แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 429

อยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็สั่งหยุด ไม่ใช่เพียงแต่ซ่งหลิงหลางอึ้งไป แม้กระทั่งฉีเทียนเห้าก็มองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ฉีเทียนเห้ามองไปตามสายตาของซ่งหลิงหลาง เห็นว่านางมีจุดๆอยู่บนร่างกาย สีหน้าก็เปลี่ยนไป

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นมาแล้ว เดินไปทางซ่งหลิงหลางอย่างรวดเร็ว

ซ่งหลิงหลางเห็นว่าอยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็เดินมาหาตัวเอง ก็นึกถึงฉากที่นางมาเหยียบตัวเอง และสถานการณ์หลังโดนยาพิษของตัวเองด้วย

กว่านางจะอยู่จนกว่าหมอหลวงมา ถึงหายดีอย่างสิ้นเชิง

หากนางใส่ยาพิษให้ตัวเองอีก......

ซ่งหลิงหลางมองฉีเทียนเห้าทีหนึ่ง จากนั้นนึกถึงว่าตอนนี้ตัวเองยังเป็นหน้าขี้เหร่อยู่ ก็ตกใจจนรีบถอยหลัง

"เจ้า เจ้าอย่ามา......"

นางไม่สามารถเสียภาพลักษณ์ต่อหน้าพี่เทียนเห้า ไม่ได้แน่นอน!

ลั่วเสี่ยวปิงเดินหน้า แต่ซ่งหลิงหลางถอยหลัง พอฉีเทียนเห้าได้เห็นฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"ทหาร!"

พอลงคำสั่ง ก็มีทหารสองคนเข้ามา ล้วนรู้สึกประหลาดใจมาก

"จับนางเอาไว้!"

ทหารสองคนมองหน้าเข้าหากัน

จับใคร?

ตกลงเกิดอะไรขึ้น?

แต่เมื่อสัมผัสกับสายตาที่เย็นชาของฉีเทียนเห้าแล้ว ทหารสองคนก็ไม่กล้าล่าช้า มองไปทางซ่งหลิงหลางและลั่วเสี่ยวปิงสองคน

มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงก่อน แต่ไม่นานก็ย้ายสายตาออกไป

หมอลั่วเป็นคนที่อ๋องเซ่อเจิ้งให้ความสำคัญ เป็นไปไม่ได้ว่าจะให้จับตัวหมอลั่ว

งั้นก็คือจับหวินอานจวิ้นจู่แล้ว?

พอคิดอยู่แบบนี้ สองคนก็มองไปทางซ่งหลิงหลาง

ไม่มองไปยังพอว่า พอมองไปสีหน้าของสองคนล้วนแข็งตัว

เห็นแต่บริเวณแขนที่ขาดของซ่งหลิงหลาง มีผื่นแดงมากมายปรากฏ

นี่......

ทหารสองคนไม่ได้ลังเล สีหน้าจริงจังมาก เดินขึ้นไปจับตัวซ่งหลิงหลางเอาไว้

"ช่างกล้าสินะ พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องข้า?"ซ่งหลิงหลางโกรธ

แต่ทหารสองคนทำตัวเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน ไม่สนซ่งหลิงหลาง ยังคงจับซ่งหลิงหลางไว้อย่างแน่น

พวกเขารู้ว่า ซ่งหลิงหลางเป็นโรคระบาด ซึ่งเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของทหารเหล่านี้ ห้ามให้นางออกไปแพร่เชื้อให้คนอื่น ไม่อย่างนั้นจะมีทหารอีกหลายๆคนถูกกระทบ

ซ่งหลิงหลางดิ้นรนอย่างเต็มที่ แต่ก็ดิ้นรนไม่ได้ กลับยังทำให้ตัวเองดูสกปรกกว่าเดิม

ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าใกล้ และฉีกเสื้อผ้าของซ่งหลิงหลางออกอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่า ถึงแม้เสียงจะดัง แต่จริงๆลั่วเสี่ยวปิงก็ฉีกไม่มาก แค่ได้เห็นผิวที่เป็นจุดสีแดงของซ่งหลิงหลางพอดี

"โอ๊ะ ไอ้หญิงเลว ไอ้หญิงร้าย เจ้ากล้ามาทำแบบนี้ต่อข้า ข้าจะฆ่าเจ้า"ซ่งหลิงหลางโมโหมาก

หลังจากที่เจอหญิงเลวคนนี้ เหมือนกับว่านางก็มักจะโกรธอยู่ตลอด

ไม่ ยังมีอีกคนหนึ่ง

จีเหวินจุน ไอ้หญิงเลวที่ไม่ไว้ตัวเองในสายตาเลย น่าหมั่นไส้เหมือนกัน

คนเหล่านี้สมควรตายจริงๆ กล้าไม่ไว้นางในสายตา

"มาช่วยข้าที!"ซ่งหลิงหลางตะโกน อยากให้เรียกให้องครักษ์มาช่วยตัวเอง

"ไม่ต้องเรียกเลย องครักษ์ของเจ้าเข้าค่ายทหารไม่ได้หรอก"ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว รู้สึกรำคาญหู

ซ่งหลิงหลางไม่เชื่อ อยากจะตะโกนเรียกอีก

นางรู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงโกหกนาง เป็นไปได้ยังไงว่าองครักษ์ของนางจะเข้าค่ายทหารไม่ได้?

ดังนั้น ในมุมมองของนาง ตัวเองไม่ตะโกนก็โง่ซะแล้ว

"เจ้าเป็นโรคระบาด"