แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 443

วิกฤตข้างหน้า ถึงแม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะหวาดกลัวอยู่ในใจ แต่บนใบหน้ากลับไม่แสดงออก

เพียงแต่ความตื่นตระหนกเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็ทำให้ตนเองสงบลง

ห้าคนแล้วยังไง? ถึงแม้ว่าจะเป็นห้าคน นางก็ไม่สามารถยืนรอความตายได้

ยิ่งเป็นช่วงเวลาวิกฤต หวาดกลัวไปก็ยิ่งไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่รอคนชุดดำเหล่านั้นเข้ามาโจมตี ลั่วเสี่ยวปิงได้คิดหาวิธีโต้ตอบอยู่ในใจ

แน่นอนว่า การโต้ตอบที่มากที่สุดของนางก็คือแจกจ่ายพิษทุกชนิดบนร่างกายอย่างไม่จำกัด

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อการกู้ชีวิตแบบนี้ การวางยาพิษจำเป็นจะต้องใช้ทักษะ ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงจำลองการวางยาพิษที่แตกต่างกัน สาดน้ำ โปรยผงโดยตรง เข็มเงิน อาศัยลม......

ท้ายที่สุดลั่วเสี่ยวปิงพบว่าไม่ว่าจะเป็นชนิดไหน ก็ไม่สามารถจัดการห้าคนภายในคราวเดียวกันได้ แต่เวลานี้ คนชุดดำเหล่านั้นได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

คนชุดดำทั้งหมดคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่เป็นศิลปะการต่อสู้ ฉะนั้นเป็นธรรมดาที่จะประมาทข้าศึกเกินไป

ด้วยเหตุฉะนี้ เมื่อหนึ่งในคนชุดดำฟันเข้ามาทางลั่วเสี่ยวปิง และเห็นลั่วเสี่ยวปิงเหาะลอยตัวขึ้น ก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

และได้ฉวยโอกาสนี้ ลั่วเสี่ยวปิงได้นำยาพิษในมือโปรยใส่ศีรษะของคนชุดดำ ตอนตกลงมาไปยังโปรยใส่คนที่อยู่ข้างๆ อีกด้วย

น่าตลก ก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้าได้สอนวิชาตัวเบาให้แก่นาง และเมื่อมีเวลายังฝึกฝนให้นางอย่างเข้มงวด แบบตัวต่อตัว

นางไม่เคยชินกับการใช้วิชาตัวเบา แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้

แน่นอน......นางเป็นเหมือนคนขับรถที่เพิ่งได้ใบขับขี่ และยังไม่ค่อยแม่นยำ กระทั่งหลังจากตกลงสู่พื้นยังลืมว่าสามารถ'เหาะ'ต่อไปได้ ฉะนั้นจึงใช้การวิ่งโดยตรง

คนชุดดำที่ถูกลั่วเสี่ยวปิงโปรยยาพิษใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว หลังจากที่ได้สัมผัสยาพิษก็ล้มลงกับพื้นและเสียชีวิต ดังนั้นเวลานี้จึงมีสามคนที่ไล่ล่าลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงพยายามยิงเข็มพิษใส่พวกเขา แต่เพราะอีกฝ่ายที่เริ่มเตรียมป้องกันได้แล้ว ฉะนั้นเข็มพิษของนางจึงไม่สามารถยิงใส่คนชุดดำได้สำเร็จ

ก็จริง ในช่วงวิกฤตความเป็นความตาย นางไม่มีทางที่จะไปคำนึงถึงความแม่นยำได้ ยามปกตินางก็งานยุ่งเหลือเกิน จึงไม่ได้ฝึกฝนอาวุธลับมากนัก

เพียงแต่ว่า การวิ่ง ถึงที่สุดแล้วยังเทียบกับการเหาะไม่ได้

แน่นอนว่าด้วยลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เก่งเรื่องวิชาตัวเบา ก็เลยไม่สามารถเหาะผ่านคนชุดดำสามคนนั้นได้

ฉะนั้น หากลั่วเสี่ยวปิงไม่วิ่งไปอีกสิบเมตร ก็จะถูกคนทั้งสามรายล้อมเอาไว้ตรงกลาง และไม่มีทางที่จะหลบหนีได้อีกแล้ว

"ถึงแม้อยากจะตาย พวกเจ้าควรจะปล่อยให้ข้าตายเองเข้าใจหรือไม่?" ลั่วเสี่ยวปิงพยายามถ่วงเวลา

"หึ เจ้าไปถามท่านพญายมเองเถอะ!" คนชุดดำคนหนึ่งแสยะยิ้ม จากนั้นก็ยกกระบี่ขึ้น แล้วแทงเข้ามาที่ลั่วเสี่ยวปิง

จะทำอย่างไรดี?

จะสามารถทำอย่างไรได้? ไม่ต้องสนใจว่าจะเป็นอย่างไร วางยาพิษก่อน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะวางยาพิษ ชายหนุ่มชุดขาวก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน ตรงเข้าขัดขวางกระบี่ยาวที่ฟันมาทางลั่วเสี่ยวปิง

"หมาดำสามตัวอย่างพวกเจ้า ในเวลากลางวันยังไม่กล้าเปิดเผยตัว จะรังแกแม่นางตัวคนเดียวไปเพื่ออะไร? ถ้ากล้าพอก็มาสู้กับข้านี่!"

มือของอวี้หนิงถือกระบี่ยาว หยิ่งผยองอวดดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

คนชุดดำสามคนนั้นมองหน้ากัน จากนั้นทั้งสามคนก็โจมตีอวี้หนิง

อวี้หนิงก็ไม่กลัว ถือกระบี่ยาวต่อสู้อยู่ด้วยกันกับคนชุดดำสามคนนั้น

กระบี่พุ่งเข้ามารอบด้าน ลั่วเสี่ยวปิงถอยไปอยู่ข้างๆ ในมือถือเข็มอาบยาพิษไว้แน่น รอจังหวะและโอกาสที่จะช่วยเหลือ

เพียงแต่ว่า การเคลื่อนไหวของคนทั้งสามรวดเร็วเกินไป ลั่วเสี่ยวปิงจึงหาโอกาสไม่ได้เลย หรือพูดได้ว่า นางกลัวจะทำให้อวี้หนิงต้องบาดเจ็บไปด้วย

ไม่นาน คนชุดดำสามคนนั้นก็ถูกอวี้หนิงจัดการเสียแล้ว

หลังจากที่ฆ่าคนเสร็จแล้ว อวี้หนิงใช้เสื้อของคนชุดดำเช็ดคราบเลือดบนกระบี่ยาวอย่างรังเกียจ เห็นได้ชัดมากว่า อวี้หนิงไม่ชอบเลือด

หลังจากที่อวี้หนิงเช็ดกระบี่ของตนเองเสร็จแล้ว จึงมองไปยังลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าสนอกสนใจ "แม่นาง เหตุใดเจ้าจึงถูกพวกเขาไล่ฆ่าล่ะ?"