แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 445

เว่ยหยางได้ยินเช่นนั้น ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

"คุณหนู ข้าขอบพระคุณอย่างสูงที่คุณหนูรับเอามาเลี้ยง เพียงแต่ข้าไม่มีครอบครัวแล้ว"

เว่ยหยางเริ่มจากการเรียกตนเองว่าคุณหนู เมื่อคนอื่นๆ เปลี่ยนไปเรียกพระชายา เขาก็ยังคงเรียกว่าคุณหนู

เดิมทีนางไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ได้ฟังดูเหมือนจะค้นพบความหมายแฝงแล้ว

ได้ยินเว่ยหยางพูดคำพูดนี้ยังรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าเว่ยหยางคิดว่าตนเองต้องการจะขับไล่เขาออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงเกิดความรู้สึกที่ผสมปนเปกันอยู่ครู่หนึ่ง คนคนหนึ่งสามารถสละชีวิตเพื่อคนอื่นโดยไม่เสียใจภายหลังได้จริงๆ หรือ?

สำหรับเว่ยหยางนั้น หลังจากที่รู้ว่าเขาได้เสียสละเพื่อตนเองมากมายขนาดนี้ ในใจลั่วเสี่ยวปิงก็เช่นกัน อย่างไรก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้

ก็ไม่อยากให้คนชราอย่างเขาต้องเครียด ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงกล่าวว่า : "ลุงเว่ย ข้ารู้ทุกอย่างหมดแล้ว"

เว่ยหยางตกตะลึง ทันทีที่นึกถึงฉีเทียนเห้า ก็เข้าใจ

หลายสิ่งหลายอย่างมากที่เคร่งเครียดอยู่ในใจ หลังจากทราบว่าลั่วเสี่ยวปิงรู้ทุกอย่างแล้ว ในใจเว่ยหยางกลับรู้สึกโล่งอก

รู้แล้ว ก็ดีแล้ว

ในเวลานั้น เว่ยหยางคุกเข่างลข้างหนึ่ง "คุณหนู ข้าละอายต่อพระชายาที่ทำตัวไม่เหมาะสม......"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนั้น รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วประคองเว่ยหยางขึ้นมา "ท่านทำได้ดีมากแล้ว เรื่องนี้ไม่โทษท่านหรอก"

เห็นเว่ยหยางยังคงไม่ปล่อยวาง ลั่วเสี่ยวปิงจึงกล่าวว่า "เว่ยหยาง หากไม่มีท่าน ข้าคงตายไปนานแล้ว ชีวิตของข้าเป็นท่านรักษาเอาไว้ ข้าควรจะขอบคุณท่านจึงจะถูก"

แน่นอนว่าเวยหยางไม่กล้าตอบรับคำขอบคุณของลั่วเสี่ยวปิง กำลังจะพูดอะไร แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับพบว่า "ในปีนั้นสุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร ลุงเว่ยช่วยเล่ารายละเอียดให้ข้าฟังหน่อยสิ?"

เกี่ยวกับเว่ยหยางทางด้านนี้ ท้ายที่สุดฉีเทียนเห้าก็เป็นเพียงเรื่องเล่า แน่นอนว่าไม่มีความรู้ที่ครอบคลุมเกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัวของเว่ยหยาง

ได้ยินเช่นนั้น เว่ยหยางครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมา จากนั้นก็พูดทุกอย่างอีกครั้ง

และเป็นไปตามคาด ที่เว่ยหยางกล่าวนั้นน่าตื่นเต้นและครอบคลุมมากกว่าที่ฉีเทียนเห้าอธิบายไว้ ในตอนนั้นพระชายารองอันที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะฆ่านาง เพียงแค่ต้องการให้นางได้รับความทุกข์ใจเท่านั้น

แต่คนตระกูลลั่วป้องกันและวางแผนไว้อย่างดีเพราะลั่วเสี่ยวปิงค่อนข้างหน้าตาดี เตรียมเลี้ยงดูสั่งสอนลั่วเสี่ยวปิง ให้ลั่วเสี่ยวปิงได้แต่งงานกับตระกูลที่ดี

ในตอนนั้นพระชายารองต้องการให้ลั่วเสี่ยวปิงมีชีวิตที่ตกต่ำที่สุด และไม่ต้องการให้นางมีโอกาสใดๆ พลิกกลับมาได้ ฉะนั้นต่อมาจึงได้มีการลอบสังหารอยู่หลายครั้ง

เวลาเนิ่นนานไป ลั่วเสี่ยวปิงยังคงไม่บุบสลายเสียหายใดๆ พระชายารองจึงเลือกแนวคิดที่สามารถกำจัดลั่วเสี่ยวปิงทิ้งได้โดยสิ้นเชิง

