แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 406

ฉีเทียนเห้าหันกลับ มองลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ทำไมหรือ?”

ลั่วเสี่ยวปิงลังเลเล็กน้อย ไม่ได้สบตาฉีเทียนเห้า สองมือกำไว้แน่นใต้ผ้าห่ม ตื่นเต้นเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้ารออย่างสงบ ไม่ได้พูดสักคำ

“ไม่ ไม่มีอะไร......”

สุดท้าย ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีความกล้าหาญ

พูดจบอยากยิ้มให้ฉีเทียนเห้า ตอนเงยหน้ากลับมองเห็นความผิดหวังในสายตาของฉีเทียนเห้า ในใจกระตุก มือกำแน่นกว่าเดิม

ฉีเทียนเห้ามีความผิดหวังแค่ชั่วขณะ ไม่นานก็สีหน้าอ่อนโยน “อืม”

จากนั้นหันหลังกลับ แต่ว่ามือเพิ่งโดนประตูห้อง ก็ได้ยินเสียงเหมือนถอนหายใจของลั่วเสี่ยวปิง “เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่?”

น้ำเสียงเบามาก แต่ว่าหูของฉีเทียนเห้าได้ยิน

ฉีเทียนเห้าหยุดลง หันกลับมามองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง กลับเห็นลั่วเสี่ยวปิงก้มหน้า มองเห็นขนตาลั่วเสี่ยวปิงกระตุกได้จากระยะไกล เหมือนกำลังตื่นเต้น

ก่อนหน้านี้ยุ่งและเหนื่อยเกินไป เธอไม่ได้คิดมาก

แต่ตอนนี้ตื่นมา ความคิดของเธอชัดเจน จึงคำนึงถึงแล้ว

เรื่องที่ตัวเองช่วยเหลือเว่ยเจ๋ออิง ความจริงไม่ปกติอย่างมาก เพราะตอนนั้นในห้องไม่มียา และไม่มีเครื่องมือการรักษาอะไรเลย เธอกลับช่วยคนได้ มันก็มีช่องโหว่มากมาย เป็นไปไม่ได้ที่ฉีเทียนเห้าจะดูไม่ออก

ถ้าหากฉีเทียนเห้าถาม เธออาจจะหาข้ออ้างกลบเกลื่อน แต่ฉีเทียนเห้าไม่ถาม กลับยิ่งทำให้เธอตื่นเต้น ยิ่งเดาว่าฉีเทียนเห้ารู้อะไรแล้วใช่หรือไม่

เขาจะมองว่าตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดหรือไม่?

คิดถึงจุดนี้ ใจของลั่วเสี่ยวปิงก็อดตึงขึ้นมาไม่ได้

เพราะว่าลั่วเสี่ยวปิงยังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เพราะฉะนั้นไม่ได้สังเกตว่าฉีเทียนเห้าเดินมาถึงข้างเตียงตัวเองแล้ว

“ถ้าหากเจ้าอยากให้ข้ารู้ เช่นนั้นข้าก็รู้ ถ้าหากเจ้าไม่อยากให้ข้ารู้ ข้าก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

ตอนที่ฉีเทียนเห้าพูดประโยคนี้ ก็ดึงมือของลั่วเสี่ยวปิงออกมาจากผ้าห่ม หุ้มไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา ถูไปมาอย่างเบาๆ จนกระทั่งมือของลั่วเสี่ยวปิงค่อยๆผ่อนคลาย

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินคำพูดของฉีเทียนเห้า เงยหน้ามองฉีเทียนเห้าอย่างตะลึง แต่กลับเห็นเพียงความอ่อนโยนบนใบหน้าฉีเทียนเห้า ในสายตาเต็มไปด้วยความเข้าใจ

ทัศนคติของเขาชัดเจนอย่างมาก นี่ทำให้เธอรู้อุ่นใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเชื่อใจเขาได้

“ขอบคุณเจ้ามาก” ขอบคุณเขาที่รู้ทุกอย่าง แต่ก็ยอมรับและอภัยให้เธอ

ขอบคุณที่เขาไม่ถามไม่พูด

ฉีเทียนเห้าไม่ได้พูด เพียงแค่บีบมือลั่วเสี่ยวปิงเบาๆ

ทั้งสองคน คนหนึ่งนั่ง คนหนึ่งนอน

ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้พูดว่าจะไป ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร

นานมาก ลั่วเสี่ยวปิงถึงพูด “ในตัวข้า มีความลับจริง......”

เพียงแค่ ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งเริ่ม มือของฉีเทียนเห้าก็ทับบนริมฝีปากของเธอ “เจ้าไม่ต้องพูดก็ได้”

เขาสามารถรู้สึกได้ ความลับของเสี่ยวปิงต้องไม่ง่ายแน่นอน นางยอมพูด หมายความว่านางเชื่อใจตัวเขา เขาดีใจมาก แค่นี้ก็พอ

สำหรับอย่างอื่น รอเสี่ยวปิงไม่มีความกดดันอะไรในใจแล้วค่อยพูดก็ไม่สาย

อีกอย่าง เขาก็มีเรื่องที่ไม่ได้เปิดเผย ถึงแม้ว่าอยากเปิดเผยหลายครั้งแล้วไม่สำเร็จ แต่ว่าเรื่องยิ่งยืดเยื้อ ในใจเขาก็ยิ่งไม่สบายใจ ยิ่งมีความรู้สึกที่ไม่กล้าพูด

ความรู้สึกแบบนี้ ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงจะเปิดเผยกับเขาก็ทำให้รู้สึกใจว้าวุ่น

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงตอนที่มองฉีเทียนเห้า ในใจก็กลับมาสงบเหมือนเดิมแล้ว

แววตาสดใสของลั่วเสี่ยวปิงสบตากับฉีเทียนเห้า “ระหว่างสามีภรรยาต้องเปิดเผยซื่อสัตย์ ข้ารู้สึกว่าข้าก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังเจ้า เจ้าว่าใช่ไหม?”

ฉีเทียนเห้าสบตากับลั่วเสี่ยวปิง วินาทีนี้รู้สึกเหมือนคำพูดลั่วเสี่ยวปิงส่อถึงอะไร