แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 430

"ข้าไม่ได้ป่วย เจ้าถึงป่วย!"ซ่งหลิงหลางตวาด

หลังจากตวาดเสร็จ อยู่ๆซ่งหลิงหลางก็เหมือนสังเกตอะไรได้ มองไปทางทหารเหล่านั้นที่นอนอยู่ ฟันก็เริ่มสั่น

"พวก......พวกเขา......"

ไม่ใช่อย่างที่นางคิดใช่ไหม?ไม่ใช่อย่างที่นางคิดแน่นอน

เป็นไปไม่ได้!

ความคิดของซ่งหลิงหลาง ไม่นานก็ถูกลั่วเสี่ยวปิงทำลาย

"ถูกแล้ว อย่างที่เจ้าคิด พวกเขาเป็นโรคระบาด"ลั่วเสี่ยวปิงพูดความจริงออกมาอย่างราบเรียบ

ซ่งหลิงหลางจะล่มสลายแล้ว"ข้าจะออกไป ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ รีบปล่อยข้าออกไป"

นางจะตาย

ถ้าอยู่ต่อ นางจะตายจริงๆ

นางไม่อยากไปหาพี่เทียนเห้าแล้ว นางไม่มาที่ๆลับตาคนแบบนี้อีก นางจะกลับเมืองหลวง นางจะเป็นจวิ้นจู่ของนางดีๆ จากนั้นหาคนที่ดีแต่งงานด้วย

ซ่งหลิงหลางกลัวจะตาย

เมื่อเทียบกับแต่งงานกับฉีเทียนเห้า นางหวังว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่มากกว่า

"ไม่ทันแล้ว"ลั่วเสี่ยวปิงค่อยๆพูดออกมา

ถึงแม้เสียงของลั่วเสี่ยวปิง แต่ซ่งหลิงหลางกลับฟังเข้าหู

ในนาทีนี้ สายตาของซ่งหลิงหลาง ล้วนกับยมราช และกำลังตัดสินความตายของนาง จึงทำให้ซ่งหลิงหลางรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม

"เจ้า เจ้าจะใส่ร้ายข้าใช่ไหม!"หากไม่ใช่นาง นางจะมาที่ๆสกปรกแบบนี้ได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบซ่งหลิงหลาง กลับชี้ไปที่ไหล่ของซ่งหลิงหลาง"เจ้าดูจุดแดงบนร่างกายของเจ้าสิ เหมือนกับพวกเขาหรือเปล่า?"

ซ่งหลิงหลางมองตามสายตาของลั่วเสี่ยวปิง เห็นบริเวณไหล่ของตัวเอง มีจุดแดงจริงด้วย

ซ่งหลิงหลางมองทหารที่นอนอยู่ข้างๆตัวเองด้วยจิตสำนึก ร่างกายของพวกเขาหลายคนมีจุดแดงอยู่ แถมมีบางคนยังแพร่กระจายถึงใบหน้า และจุดแดงเหล่านั้นก็เหมือนจุดแดงบนไหล่ของนางด้วย

"เจ้า เจ้าใส่ยาพิษให้ข้าใช่ไหม?"ซ่งหลิงหลางตะโกน ยังคงไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นโรคระบาด

แถมหลังจากตะโกนเสร็จ ซ่งหลิงหลางก็ยิ่งแน่ใจความคิดของตัวเอง

ใช่แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงใส่ยาพิษให้ตัวเองถึงเป็นแบบนี้แน่นอน

หลังจากเกิดความขัดแย้งกับนางแล้ว ใบหน้าของตัวเองก็มีจุดแดงเกิดขึ้น ครั้งนี้ ก็ต้องเป็นเพราะแบบนี้แน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบซ่งหลิงหลาง แต่กลับสะกิดทหารสองคนนั้นพาซ่งหลิงหลางออกไป จากนั้นก็เดินออกไป

ซ่งหลิงหลางถูกทหารสองคนจับเอาไว้ อยากจะตะโกน แต่ทหารในนั้นคนหนึ่งพูดว่า"หากจวิ้นจู่อยากให้ข้าน้อยยัดปากอีก ท่านก็ตะโกนดังไปเลย"

ซ่งหลิงหลาง"......เจ้ากล้ามาขู่ข้า เชื่อไหมว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ข้าจะประหารชีวิตเจ้า?"

เสือลำบากก็อาจถูกสุนัขรังแก เขานึกว่าตัวเองไม่มีวันได้ดีหรือ?

ทหารคนนั้นเงียบขรึมสักครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดอย่างราบเรียบ"เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว ยังไงจวิ้นจู่ก็ไม่ปล่อยข้าน้อยอยู่แล้ว?"

ซ่งหลิงหลาง"......"

จริงด้วย นางจดจำหน้าตาของทหารสองคนนี้อยู่ในใจแล้ว อนาคตจะปล่อยพวกเขาได้อย่างไร?