แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 404

“เจ้ามาได้อย่างไร?”

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือหนานเฉิน

แต่ว่าเขาไม่ควรที่จะอยู่กับฉีเทียนเห้าหรือ? ทำไมถึงปรากฏตัวที่นี่?

หนานเฉินคำนับต่อลั่วเสี่ยวปิง “ขอให้นายหญิงช่วยเหลือคนคนหนึ่ง”

ได้ยินแล้วลั่วเสี่ยวปิงใจกระตุก “เขาเกิดเรื่องแล้ว?”

หนานเฉินส่ายหน้า “นายหญิงวางใจ เจ้านายไม่เป็นไร แต่คนรอบข้างอยู่ในอันตราย”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินฉีเทียนเห้าไม่เป็นไร ถึงได้โล่งใจ

เพราะว่าหนานเฉินบอกว่าสถานการณ์เร่งด่วน เพราะฉะนั้นลั่วเสี่ยวปิงทันแค่พูดกับเล่อเล่อเท่านั้น

เล่อเล่อได้ยินว่าแม่ตัวเองจะไปช่วยเหลือคน ไม่เพียงแค่ไม่ได้โกรธ แต่กลับเร่งให้ลั่วเสี่ยวปิงให้รีบไป

“ท่านแม่ช่วยคนสำคัญ แม่วางใจเล่อเล่อ เล่อเล่อไม่เป็นไร”

เท่าที่เล่อเล่อดูแล้ว ท่านแม่ช่วยเหลือคนคือเรื่องใหญ่

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกปลื้มใจ ไม่ได้อยู่ต่อนาน ไม่ได้ทักทายกับเซี่ยงเซียวเซียนแม้แต่คำเดียว ก็ขี่ขึ้นหลังม้ากับหนานเฉิน

ระหว่างทาง ลั่วเสี่ยวปิงรู้ฐานะของคนที่ได้รับบาดเจ็บ หลานคนที่สามของเว่ยต้าหรูท่านเว่ย เว่ยเจ๋ออิง

เว่ยเจ๋ออิงคนนี้เป็นคนเดียวของตระกูลเว่ยที่ไปเป็นทหาร และยังแอบเข้าไป ใช่ชื่อปลอมในค่ายทหาร คนตระกูลเว่ยไม่รู้

แคว้นซีหรงตั้งแต่เปิดสงครามมา ก็มีหน่วยทหารสองหน่อยไปทดสอบหยั่งเชิงที่ชายแดนอยู่บ่อยๆ ยั่วยุหรือซุ่มจู่โจม เพราะไม่รู้ฝ่ายตรงข้ามจะมาเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เตรียมจะโต้กลับ คนของฝ่ายตรงข้ามก็กระจายอย่างรวดเร็ว ทำให้คนโมโหนัก

ครั้งนี้แคว้นซีหรงถูกซุ่มจู่โจมอีก แต่ว่าครั้งนี้ทหารฝ่ายเราได้รับข่าวล่วงหน้า ก็ไปดักซุ่มล่วงหน้าแล้ว

ถึงแม้ว่ากองทัพทหารของแคว้นซีหรงนี้จะพ่ายแพ้ตายทั้งกองทัพ แต่ว่าเว่ยเจ๋ออิงกลับถูกธนูยิงระหว่างช่วยเหลือนายทหาร

ถึงแม้ธนูนี้ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตเขา แต่ว่าบนธนูมีข้อ ซินแสกองทัพไม่กล้าเอาออก จึงทำได้เพียงรักษาอย่างขั้นต้นเท่านั้น

ไร้วิธี ฉีเทียนเห้าจึงให้คนพาเว่ยเจ๋ออิงมาหาลั่วเสี่ยวปิง แต่ว่าเมื่อมาถึงเมืองหลินอานอาการของเว่ยเจ๋ออิงก็ไม่ดีอย่างมาก ไม่สามารถเดินทางต่อได้ ตอนนี้เว่ยเจ๋ออิงถูกจัดให้รักษาตัวที่เมืองหยู ดังนั้นถึงได้สั่งให้หนานเฉินมาหาลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงคำนึงถึงท่านเว่ยเป็นอาจารย์ของอานอาน คำนึงถึงเว่ยเจ๋ออิงเป็นหลานของเขา จึงไม่กล้าล่าช้า ตลอดทางเร่งม้าวิ่งอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าไม่ได้ขี่ม้านานแล้วจึงทำให้ต้นขาเสียดสีจนเป็นแผล ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดสักคำ แค่ดื่มน้ำแร่วิญญาณคำหนึ่งตอนหยุดพักระหว่างทางแล้วรีบเดินทางต่อ

เดิมแล้วจากเมืองหลัวถึงเมืองหยูต้องใช้เวลานั่งรถม้าหลายวัน แต่เพราะว่าลั่วเสี่ยวปิงกับหนานเฉินเร่งม้าให้วิ่งอย่างรวดเร็ว บวกกับเดิมทีม้าก็เป็นม้าที่ดีอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเวลาแค่เพียงวันเดียว ทั้งสองคนก็เข้าสู่เมืองหยู

หนานเฉินและลั่วเสี่ยวปิงจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงหมุนตัวลงจากม้า เพราะว่าต้นขาปวดมาก ดังนั้นจึงเกือบล้มกับพื้น

แต่ในเวลานี้เอง มีมือใหญ่ที่มีแรงคู่หนึ่งรับตัวลั่วเสี่ยวปิงไว้

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะขัดขืน ก็มีกลิ่นอันคุ้นเคยโชยเข้าสู่จมูก ทันใดนั้นร่างลั่วเสี่ยวปิงก็อ่อนลง ปล่อยให้ตัวเองพิงอยู่อ้อมกอดของคนที่มา

เร่งการเดินทางทั้งวันนี้ ถึงแม้มีน้ำแร่วิญญาณ แต่เธอก็เหนื่อยมาก และเจ็บมาก จนกระดูกจะแยกออกจากกันแล้ว

มองดูสภาพลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยฝุ่นและสีหน้าเหน็ดเหนื่อย ฉีเทียนเห้าสงสารสุดหัวใจ

ไม่พูดสักคำ ฉีเทียนเห้าก็อุ้มลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมา เพียงแค่คางที่แข็งเจ้าร่งอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งแน่นตึงขึ้นกว่าเดิม

“ข้าไม่เป็นไร” ลั่วเสี่ยวปิงพูดเสียงเบา กลัวฉีเทียนเห้าเป็นห่วง

ความจริงแค่เจ็บนิดหน่อย รอเธอพักผ่อนแล้วทายาก็ดีขึ้นแล้ว

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงท่าทางน่ารักมีเหตุผล ยิ่งสงสาร

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าตอนนี้คงร้องไห้แต่แรกแล้ว แต่นางกลับยังปลอบใจตัวเอง

อยากพานางไปพักผ่อนโดยไม่ต้องสนใจ เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากัน......