แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 417

ซ่งหลิงหลางได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ฮ่องเต้ไม่ตามใจนางอยู่แล้ว

ปกติถึงแม้นางเย่อหยิ่งมาก แต่จะเย่อหยิ่งต่อคนที่มีฐานะไม่เท่านางเท่านั้น

เพราะถึงแม้คนเหล่านั้นถูกนางรังแก ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

และปกติพระชายารองก็ดีต่อนางมาก ปกติเกิดอะไรขึ้นล้วนจะปิดบังให้นาง ทำให้เสด็จพ่อไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรในข้างนอก

ฮ่องเต้ยุ่งทุกวัน ไม่มาสนใจว่านางทำอะไรไปหรอก

แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ที่ไม่มีใครนำเรื่องไปฟ้องฮ่องเต้ หากมีคนนำเรื่องของตัวเองไปฟ้องฮ่องเต้ แล้วเสด็จพ่อรู้เข้า......

ใจของซ่งหลิงหลางกระตุก รู้สึกกลัวหน่อยนึง

แต่ไม่นานสีหน้าของซ่งหลิงหลางก็ฟื้นคืนกลับมา

สถานที่เล็กๆเช่นนี้ จะเจอคนที่ไปฟ้องถึงฮ่องเต้ได้หรือ?

นางไม่เชื่อ!

ซ่งหลิงหลางมีความหยิ่งในตัวสูงไป จนกระทั่งยังไม่ไปถามตัวตนของจีเหวินจุน เลยตะโกนโดยตรง

"มาสิ จับนางให้ข้าที"

หลังจากซ่งหลิงหลางพูดจบ ก็มีองครักษ์หลายคนปรากฏตัวบนถนน

จีเหวินจุนเห็นองครักษ์เหล่านั้น รู้สึกกังวลใจ

นางพามาแค่คนหนึ่งเอง!

แต่ว่า......"

"ซ่งหลิงหลาง ถ้ามีความสามารถจริงๆเราก็มาสู้ตัวต่อตัว หาคนมาช่วยมันไม่ยุติธรรม"

ถึงแม้ตัวเองไม่ได้พาองครักษ์มา ก็ต้องสู้ตัวต่อตัวกับซ่งหลิงหลางก่อน ไม่งั้นเสียเปรียบมากไม่ใช่หรือ?

จากนั้นซ่งหลิงหลางที่ดูจะโง่สินะ เวลานี้ก็ฉลาดขึ้นมาสักครั้ง

"เฮ้อ ข้ามีผู้ช่วย เหตุใดถึงต้องสู้ตัวต่อตัวกับเจ้า?นึกว่าข้าโง่หรือ?"

จีเหวินจุน"......ก็นึกว่าเจ้าโง่ไง?"

"ฮ่าๆ"

คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ซ่งหลิงหลางโกรธมาก

"ข้าไม่อยากเสียเวลากับเจ้า เดี๋ยวเจ้าจะต้องมาขอร้อง"พูดเสร็จ ซ่งหลิงหลางก็ส่งสายตาสะกิดองครักษ์

องครักษ์จะขยับตัว จีเหวินจุนก็จับแส้ในมือไว้อย่างแน่น ตอนนี้นางมีเพียงคนเดียว ถ้าว่าไม่ตื่นเต้นมันไม่จริงหรอก

ต้องโทษตัวเอง หลังจากที่ได้ข่าวของซ่งหลิงหลางแล้ว ก็คิดจะมาหาเรื่องนาง รีบมากจนลืมพาคนออกมาด้วย

ตอนนี้องครักษ์ที่จีเหวินจุนพามาคนนั้นก็วิ่งขึ้นมา ปกป้องอยู่ข้างหน้าของจีเหวินจุน แต่กำลังของทั้งสองฝ่ายยังห่างกันมาก

พอดีในเวลานี้ องครักษ์หลายคนวิ่งมาปกป้องอยู่ข้างๆของจีเหวินจุน

จีเหวินจุนเห็นคนที่คุ้นเคย ก็ตาสว่างขึ้นมา

เป็นคนที่แม่สั่งมาแน่นอน ดีจริงๆเลย

จะลองดูว่าซ่งหลิงหลางยังจะทำอย่างไรได้

จำนวนคนของทั้งสองฝ่ายเท่าๆกัน และมองดูแล้วล้วนไม่ใช่คนดีๆ

หากตีกันจริงๆ ใครจะชนะใครจะแพ้ยังไม่แน่

แต่จีเหวินจุนไม่ได้มาเพื่อจะต่อสู้กัน นางมาเพื่อจะหาเรื่องซ่งหลิงหลาง ให้ความสนใจของซ่งหลิงหลางย้ายจากพี่เสี่ยวปิงมาที่นาง

ดังนั้นจีเหวินจุนเลยส่งสายตาสะกิดองครักษ์ องครักษ์ได้เห็น จึงเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง"จวิ้นจู่จะต่อสู้กับคุณหนูข้าจริงๆหรือ?"

ตอนที่พูดคำพูดนี้ องครักษ์ปรากฏฆาตกรรมมีเฉพาะทหารออกมา และยังสบตาซ่งหลิงหลาง ทำให้ซ่งหลิงหลางรู้สึกตกใจ

พวกองครักษ์ของซ่งหลิงหลางก็เห็นถึงความผิดปกติ เลยอดไม่ได้ที่จะถามว่า"คุณหนูของเจ้ามาจากจวนไหนหรือ?"

เมืองหลัวไม่มีคนไหนที่จวิ้นจู่ต้องเกรงใจ แต่เมืองหลังอยู่ใกล้กับชายแดน......

"คุณหนูของข้ามาจากจวนแม่ทัพเวยอู่"องครักษ์พูด

องครักษ์ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

แม่ทัพเวยอู่จีซิงยี่ แม้กระทั่งเจ้านายของพวกเขาก็จะไม่ไปยั่วยุง่ายๆ เพราะเขาเป็นแม่ทัพมีความสามารถภายใต้ของฮ่องเต้

ส่วนเจ้านายของพวกเขา ถึงแม้ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานในจวนอ๋องอี้ แต่ยังมีอำนาจในมือได้ โดยมากยังเป็นเพราะเหตุจากฮ่องเต้ของราชวงศ์ต้าชิ่ง

ก่อนที่พวกเขาจะออกจากจวน เจ้านายเคยสั่งไว้ว่า ไม่ว่าซ่งหลิงหลางจะทำอะไร ล้วนตามใจนางได้

แต่มีอย่างเดียว ห้ามไปยั่วยุแม่ทัพเวยอู่

เป็นเพราะว่าตอนนี้แม่ทัพเวยอู่เป็นคนที่ฮ่องเต้ให้ความสำคัญ

สีหน้าของพวกองครักษ์เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย แต่ซ่งหลิงหลางกลับไม่ตระหนักถึงความสำคัญ"เป็นแค่ลูกสาวของแม่ทัพเวยอู่ ข้ายังนึกว่าคุณหนูของพวกเจ้าเป็นพระบรมวงศานุวงศ์สินะ......"

"จวิ้นจู่ขอรับ......"องครักษ์คนหนึ่งออกเสียงเตือน

คำพูดของซ่งหลิงหลางถูกขัดจังหวะ โกรธมาก"หุบปาก ข้าพูดอยู่พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแทรก?"

จากนั้น ซ่งหลิงหลางก็มองจีเหวินจุนอย่างเย่อหยิ่ง"ตอนนี้เจ้าคุกเข่ากราบขอโทษข้าซะ ข้าก็จะลงโทษเจ้าเบาๆ ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้ารู้เรื่องแน่"

คำพูดของซ่งหลิงหลาง ทำให้จีเหวินจุนโมโหจนหัวเราะออกมา

ส่วนสีหน้าขององครักษ์หลายคนนั้นแย่ลงเรื่อยๆ

ซ่งหลิงหลางนี่โง่เหลือเกิน

จีเหวินจุนเหลือบตามององครักษ์หลายคนนั้น แล้วยิ้ม"ได้ เจ้าอยากจะต่อสู้ใช้ไหม ก็มากันเถอะ"

นางไม่กลัวอยู่แล้ว

เห็นว่าจีเหวินจุนเย่อหยิ่งขนาดไหน ซ่งหลิงหลางจะยังทนได้อย่างไร ดังนั้นเลยให้องครักษ์ลงมือ

