แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 428

"ไม่พบ!"ฉีเทียนเห้าพูดอย่างเด็ดขาด

ไม่ว่าเป็นผู้หญิงคนไหน เขาล้วนไม่สนใจ เขาสนใจแต่เสี่ยวปิง

ทหารได้ยินเช่นนี้ กำลังจะถอนตัวลงไป แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับพูดว่า"ในเมื่อคนนั้นมาหาท่านอ๋องโดยเฉพาะ ท่านจะไม่เจอได้อย่างไรล่ะ?แบบนี้ไม่ดีต่อแม่นางคนนั้นเลยนะ"

ทหารได้ยินเช่นนี้ รู้สึกว่ามันมีเหตุผลอยู่ เลยย้ายสายตาไปที่ฉีเทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ากำลังคิดจะปฏิเสธ แต่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงจ้องตัวเองอยู่ อยู่ๆฉีเทียนเห้าก็เกิดความรู้สึกว่าถ้าตัวเองปฏิเสธก็เหมือนกับวัวสันหลังหวะ

คิดอยู่ว่าตัวเองก็ไม่มีอะไรต้องหวาดระแวง เลยพูดว่า"ในเมื่อเป็นเงื่อนไขของหมอลั่ว ก็ให้นางเข้ามาเถอะ"

ทหารคนนั้นมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกนับถือมากๆ

ท่านอ๋องเชื่อฟังคำพูดของเขาขนาดนี้ ต้องมีอะไรกันแน่เลยสิ?เพราะคนทั่วไปไม่มีความสามารถแบบนี้หรอก

ลั่วเสี่ยวปิงถูกทหารคนนี้มองจนเกิดความสงสัย กำลังคิดจะมองให้ชัดเจนว่าสายตานั้นสื่อความหมายอะไร ทหารคนนั้นก็ถอยตัวลงไป

ไม่นาน นอกกระโจมก็มีการเคลื่อนไหวส่งมา

"ไอ้ขี้ข้า ข้ามายังต้องแจ้งอีกหรือ เจ้ารู้ไหมว่าข้ากับพี่เทียนเห้าเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน?"

เสียงที่หยิ่งขนาดนี้......

ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว มองไปทางฉีเทียนเห้า และฉีเทียนเห้าก็มองมาทางลั่วเสี่ยวปิงพอดี เหมือนเป็นการสื่อความหมายว่า'ดูสิ เจ้าเป็นคนให้เข้ามา ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ'

ลั่วเสี่ยวปิง"......ตอนนี้ไล่ออกไปยังทันไหม?"

หากเมื่อกี้ทหารคนนั้นบอกว่าคนที่มาคือหวินอานจวิ้นจู่ ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่เสนอให้คนเข้ามาอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่เจอคุณหนูที่หยิ่งผยองคนนี้ นางก็รู้สึกปวดหัว กระทั่งยังขี้เกียจไปสั่งสอนนางด้วย ไม่อยากเจอจริงๆเลย

แต่ยังไม่ทันรอฉีเทียนเห้าตอบ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้คำตอบ : ไม่ทันแล้ว

หลังจากทหารข้างนอกรู้ตัวตนของซ่งหลิงหลาง ก็ไม่ค่อยกล้าห้ามซ่งหลิงหลาง จึงถูกซ่งหลิงหลางฉวยโอกาส เปิดผ้าม่านแล้ววิ่งเข้ามา

ที่แท้แล้ว ซ่งหลิงหลางกลัวว่าทหารที่นี่รู้ตัวตนของตัวเองแล้ว จะปฏิเสธให้ตัวเองเข้าค่ายทหาร เลยไม่ได้บอกตัวตนของตัวเอง

ตอนนี้ได้เข้ามาแล้ว ซ่งหลิงหลางก็ไม่กังวลอะไรอีกแล้ว แน่นอนว่าจะไม่ปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองหรอก

ตอนแรกทหารคนนั้นนึกแค่ว่าเป็นผู้หญิงทั่วไปที่รู้จักกับอ๋องเซ่อเจิ้งเท่านั้น พอรู้ว่านางเป็นจวิ้นจู่ ก็รู้สึกอึ้งจนทำให้ซ่งหลิงหลางฉวยโอกาสได้

ตอนซ่งหลิงหลางเข้ามา ก็เห็นฉีเทียนเห้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลัก เมื่อเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของฉีเทียนเห้า ก็โล่งใจลง

นางว่าแล้ว ชายขี้เหร่เมืองหยูคนนั้นจะเป็นพี่เทียนเห้าของนางได้อย่างไร?

"อ๋องเซ่อเจิ้งพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อย......"ทหารเข้ามาขอประทานโทษ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"พอแล้ว ออกไป"ฉีเทียนเห้าไม่อยากฟังทหารคนนั้นพูดอะไรมาก โบกมือให้เขาออกไป

ความสูงศักดิ์ในระหว่างที่พูดนั้นซ่งหลิงหลางเห็นกับตา มีเสน่ห์มาก ทำให้ซ่งหลิงหลางหลงใหล

"พี่เทียนเห้า กว่าข้าจะเจอ......"ซ่งหลิงหลางพูดไปด้วย และคิดจะมุ่งเข้าไปหาฉีเทียนเห้าด้วย

ตอนนี้ซ่งหลิงหลางลืมไปอย่างสมบูรณ์แล้วว่าฉีเทียนเห้าน่ากลัวขนาดไหน นางรู้แต่ว่าตัวเองหาพี่เทียนเห้ามานาน ได้รับความไม่เป็นธรรมมามากมาย ตอนนี้กว่าจะได้เจอเขา ก็คิดจะขึ้นไปขอปลอบใจหน่อย

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่นั่งอยู่ข้างฉีเทียนเห้านั้น ซ่งหลิงหลางไม่เห็นเลย ในสายตาของนางมีแต่ใบหน้าของฉีเทียนเห้าที่นางคิดถึงมานาน

จนกระทั่ง สมองของนางเริ่มจินตนาการถึงฉากที่ตัวเองร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของพี่เทียนเก้า และถูกพี่เทียนเห้าปลอบใจ ทำให้นางไม่ได้สังเกตเห็นว่าสีหน้าของฉีเทียนเห้านั้นแย่ขนาดไหน

ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดไม่ถึงว่าซ่งหลิงหลางจะมุ่งไปหาฉีเทียนเห้าโดยตรง เลยใช้สีหน้าที่แปลกประหลาดมองไปทางฉีเทียนเห้า เหมือนสื่อความหมายว่าฉีเทียนเห้า'มีผู้หญิงไม่น้อยเลยนะ'

ในตอนที่ซ่งหลิงหลางห่างกับตัวเองไม่กี่ก้าวและยังพูดไม่เสร็จ ฉีเทียนเห้าที่โดนล้อว่ามีผู้หญิงไม่น้อยนั้น กลับใช้แขนเสื้อสะบัดซ่งหลิงหลางจนนางกระเด็นออกไปอย่างเกลียดชัง

ร่างกายของซ่งหลิงหลางไปโดนกระโจมโดยตรง เนื่องจากออกแรงมากไป กระโจมที่แข็งแรงนั้นถูกซ่งหลิงหลางทุบจนเกิดรูใหญ่ๆ ร่างกายของซ่งหลิงหลางก็ล้มลงพื้นข้างนอก น่าสังเวชมาก

ทหารที่เฝ้าอยู่ข้างนอก"......"