แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 442

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเพียงว่าตนเองลอยขึ้นๆ ลงๆ ราวกับถูกแช่อยู่ในน้ำ ความอ่อนล้าบนร่างกายราวกับถูกสองมือทำให้ผ่อนคลายลง

เมื่อคิดว่าสองมือนั้นต้องการจะปลุกนางให้ตื่น แต่ฉับพลันก็มีความอบอุ่นโอบล้อมตนเองเอาไว้ รู้สึกสบายจนกำลังจะผล็อยหลับไป

แต่ในเวลาต่อมา สองมือนั้นดูเหมือนว่าจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง เริ่มต้นที่แขน จากนั้น......

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้น กลับเผอิญสบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังจะทำให้นางจมน้ำ

และในเวลานี้นางกลับพบว่า ตนเองถูกแช่อยู่ในบ่อน้ำร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"ที่นี่ที่ไหน?"

ทั้งแปลกใจทั้งดีใจ ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มมองดูสภาพการณ์โดยรอบ

ยังคงอยู่ในหุบเขาลึก อีกทั้งเป็นเพราะบ่อน้ำร้อน ดังนั้นอุณหภูมิโดยรอบจึงสูง ดอกไม้และพืชเจริญเติบโตได้ดีเป็นพิเศษ กระทั่งดอกไม้ที่ไม่ใช่ฤดูกาลนี้ก็ผลิบานแข่งขันความสวยงามอยู่ที่นั่นอย่างน่าประหลาดใจ งดงามเป็นอย่างยิ่ง และเป็นดินแดนสวรรค์มากกว่าหุบเขาก่อนหน้านี้เสียอีก

"ข้าให้คนไปหาเอง"

ฉีเทียนเห้ากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

เพราะหลายวันก่อนเห็นลั่วเสี่ยวปิงยุ่งอยู่กับงานจนเกินไป คิดว่าหลังจากเสร็จงานร่างกายของนางจะต้องเหนื่อยล้าอย่างแน่นอน จึงจงใจให้องครักษ์ไปค้นหาบ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้เป็นพิเศษ เพื่อให้นางได้พักฟื้นกำลัง รวมถึง......

ฉีเทียนเห้าดูเหมือนจะไม่พอใจที่ลั่วเสี่ยวปิงสนใจอยู่แต่กับทัศนียภาพ จึงยื่นมือออกไป คว้าเอวของลั่วเสี่ยวปิงดึงเข้ามาหาตนเอง

เมื่อทั้งสองคนใกล้ชิดกัน ลั่วเสี่ยวปิงจึงพบว่าทั้งสองคนนั้นเปลือยเปล่าล่อนจ้อน และนางสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของฉีเทียนเห้าอย่างชัดเจน

หรือว่าเมื่อครู่นี้......

คนเลว!

ลั่วเสี่ยวปิงถลึงตาใส่ฉีเทียนเห้า และแอบด่าอยู่ในใจ

"ร่างกายของเจ้ายังอ่อนล้าอยู่หรือไม่?" ฉีเทียนเห้าวางคางบนไหล่ของลั่วเสี่ยวปิง น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความยั่วยวน

"ข้า......" ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะบอกว่าอ่อนล้าอย่างมาก

แต่คำพูดที่ขัดต่อความรู้สึกนางกลับพูดไม่ออก

เพราะเมื่อกำลังจะกล่าว นางรู้สึกว่าร่างกายตนเองได้ผ่อนคลายจริงๆ ไม่ได้รู้สึกอ่อนล้าเลยแม้แต่น้อย

เห็นลั่วเสี่ยวปิงไม่พูดจา ฉีเทียนเห้าจึงยกยิ้มมุมปาก "ในเมื่อไม่อ่อนล้าแล้ว เช่นนั้นทิวทัศน์ที่สวยงามแบบนี้ ภรรยาไม่ควรจะทำให้ความรักของสามีต้องผิดหวังใช่หรือไม่?"

ลั่วเสี่ยวปิงอยากตอบว่าไม่ แต่ริมฝีปากไม่สามารถควบคุมได้ พูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ หลังจากนั้น......ทุกสิ่งทุกอย่างก็บรรลุผล

......

ในชั่วพริบตา ลั่วเสี่ยวปิงก็เหลือเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่จะเข้าใกล้ชายแดนตะวันตกแล้ว

บรรดาแพทย์ทหารได้เรียนรู้วิธีการรักษาบาดแผลภายนอกขั้นพื้นฐานแล้ว กระต่ายเหล่านั้นหลังจากได้รับการรักษาเมื่อถูกปล่อยกลับไปก็กระโดดโลดเต้นมีชีวิตชีวา นี่ถึงเวลาแล้วที่ลั่วเสี่ยวปิงจะต้องจากไป

ถึงแม้ว่าฉีเทียนเห้ายังต้องการอยู่กับลั่วเสี่ยวปิงอีกสักระยะหนึ่ง แต่นึกถึงเล่อเล่อที่ต้องอยู่เมืองหลินอานเพียงคนเดียว ฉีเทียนเห้าทำได้เพียงกลืนคำพูดที่ต้องการให้อยู่ต่อลงไปเท่านั้น

เมื่อถึงเวลาต้องแยกจากกัน แววตาที่ฉีเทียนห้ามองลั่วเสี่ยวปิงก็ราวกับภรรยาที่ไม่พอใจเมื่อเห็นสามีตนเองต้องการออกจากบ้านไป และรู้สึกขมขื่นใจเป็นที่สุด

เห็นท่าทางนี้ของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเพียงว่ามันช่างน่าตลกขบขัน

ใครจะคาดคิดว่าอ๋องเซ่อเจิ้งผู้เปี่ยมไปด้วยอำนาจต่อราชสำนักและประชาชนจะยังคงมีด้านที่ไม่พอใจต่อภรรยาแบบนี้?

พูดออกไปเกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ

เพียงแต่ว่า ไม่ว่าจะอาลัยอาวรณ์อย่างไร ลั่วเสี่ยวปิงยังคงจะต้องกลับไปอยู่ดี

เดิมทีแล้วคิดว่าระยะทางไม่ไกลมากนัก พวกไป๋เสาก็ได้รอตนเองอยู่ที่เมืองหลินอานแล้ว ข้างกายของฉีเทียนเห้าก็ไม่มีใคร ลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้ให้ฉีเทียนเห้าส่งองครักษ์มาติดตาม เพียงแค่ให้ส่งคนคุ้มกันหลายๆ คนที่มีศิลปะการต่อสู้ไม่ธรรมดามาอารักขาเท่านั้น

ลั่วเสี่ยวปิงกับเล่อเล่อแยกจากกันมานานเหลือเกิน จึงรู้สึกร้อนรนใจอยากจะกลับบ้าน ดังนั้นนางก็ไม่ได้นั่งรถม้า แต่ขี่ม้าไปด้วยกันกับคนคุ้มกันแทน