แต่ครั้งนี้ซ่งหลิงหลางสั่งแล้วไม่มีองครักษ์คนไหนทำตามเลย

ซ่งหลิงหลางรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าไปหมด อ้าปากด่าออกมา แถมยังกล่าวถึงพระชายารอง

ถ้าเป็นปกติองครักษ์จะทำตามแน่นอน แต่ครั้งนี้องครักษ์กลับไม่ได้ขยับ และพูดว่า"พระชายารองสั่งว่า ห้ามไปหาเรื่องคนของตระกูลจี"

ซ่งหลิงหลางยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำสั่งของเจ้านายได้

ซ่งหลิงหลางได้ยินว่าพระชายารองเป็นคนสั่ง เลยไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงขมวดคิ้ว แล้วมองจีเหวินจุนอย่างไม่เป็นมิตร สายตาเต็มไปด้วยความโกรธและไม่เต็มใจ

จีเหวินจุนรู้ว่าพวกนางถือว่ามีเรื่องกันแล้ว ต่อจากนี้ไปน่าจะมีช่วงนี้ซ่งหลิงหลางต้องมาหาเรื่องตัวเองไม่ใช่ว่าเป็นจับจ้องแต่พี่ลั่วเสี่ยวปิงแล้ว

หลังจากยืนยันว่าองครักษ์จะไม่ลงมือ จีเหวินจุนก็เลิกคิ้วใส่ซ่งหลิงหลาง จากนั้นเดินจากไปอย่างเย่อหยิ่งภายใต้สายตาที่โกรธขรึมมากของซ่งหลิงหลาง

"อ๊ะๆ......ซ่งหลิงหลางโกรธจนกรีดร้องออกมา

……

สิ่งที่จีเหวินจุนทำนั้น ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้เลย

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงเดินอ้อมมายังโรงเรียนที่อานอานอยู่แล้ว

หลังจากผู้คุ้มกันหน้าโรงเรียนรู้ตัวตนและสาเหตุที่มาของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็ให้ลั่วเสี่ยวปิงรออยู่ข้างนอกสักครู่หนึ่ง ส่วนเขาก็เข้าไปแจ้งข้างใน

เป็นตั้งแม่ของลูกศิษย์เว่ยต้าหรู พวกเขาไม่กล้าให้รอนาง

สาวตอนนี้เว่ยต้าหรูกำลังสอนอานอานอยู่ในเรือนของตัวเอง

ปกติอานอายก็จะเรียนพร้อมกับนักเรียนคนอื่น แต่หลังจากอานอานเรียนในห้องเรียนเสร็จ ยังต้องมาเรียนที่เว่ยต้าหรูอีก

ถ้าเป็นนักเรียนทั่วไป เรียนกันแบบนี้ทนไม่ไหวแน่ แต่ทุกครั้งอานอานล้วนทำตามได้อย่างเป็นขั้นตอน

ไม่ว่าเป็นการเรียนในห้องเรียนหรือการเรียนกับอาจารย์โดยตรง อานอานล้วนไม่เคยได้ตกหล่นอะไร และไม่เคยจะรู้สึกไม่ไหวแต่อย่างใด ล้วนอยู่ในขอบเขตที่เขารับได้

แม้กระทั่งเว่ยหยวนหมิงยังไม่เคยได้เห็นสีหน้าที่นอกจากความใจเย็นปรากฏบนใบหน้าของลูกศิษย์ บางทีทำให้เว่ยหยวนหมิงลืมอายุที่แท้จริงของลูกศิษย์ เลยสั่งการบ้านที่ยากมากให้เขาโดยตั้งใจ

ตอนที่คนหนึ่งสอนอย่างตั้งใจอีกคนเรียนอย่างตั้งใจอยู่นั้น ผู้คุ้มกันก็มา

ได้ยินว่าแม่ตัวเองมาเยี่ยมตัวเอง สีหน้าของอานอานเต็มไปด้วยความตกใจ

เว่ยหยวนหมิงน้อยมากที่จะเห็นอานอานที่เป็นเช่นนี้ เลยทำให้เขารู้สึกแปลกใจกับแม่ของอานอาน......