แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 444

อีกด้านหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงได้มาถึงที่เกิดเหตุ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง มีคนชุดดำอยู่เต็มพื้น แสดงให้เห็นว่าการต่อสู้เมื่อครู่นี้ที่ผ่านมารุนแรงเพียงใด

แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น รีบไปหาคนของตนเองทันที

หลังจากตรวจดูอยู่หลายครั้ง จึงพบว่าในห้าคน มีสองคนที่ยังมีลมหายใจอยู่

ไม่มีเวลาพอที่จะคิดอะไรมาก ลั่วเสี่ยวปิงก็ดึงขวดยาออกมาจากในแขนเสื้อ หยิบยาเม็ดด้านในออกมา หลังจากที่แยกคนทั้งสองออกมาแล้ว ก็นำเข็มเงินออกมา และรีบรักษาเส้นเลือดหัวใจเอาไว้

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงได้ให้คนคุ้นกันส่งห่อสัมภาระของตนเองมา ต่อจากก็ปกปิดห่อสัมภาระ ลั่วเสี่ยวปิงหยิบอุปกรณ์และกาน้ำออกมา เริ่มทำการรักษาคนคุ้มกันทั้งสองคน

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงทำการรักษาทั้งสองคนเสร็จ หนานซิงและคนอื่นๆ ก็ขี่รถม้ามาถึง

ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงจะใช้ยาชั้นดี แต่ก็ต้องใช้เวลาพักฟื้น ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงนำพวกเขาขึ้นรถม้า

เวลานี้เล่อเล่อก็อยู่ในรถม้าด้วย เพราะเมื่อได้ทราบข่าวว่าเกิดเรื่อง หนานซิงและคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าปล่อยให้เล่อเล่ออยู่บ้านเพียงลำพัง

โชคดีที่รถม้าใหญ่พอ คนทั้งสองนอนอยู่ตรงกลางก็ไม่มีผลกระทบใดๆ

ในเมื่อมีคนมาแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยไม่ได้เข้าไปในเมืองต่อ แต่ให้รถม้าเดินทางไปยังเมืองซีเหอแทน

สำหรับคนชุดดำเหล่านั้น มีอั้นหวู่มาตรวจสอบที่มาและจัดการศพ นางแค่ต้องรอผลเท่านั้น

เมื่อฟ้ามืดลง ลั่วเสี่ยวปิงได้กลับมาถึงหมู่บ้านต้าซิงแล้ว

เวลานี้ในหมู่บ้านไม่มีแสงไฟแล้ว และเงียบสงัดเป็นอย่างมาก

แต่ว่ารถม้าของลั่วเสี่ยวปิงกลับทำให้เกิดเสียงหมาเห่าขึ้นมาอย่างฉับพลัน

แต่เพราะว่าบ้านของนางอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน ฉะนั้นเสียงหมาเห่าจึงค่อยๆ หายไปอย่างรวดเร็ว

ไป๋เสาลงจากรถก่อนจึงเคาะประตู

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู

เป็นเว่ยหยางที่มาเปิดประตูให้ เห็นลั่วเสี่ยวปิงกลับมาแล้ว เว่ยหยางรู้สึกตกตะลึงก่อน ทันทีหลังจากนั้นการแสดงออกก็สลับซับซ้อนเล็กน้อย

ปกติเว่ยหยางอยู่ในบ้านอันที่จริงก็รู้สึกฝืนใจอยู่แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยไม่ได้สนใจมาก

ตอนนี้ได้รู้ถึงประวัติชีวิตของตนเองแล้ว จึงให้ความสนใจต่อเว่ยหยางมากขึ้นเป็นธรรมดา

หากไม่ใช่เพราะคนคนนี้ บางทีเจ้าของร่างเดิมอาจจะตายไปนานแล้ว

แล้วก็เป็นเพราะความสนใจนี้ จึงทำให้ลั่วเสี่ยวปิงมองเว่ยหยางแตกต่างออกไปในชั่วพริบตา

ลั่วเสี่ยวปิงละสายตาออกอย่างสงบเยือกเย็น แล้วเดินเข้าลานบ้านไป

เวลานี้เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว ทุกๆ คนก็เดินออกมา

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงประหลาดใจ คือไม่คาดคิดว่าอานอานก็อยู่บ้านด้วยเช่นกัน

เห็นลั่วเสี่ยวปิงกลับมา อานอานก็แปลกใจมาก ตามมาด้วยความรู้สึกดีใจ

"ท่านแม่!" อานอานก้าวมาข้างหน้า ในแววตาไม่สามารถเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ได้

เล่อเล่อเห็นพี่ชายก็ดีใจอย่างมาก ทั้งสองพี่น้องได้พูดคุยกันถึงเรื่องในอดีต

เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงและคนอื่นๆ ยังไม่ได้ทานข้าว ย่าเจียงและคนอีกสองสามคนจึงรีบเข้าครัวไปทำอาหารทันที

รอหลังจากคนกลุ่มนั้นทานข้าวเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงตามอานอานกับเล่อเล่อกลับไปที่เรือนหลัก

เมื่อแม่ลูกสามคนอยู่ในเรือนหลัก ลั่วเสี่ยวปิงจึงเอ่ยถามอานอานว่า : "เจ้ากลับมาได้อย่างไร?"

เวลานี้ไม่ใช่วันหยุดของอานอาน

อานอานได้ยิน ความดีใจในแววตาจึงหายไปเล็กน้อย "ท่านแม่ ที่บ้านฟูจื่อเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ฟัง ในใจก็เคร่งเครียด

หากเป็นเรื่องปกติลั่วเสี่ยวปิงอาจจะไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆ แต่เมื่อรู้ว่าคนตระกูลเว่ยเป็นญาติของร่างตนเอง อีกอย่างที่ตระกูลเว่ยอาศัยอยู่ทางด้านนี้ก็เพื่อตามหาตนเอง

ฉะนั้นเมื่อได้ยินว่าตระกูลเว่ยเกิดเรื่อง ลั่วเสี่ยวปิงไม่สามารถควบคุมจิตใจของตนเองได้ อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงขึ้นมา

"ดูเหมือนว่าหลานชายของท่านอาจารย์จะเกิดเหตุร้าย" อานอานพูดจบก็ส่ายหน้า "รายละเอียดข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร"