แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 415

หลายคนได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย

ไม่ทำความชั่วพวกเขาจะอยู่ได้อย่างไร?

แต่ความเจ็บปวดเสมือนมีดผ่านั้นทำให้พวกเขารู้สึกว่าถ้าไม่แสดงตน พวกเขาก็จะปวดจนตาย

"ข้า......ข้าไม่ทำความชั่วอีกแล้ว......"

"ข้าก็ไม่ทำความชั่วแล้ว รีบเอายาถอนพิษให้ข้า"

"โอ๊ย......ทนไม่ไหวแล้ว ปวดมาก......"

ความปวดแบบนั้น เป็นแบบที่ปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกเป็นแค่ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างหนึ่ง ถึงแม้ทนยาก แต่ไม่ถึงกับขั้นทรมาน

จากนั้นก็เหมือนถูกมีดผ่าเนื้อ......ในที่สุดก็กลายเป็นพันมีดหมื่นแล่ แม้เป็นคนที่ทนความเจ็บได้มากขนาดไหนก็ความทรมานแบบนี้ไม่ได้หรอก

ในขณะที่คนรอบข้างรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของพวกเขา ก็รู้สึกขนลุกด้วย สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความเกรงกลัว

เพราะสามารถทำให้ผู้ชายหลายคนนี้ปวดขนาดนี้ ก็ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงไม่คำนึงถึงสายตาของคนอื่น ยื่นยาถอนพิษให้ไป๋เสา แล้วไป๋เสาก็เอาไปให้นักเลงเหล่านั้น

นักเลงเหล่านั้นรับยาถอนพิษมาอย่างเร่งรีบ จากนั้นยัดเข้าไปในปาก

เพียงสักครู่หนึ่ง หลายคนก็หยุดการกลิ้ง แต่ละคนเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ ใบหน้าแดงก่ำ ถูกปกคลุมด้วยเหงื่อ เห็นได้ว่าเหนื่อยจริงๆ

แต่เพิ่งกินยาลงไปก็มีคนหนึ่งในนั้นปรากฏความเลวร้ายในสายตา จากนั้นกระโดดขึ้นมาจากพื้น มุ่งไปทางลั่วเสี่ยวปิง

"ปัง"

คนนั้นถูกไป๋เสากระแทกลงพื้น

คนที่ล้อมรอบ"......"อีกคนหนึ่งที่ไม่ธรรมดา

จากนั้น ทุกคนก็ถอยหลังลงก้าวหนึ่งด้วยจิตสำนึก

ส่วนสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เหลือบตามองนักเลงหลายคนนี้ แล้วถึงพูดอย่างช้าๆ"ลืมบอกพวกเจ้า ยาที่ให้พวกเจ้านั้นเป็นยาถอนพิชั่วคราว พิษที่อยู่บนร่างกายยังมีอยู่ แต่ทุกครึ่งเดือนถึงมีอาการครั้งหนึ่ง พวกเจ้าวางใจได้เลยนะ"

นักเลงหลายคนนั้น"......"แม่ง ใครจะวางใจได้

ใครโดนยาพิษแล้วยังวางใจได้เนี่ย?

ลั่วเสี่ยวปิง"แน่นอนแล้ว หากพวกเจ้ายังวางใจไม่ได้ ข้าสามารถใส่ยาพิษอื่นให้พวกเจ้าได้"

นักเลง"......พวกข้า......วางใจได้!"

เหมือนมีความรู้สึกคดเคี้ยวฟัน

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างพอใจ"ในเมื่อพวกเจ้าวางใจขนาดนี้ งั้นข้าก็วางใจแล้ว"

นักเลง"......"ท่านวางใจอะไรกันนักกันหนาเนี่ย?

เหตุใดถึงมีความรู้สึกแย่ล่ะ?

"วีรสตรีขอรับ ท่านจะให้ยาถอนพิษพวกข้ายังไงหรือขอรับ?"นักเลงคนหนึ่งไม่อยากมีความรู้สึกไม่ดีงามนี้อีกแล้ว เลยถามคำตอบจากลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงมองนักเลงหลายคนที่มองตัวเองด้วยความคาดหวัง พูดอย่างราบเรียบ"นี่เป็นสิ่งที่ข้ากำลังจะพูด......"

เหล่านักเลง"......"ความรู้สึกที่ไม่ดีงามนั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเจ้าทำงานให้ข้า ถ้าทำได้ไม่ดีหรือทำชั่วในช่วงเวลานี้ งั้นยาถอนพิษชั่วคราวก็จะไม่ได้ ให้มันปวดไปเลย......ทุกครั้งก็แค่ปวดสามวันสามคืนก็จะหายดี"ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างราบเรียบ

แรงงานฟรีๆ ไม่ใช้ได้อย่างไรล่ะ

เหล่านักเลงได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะสั่น