สาเหตุที่ต้องหนีไปไกลถึงหยูโจวขนาดนั้น ประการแรกคือซ่องนางโลมที่นั่นค่อนข้างมีชื่อเสียง ประการที่สองเว่ยหยางจับตาดูอย่างใกล้ชิด ไม่ง่ายที่จะลงมือ

และในเวลานั้นเว่ยหยางเลือกฉีเทียนเห้า อันที่จริงก็เป็นเพราะว่าเคยหาหมอแล้ว แต่หมอไม่มีวิธีแก้พิษให้ลั่วเสี่ยวปิง เว่ยหยางคิดว่า ตราบใดที่คิดหาวิธีให้ฉีเทียนรับรู้เรื่องราวนั้นในภายหลังได้ เช่นนั้นฉีเทียนเห้าก็สามารถที่จะเป็นที่พึ่งของลั่วเสี่ยวปิงได้เช่นกัน

ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อจำเป็นจะต้องล้างพิษให้ผู้ชาย ในใจของเว่ยหยาง เขาก็ควรจะหาคนที่มีฐานะสูงส่ง

แต่สิ่งที่เว่ยหยางไม่ได้คาดคิดก็คือ หลังจากที่เขานำลั่วเสี่ยวปิงส่งกลับไป เตรียมตัวจะไปหาฉีเทียนเห้า ก็ถูกล้อมฆ่า

ยังมีบางเรื่องที่ฉีเทียนเห้าไม่รู้ ก็คือเว่ยหยางเป็นกังวลว่าหลังจากที่ตนเองเกิดเหตุร้ายแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจะถูกฆ่า ด้วยเหตุนี้ก่อนที่จะตกจากหน้าผา ก็พยายามยุแหย่ให้มือสังหารเหล่านั้นของพระชายารองแตกคอกัน และแนะนำให้มือสังหารเหล่านั้นกลับไปรายงานข่าวเท็จ

ตอนนี้ดูเหมือนว่า เวลานั้นเว่ยหยางจะประสบความสำเร็จ

"ข่าวเท็จอะไรหรือ?" ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยถาม

เว่ยหยางได้ยินเช่นนั้นก็เขินอายเล็กน้อย "เอ่อ......"

ในขณะที่พูด เว่ยหยางต้องการจะคุกเข่าลง "คุณหนู ในตอนนั้นข้าหมดหนทางแล้วจึงได้กระทำอย่างนั้น ขอคุณหนูโปรดอภัยด้วย......"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นท่าทางนี้ของเว่ยหยาง ในใจมีการคาดเดาเอาไว้เล็กน้อยแล้ว จึงก้าวไปข้างหน้า เพื่อหยุดยั้งการคุกเข่าของเว่ยหยาง

เว่ยหยางเงียบอยู่นาน แล้วจึงพูดสาเหตุออกมา

เดิมทีแล้ว เว่ยหยางเพื่อความปลอดภัยในตอนนั้นของลั่วเสี่ยวปิง ฉะนั้นเมื่อโน้มน้าวให้มือสังหารเหล่านั้นกลับไปรายงานผลการปฏิบัติงาน บอกพระชายารองว่าภารกิจสำเร็จแล้ว มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่สามารถช่วยให้ลั่วเสี่ยวปิงกับมือสังหารเหล่านั้นมีชีวิตอยู่รอดได้

ต่อมาลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้เกิดเหตุร้ายใดๆ เว่ยหยางคาดเดาว่า น่าจะเป็นเพราะพระชายารองคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงถูกส่งไปยังซ่องนางโลมและถูกทำให้เสียหายแล้วจริงๆ

หลังจากนั้นได้ทราบว่าลั่วเสี่ยวปิงท้องก่อนแต่ง และใช้ชีวิตอย่างลำบากยากแค้น จึงไม่ได้ลงมือต่อ

ลั่วเสี่ยวปิงคิดๆ ดูแล้ว การวิเคราะห์ของเว่ยหยางมีเหตุผลอย่างมากจริงๆ

แต่ไม่ว่าอย่างไร ล้วนเป็นเว่ยหยางที่ปกป้องนาง นางไม่ได้ตำหนิเว่ยหยางเลยแม้แต่น้อย นางคิดว่า หากเจ้าของร่างเดิมได้รู้ความจริงแล้ว ก็น่าจะไม่ตำหนิเว่ยหยางเช่นกัน

ส่วนพระชายารองแห่งจวนอ๋องอี้ผู้นั้น หากมีโอกาส นางจะต้องนำทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาอย่างแน่นอน

หลังจากทั้งสองคนอธิบายกันอย่างชัดแจ้งแล้ว เว่ยหยางจึงกล่าวว่า "ได้ยินมาว่านายท่านใหญ่และคนอื่นๆ อยู่ที่เมืองหลินอาน คุณหนู......"

