิงก็ตะลึง

ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างประตูคือหนานเฉิน ส่วนคนที่ยืนข้างหน้าคือฉีเทียนเห้าและลั่วเสี่ยวปิง

แต่เพราะว่าเว่ยเจ๋ออิงรู้ว่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตัวเองคือหญิงสาว เพราะฉะนั้นพอเปิดประตูอันดับแรกที่มองคือลั่วเสี่ยวปิง

แต่ว่าพอเห็นใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิง เว่ยเจ๋ออิงก็ตะลึง

“ท่าน......”

เหมือนป้าของเขามาก

แต่ว่าท่านป้าไม่ได้อายุน้อยขนาดนี้ อีกอย่างหญิงสาวคนนี้ก็มีจุดที่ไม่เหมือนท่านป้า พูดได้ว่าเหมือนอยู่แปดส่วน

แต่ ในโลกนี้มีคนสองคนที่เหมือนกันขนาดนี้เลยหรือ

“แม่นาง ท่านเป็นคนที่ไหน?” เว่ยเจ๋ออิงถาม

หนานเฉินขมวดคิ้ว “นั่นเป็นนายหญิงของเรา”

เว่ยเจ๋ออิงฟังแล้ว ถึงได้มองไปที่ฉีเทียนเห้า

เพียงแต่ว่าตอนมองเห็นฉีเทียนเห้า เว่ยเจ๋ออิงก็ตะลึงอีกครั้ง

นี่......

“คำนับอ๋องเซ่อเจิ้ง.......”