แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 405

เมื่อถึงข้อชิ้นที่เก้า ลั่วเสี่ยวปิงน่าจะโดนเส้นเลือดเส้นหนึ่ง ทำให้หน้าอกเลือดไหลไม่หยุด

ลั่วเสี่ยวปิงชะงักมือทันที จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตัวเองรักษาความสงบสติ

จากนั้นเธอวางอุปกรณ์ในมือลง ทำวงแเข็มห้ามเลือดอีกวงหนึ่งบริเวณใกล้บาดแผล แล้วป้อนยาห้ามเลือดเม็ดหนึ่งให้เว่ยเจ๋ออิง จากนั้นก็หยิบคีมและสำลีจำนวนมากจากช่องว่างอวกาศ ซับเลือดจากอกออกมา

ทั้งหมดนี้เหมือนมีระเบียบมีวิธี แต่ว่าต้องใช้พลังงานมากมายของลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อห้ามเลือดได้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็นำข้อชิ้นที่เก้าออกมา จากนั้นก็เริ่มดึงหัวธนู

ธนูดึงออกมาแล้ว เพราะว่ามีวงเข็มล้อม เลือดก็ไม่ได้พุ่งต่อ ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มตักน้ำแร่วิญญาณช่วยเว่ยเจ๋ออิงล้างแผลที่เต็มไปด้วยคราบสนิม

ถ้าไม่ได้ให้เว่ยเจ๋ออิงกินยาชา เว่ยเจ๋ออิงในเวลานี้คงต้องรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

เมื่อชำระล้างคราบสนิมจนหมดแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มใช้ไหมเย็บแผล

เมื่อเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ทายาบนแผลของเว่ยเจ๋ออิง

วินาทีนี้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าหน้ามืดตามัวแล้ว แต่ก็ยังใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ของเธอโยนข้าวของทั้งหมดเข้าไปในช่องว่างอวกาศ

จากนั้นก็เสียงดัง “ปัง” ลั่วเสี่ยวปิงล้มลงพื้นอย่างแรง คนทั้งคนก็หมดสติไป

ฉีเทียนเห้าที่ยืนรออยู่หน้าห้องอย่างร้อนรนได้ยินเสียงนี้ดังขึ้น จึงไม่ห่วงอย่างอื่นแล้ว ถีบประตูห้องออก

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงที่นอนอยู่บนพื้น สมองของฉีเทียนเห้าว่างเปล่าไปชั่วขณะ จากนั้นก็รีบวิ่งไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างรวดเร็ว

เมื่อมือวางที่จมูกของลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกถึงลมหายใจ เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงแค่เป็นลมเพราะเหนื่อย ฉีเทียนเห้าถึงโล่งอก

อุ้มลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมา แต่ว่าตอนที่จะออกไป สายตาฉีเทียนเห้าก็มองเห็นธนูที่ขึ้นสนิมบนพื้น จากนั้นก็มองไปที่เว่ยเจ๋ออิงโดยสัญชาตญาณ

ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของเว่ยเจ๋ออิงยังคงไม่ได้ใส่อะไรเลย บนอกของเว่ยเจ๋ออิงมีบาดแผลที่ทายาแล้ว บนแผลมีรอยที่ไม่รู้ว่าใช้อะไรเย็บ

แล้วกวาดตามองรอบข้าง แต่ไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษ แม้กระทั่งยาก็ไม่เห็น

ส่วนบนตัวลั่วเสี่ยวปิง ตอนนี้ก็สะอาดจนไม่สามารถสะอาดกว่านี้ได้อีกแล้ว

คิดถึงก่อนหน้านี้ตัวเองเคยเห็นภาพเหตุการณ์ที่ลั่วเสี่ยวปิงเอาของออกจากกลางอากาศ มือของฉีเทียนเห้าที่อุ้มลั่วเสี่ยวปิงก็แน่นขึ้น

แต่ก็อุ้มลั่วเสี่ยวปิงเดินออกไปอย่างแน่วแน่

ออกจากห้องแล้ว หนานเฉินเข้ามา

“นายหญิงเหนื่อยจนสลบแล้ว เรียกซินแสให้นายหญิง”

หนานเฉินรับคำ แล้วถามอาการของเว่ยเจ๋ออิง

ฉีเทียนเห้ากวาดตามองด้านใน พูดเสียงเรียบ “เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว ปิดประตูห้อง ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน”

