แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 437

แต่ทว่า พอสิ้นเสียงของลั่วเสี่ยวปิง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง 'อ๊า'

เสียงนี้......

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้น และจ้องไปยังซ่งหลิงหลางที่ไม่รู้ว่าเข้ามาได้อย่างไร

ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงได้ซักถาม ซ่งหลิงหลางก็ชี้ลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว "เจ้าๆๆ เจ้า นี่เจ้าจะช่วยชีวิตคนหรือกำลังจะฆ่าคนกันแน่?"

"ไสหัวออกไป!" ลั่วเสี่ยวปิงส่งเสียงอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็ก้มหน้าทำเรื่องในมือต่อไป

ซ่งหลิงหลางไม่ได้ออกไป เห็นการกระทำในมือของลั่วเสี่ยวปิง ก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นมา "เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะเย็บพวกเขาราวกับเสื้อผ้าเช่นนี่ เจ้ามันช่างเป็นหญิงสารพัดพิษจริงๆ"

ลั่วเสี่ยวปิงอดทนไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องในมือยังทำไม่เสร็จ นางจะต้องไปปิดปากซ่งหลิงหลางอย่างแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น "ข้าร้ายกาจหรือ? ข้าช่วยชีวิตคนแล้วร้ายกาจ เช่นนั้นปล่อยให้พวกเขารอความตาย ไม่ร้ายกาจหรือ?"

ซ่งหลิงหลางโดยตอกหน้าหงาย: ".......เจ้ากำลังช่วยชีวิตคนจริงๆ หรือ?"

ทันทีหลังจากนั้น ก็แสดงสีหน้ารังเกียจ "ช่วยชีวิตได้ก็เป็นคนพิการ จะไปช่วยพวกเขาทำไมกัน?"

ในสายตาของซ่งหลิงหลาง นอกเสียจากชีวิตตัวเองจะมีค่าแล้ว ชีวิตคนอื่นๆ ล้วนไม่มีค่าอะไรเลย

ลั่วเสี่ยวปิงขี้เกียจจะพูดกับคนอย่างซ่งหลิงหลาง จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเก็บงานสุดท้ายในมือต่อไป

หลังจากใช้เส้นไหมที่ทำจากลำไส้แพะเย็บบาดแผลจนเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงนำยาขี้ผึ้งทาลงบนบาดแผล ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

หลังจากนั้น ก็มีการเคลื่อนไหวจากด้านนอก

จากนั้น ก็มีทหารเข้ามา

เห็นด้านในคือลั่วเสี่ยวปิงและซ่งหลิงหลาง ทหารเหล่านั้นที่เข้ามาต่างก็ตกตะลึง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้สนใจซ่งหลิงหลาง และเดินตรงไปยังหน้าประตู

ทหารเหล่านั้นไม่ได้ให้ซ่งหลิงหลางเข้ามา เพียงแต่ซ่งหลิงหลางอาจจะทำอะไรบางอย่างกับทหารเหล่านั้น ทหารใหม่เหล่านั้นที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาก็น่าจะสามารถบ่งบอกทุกสิ่งทุกอย่างได้

เป็นตามที่คาดการณ์เอาไว้

พอลั่วเสี่ยวปิงเดินออกไป ก็พบว่าทหารสองสามคนนั้นที่เดิมทีเฝ้าอยู่หน้าประตูต่างก็ล้มลงอยู่กับพื้น

ภายในใจเคร่งเครียด ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปจับชีพจร หลังจากรู้ว่าถูกมอมยาสลบจึงเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกโล่งอก

ลั่วเสี่ยวปิงควักขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ พอเปิดขวดออก กลิ่นอันรุนแรงก็ลอยออกมา

ลั่วเสี่ยวปิงใช้ปากขวดจ่อไปที่ปลายจมูกของทหารแต่ละคน ไม่นาน ทหารทุกคนก็ฟื้นขึ้นมา

เมื่อฟื้นขึ้นมา ในดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสับสนงุนงง ไม่เข้าใจว่าพวกเขาหลับไปได้อย่างไร

เพียงแต่ ที่พวกเขายิ่งเป็นห่วงก็คือผู้บาดเจ็บด้านในได้รับการช่วยเหลือหรือไม่ ด้วยเหตุนี้พอฟื้นขึ้นมา จึงรีบกล่าวถามว่า "พระชายา พวกเขา......"

"พวกเขาไม่เป็นอะไร พวกเจ้าเฝ้าดูพวกเขาให้ดี อย่าให้ขยับเขยื้อนตัวตามอำเภอใจ"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดพลาง ชำเลืองมองซ่งหลิงหลาง แล้วจึงกำชับอีกว่า "อย่าให้ใครมาทำให้พวกเจ้าสลบไปอีกล่ะ"

ซ่งหลิงหลางไม่เสียดายที่ทำให้ทหารเหล่านี้สลบเพื่อจะเข้ามาหาตนเอง เพราะจะต้องมีเรื่องผิดปกติ เช่นนั้นนางก็เป็นอย่างที่ซ่งหลิงหลางคาดการณ์อาไว้

เพียงทหารเหล่านี้ได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง จึงรู้ว่าเมื่อครู่นี้พวกเขาถูกทำให้สลบ ด้วยเหตุนี้สีหน้าของแต่ละคนจึงไม่น่าดูอย่างมาก

"พ่ะย่ะค่ะ พระชายา พวกข้าจะไม่ให้คนทำให้สลบไปอีกอย่างแน่นอน" ทหารสองสามคนส่งเสียงตามๆ กัน

ทหารเหล่านั้นคือคนที่ไม่รู้จักลั่วเสี่ยวปิง เพียงได้ยินพวกเขาเรียกลั่วเสี่ยวปิงแต่ละคนก็ตะลึงงัน

และหลังจากลั่วเสี่ยวปิงมอบหมายทหารเหล่านั้นเสร็จ ก็หันมาแล้วมองไปยังซ่งหลิงหลาง "ในเมื่อเจ้ามาหาข้า เช่นนั้นก็ตามข้ามาเถิด"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดพลาง ก้าวเท้าเดินออกไป

ซ่งหลิงหลางค่อนข้างระวังตัว รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงมีพลังค่อนข้างมาก

ถ้าหากรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงมีพลังขนาดนี้ นางจะพยายามทำให้ทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกสลบทำไม?

มีการโกหก! ต้องมีการโกหกอย่างแน่นอน

เมื่อซ่งหลิงหลางคิดเช่นนี้แล้ว จึงไม่ได้อยากที่จะตามลั่วเสี่ยวปิงไป