หากไม่ใช่ว่าอานอานกลับมาพูดในครั้งนี้ เว่ยหยางก็ยังไม่รู้ว่าท่านอาจารย์ของอานอานคือเว่ยหยวนหมิง เขาไม่เคยเอ่ยถามเลย อานอานก็ไม่เคยบอก เขาไม่เคยออกไปจากประตูลานบ้านแห่งนี้เลย ฉะนั้นจึงไม่ทราบว่าคนตระกูลเว่ยได้มาถึงเมืองหลินอานแล้ว

"เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลใจ" ลั่วเสี่ยวปิงตัดบทคำพูดของเว่ยหยาง ไม่ให้เขาพูดต่อ มีบางเรื่องที่นางยังไม่ได้คิดให้ดีๆ

เหมือนที่ฉีเทียนเห้าคิดไว้ อันที่จริงนางไม่ได้คิดริเริ่มที่จะจดจำญาติของตนเอง กระทั่งครอบครัวที่ยากจนนางคิดว่าเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว

ไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงไป

เว่ยหยางมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างไม่เต็มใจ ก็ไม่ได้พูดโน้มน้าวมาก ทำได้เพียงปิดปากเงียบ

เพียงแต่เว่ยหยางยังคงเป็นกังวลกับสิ่งที่อานอานพูด ว่าตระกูลเว่ยเกิดเรื่อง

แต่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากพูดสิ่งเหล่านี้ แล้วก็ไม่ต้องการจะพูดอะไร จึงกล่าวเพียงว่า : "เวลาดึกดื่นแล้ว คุณหนูไปพักผ่อนเถอะ"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า แล้วเข้าไปที่เรือนหลัก เว่ยหยางจึงเข้าไปที่เรือนข้าง

อันที่จริงแล้วที่ลั่วเสี่ยวปิงนอนไม่หลับก็เป็นประโยคนั้นที่อานอานพูดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลเว่ย แต่คืนนี้ได้เรียนรู้สิ่งเหล่านั้นจากปากของเว่ยหยาง ทำให้นางลืมไปชั่วขณะ

วันต่อมา ในหมู่บ้านทราบว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับมาแล้ว จึงมาหาลั่วเสี่ยวปิง

ตอนนี้นอกจากบางคนที่สามารถทำงานในโรงงานของลั่วเสี่ยวปิงที่รู้สึกขอบคุณลั่วเสี่ยวปิงเป็นอย่างมาก คนที่บาดหมางใจกับลั่วเสี่ยวปิงก่อนหน้านี้ เพราะลูกสามารถที่จะไปเล่าเรียนที่โรงเรียนได้ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

ฉะนั้น ลั่วเสี่ยวปิงหายไปหนึ่งเดือนกว่า ทุกๆ คนก็เป็นห่วงนางอย่างมาก ต่างเข้ามาฝากความคิดถึง

หลังจากคนเหล่านั้นไปแล้ว ก็เหลือจางเฉินซื่อที่อยู่ต่อ

ตอนนี้จางเฉินซื่อไม่จำเป็นจะต้องพาจางเสี่ยวเหม่ยมาด้วย ครอบครัวทั้งสามคนของจางต้าหลางก็มีความสุขอย่างมาก จางเสี่ยวเหม่ยดูปรองดองกับพานหยิงหยิงดี จางเอ้อหลางไม่อยู่บ้าน จางต้าฉวนก็ยุ่งกับงานเช่นกัน จางเฉินซื่อจึงว่างอย่างมาก และในตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงได้เอาถุงเห็ดกลับไปปลูกที่เดิม ใช้ชีวิตอย่างสบายใจมาก

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง จางเฉินซื่อยังคงมีเวลาว่างนินทาคนทั้งในและนอกหมู่บ้านด้วยกันกับลั่วเสี่ยวปิง

"นี่เจ้าไม่รู้ใช่หรือไม่ ลั่วเสี่ยวเหมยกลับมาแล้วนะ" จางเฉินซื่อเอ่ยขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินก็ตกตะลึง

ลั่วเสี่ยวเหมย นางเกือบจะลืมคนคนนี้ไปเลย

ในตอนนั้นหลังจากที่หย่ากับเฉินต้าจ้วงก็ตามนายท่านจางคนนั้นไป และต่อมานายท่านจางได้ติดคุก ลั่วเสี่ยวเหมยก็หายสาบสูญไป ตอนนี้เหตุใดถึงกลับมาได้นะ?