ความลับของเสี่ยวปิง จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้

ส่วนยาที่ทาบนอกของเว่ยเจ๋ออิง เขารู้ ยานั้นมีผลลัพธ์มหัศจรรย์ ไม่นานก็มองไม่เห็นบาดแผลแล้ว เพราะฉะนั้นระหว่างฟื้นฟูนี้ไม่มีคนรบกวนดีที่สุด

เมื่อสั่งการเรียบร้อยแล้ว ฉีเทียนเห้าก็อุ้มลั่วเสี่ยวปิงเดินจากไป

หนานเฉินปิดประตูห้อง หลังจากสั่งการลงไปห้ามคนเข้าไปรบกวนเว่ยเจ๋ออิง จากนั้นก็ไปตามซินแสด้วยตัวเอง

ในตำหนักนี้มีซินแส ช่วยรักษาชีวิตให้เว่ยเจ๋ออิงโดยเฉพาะ

ฝีมือการรักษาของซินแสไม่เลว ถึงแม้จะไร้ปัญญาต่ออาการของเว่ยเจ๋ออิง แต่ก็ช่วยยื้อร่างกายของเว่ยเจ๋ออิงได้สองวัน นี่ก็ให้เวลาที่ลั่วเสี่ยวปิงมาถึงที่นี่อย่างพอเพียง

เมื่อได้ยินว่านายหญิงที่สลบคือคนช่วยเว่ยเจ๋ออิง ซินแสก็ไม่ได้ล่าช้า หยิบหีบยาก็รีบวิ่ง

แต่ว่าหนานเฉินรังเกียจที่ซินแสวิ่งช้าเกินไป ในสถานการณ์ที่ซินแสไม่ทันตั้งตัว ทำให้ซินแสได้สัมผัสความรู้สึกบินอยู่ในอากาศ

เร็วมาก จนกระทั่งซินแสถึงห้องลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ยังคงตั้งสติไม่ได้

“ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่ช่วยนายหญิงของเราจับชีพจรอีก” หนานเฉินเสียงเย็นชา

ซินแสถึงตั้งสติได้ รีบเข้าไปช่วยลั่วเสี่ยวปิงจับชีพจร

แต่ว่ากำลังจะขยับมือ ก็เห็นข้อมือของลั่วเสี่ยวปิงมีผ้าเช็ดหน้าเพิ่มมาผืนหนึ่ง

ซินแสมุมปากกระตุก เขาอายุมากขนาดนี้แล้ว? ยังใส่ใจเรื่องพวกนี้......

ช่างเถิดช่างเถิด คนใหญ่คนโตถือสา เขาก็ไม่ใส่ใจพวกนี้แล้ว

ซินแสเฒ่าปลอบใจตัวเอง จึงเข้าไปช่วยลั่วเสี่ยวปิงจับชีพจร

สุดท้ายผลลัพธ์ก็ไม่แปลกใจ ลั่วเสี่ยวปิงสลบเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยเกินไป

“บนตัวนายหญิงมีบาดแผลหรือไม่?”

ซินแสลังเลครูหนึ่ง แต่ก็อดถามไม่ได้

“อือ” ฉีเทียนเห้าออกเสียง

ซินแส “ถ้าเช่นนั้นข้าให้นายหญิงจ่ายยา.....”

“ไม่ต้อง” เสี่ยวปิงไม่ชอบดื่มยาขม

ซินแส “ถ้าเช่นนั้นยาทา......”

ฉีเทียนเห้า “ไม่ต้องเช่นกัน......” ในมือเขายังมียาที่เสี่ยวปิงเคยให้เขา เห็นผลดีกว่า

ซินแส “......” ไม่เอาทั้งนั้น แล้วเรียกเขามาทำอะไร?

แบบนี้ให้นายหญิงนอนพักสักครู่ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว?

เพราะว่าเหนื่อยมากแล้ว ต้องการพักผ่อนดีๆ

ฉีเทียนเห้า “ออกไป” เขาจะทายาให้เสี่ยวปิงแล้ว

สำหรับทำไมถึงเชิญซินแสมา?

เพียงแค่ไม่แน่ใจว่าเสี่ยวปิงไม่เป็นไรจริงหรือไม่ ไม่วางใจเท่านั้น

สุดท้ายซินแสเฒ่าก็ออกไป รู้สึกแค่ว่าตัวเองวินิจฉัยความอ้างว้างไป

หลังจากออกไปแล้ว ซินแสเฒ่าอยากไปดูเว่ยเจ๋ออิงหน่อย แต่ถูกหนานเฉินปฏิเสธ

เมื่อซินแสเฒ่ากลับไปที่พักของตัวเองแล้ว ในใจก็ร้อนรนเหมือนถูกอะไรเกา สงสัยอย่างมากว่าคนที่ใกล้ตายแล้วถูกรักษาให้ฟื้นคืนชีพได้อย่างไร

ซินแสเฒ่าคิดว่าตัวเองต้องมีโอกาสไปเห็นสักครั้ง หรือรอนายหญิงคนนั้นฟื้นแล้วไปพูดคุยแลกเปลี่ยนกับนาง แต่ไม่คาดคิดว่าเขาเพิ่งมีความคิดนี้ ก็ถูกจ่ายด้วยราคาแพงส่งออกจากตำหนัก

ถึงแม้ว่าซินแสเฒ่ารักษามากหลายสิบปีแล้วเป็นครั้งแรกที่ได้รับค่ารักษามากมายขนาดนี้ แต่การรักษาครั้งนี้เป็นครั้งที่ซินแสเฒ่ารักษาได้ไม่สะใจที่สุดในรอบหลายสิบปีนี้

ถ้าหากเป็นไปได้ ซินแสเฒ่ากลับหวังว่าไม่รับค่ารักษา ให้เขาจับชีพจรคนป่วยอีกครั้งก็ได้

แค่เสียดาย ความหวังนี้ของซินแสเฒ่าไม่มีวันสมหวังในชีวิตนี้ เพราะว่าคนที่เชิญเขามารักษาในครั้งนี้ไม่ใช่คนธรรมดา.......

ลั่วเสี่ยวปิงเหนื่อยมากๆ

ในฝันเธอเลื่อนลอยขึ้นๆลงๆ รู้สึกเพียงขาของตัวเองไม่ใช่ขา สองมือก็ไม่ใช่มือ ปวดเหมื่อยขีดสุด เหมือนถูกทับ ทรมานอย่างที่สุด

จนกระทั่ง ความเย็นกระจายทั่วขาของเธอ เธอถึงรู้สึกดีขึ้นมาก

พอลืมตา กลับเห็นร่างกายท่อนล่างของตัวเองไม่ใส่อะไรเลย ฉีเทียนเห้ากำลังนั่งอยู่ข้างเอวเธอ กำลังทายาที่ต้นขาตัวเองอย่างระมัดระวัง บนหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร

เพียงแต่ว่า จุดซ่อนเร้นนี้ยังไงก็ทำให้เธออึดอัดเล็กน้อย เพราะฉะนั้นจึงทำให้เธอขยับไปมา

ฉีเทียนเห้าเงยหน้ามองมา เห็นลั่วเสี่ยวปิงตื่นแล้ว ความสงสารในตาของฉีเทียนเห้าไม่ได้หายไป

“ทำไมไม่นอนแล้ว?”

ฉีเทียนเห้าถามไปด้วย ทายาให้ลั่วเสี่ยวปิงไปด้วย ท่าทางก็ยังคงอ่อนโยนละเอียด ถึงแม้ว่าตำแหน่งตรงหน้ามันเป็นจุดซ่อนเร้น แต่ว่าในสายตาฉีเทียนเห้าก็มีเพียงความสงสาร ไม่มีความคิดคดเคี้ยวแม้แต่น้อย

ลั่วเสี่ยวปิง “นอนไม่สนิทก็เลยตื่น”

หากต้องนอนอย่างหนักหน่วง สู้จัดการความเจ็บปวดบนร่างกายก่อน แล้วค่อยนอนดีๆ

มือฉีเทียนเห้าชะงักเล็กน้อย หลังจากที่แผลของลั่วเสี่ยวปิงทายาจนทั่วแล้ว ฉีเทียนเห้าห่มผ้าให้ลั่วเสี่ยวปิง ลุกขึ้น “เจ้าหิวแล้วกระมัง ข้าไปหาอะไรให้เจ้ากิน”

ลั่วเสี่ยวปิงอึ้งเล็กน้อย มองดูหลังของฉีเทียนเห้า เรียกเขาไว้โดยสัญชาตญาณ “เจ้ารอก่อน......”