แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 446

ที่แท้ ตอนนั้นลั่วเสี่ยวเหมยถูกขายไปบนเขา

และถูกขายไปไกลมาก

ได้ยินว่าครอบครัวคนซื้อนางไปนิสัยไม่ดี ทำต่อลั่วเสี่ยวเหมยไม่ใช่ตีก็คือด่า และยังขังเขาอยู่ในบ้านไม่ให้ออกไปข้างนอก

ลั่วเสี่ยวเหมยใช้เวลาครึ่งปีเต็มๆ ทำให้อีกฝ่ายชะล่าใจถึงให้นางหนีออกมาได้

ได้ยินว่า ลั่วเสี่ยวเหมยถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว แต่นิสัยยโสเย่อหยิ่งก็ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

ช่วงก่อน เฉินต้าจ้วงและจางเสี่ยวหลิงแต่งงานกันแล้ว หลังจากลั่วเสี่ยวเหมยกลับมา รู้ว่าตอนนี้เฉินต้าจ้วงได้ดีแล้ว ก็อยากเข้าหา อาละวาดที่หมู่บ้านเฉินเจีย พูดว่าเฉินต้าจ้วงไร้จิตใจ ลั่วเสี่ยวเหมยถึงขั้นให้เฉินต้าจ้วงหย่ากับจางเสี่ยวหลิง แต่งงานกับตัวเองใหม่ ยังประกาศว่านางต่างหากที่เป็นเมียหลวง หากจางเสี่ยวหลิงไม่ออกจากตระกูลเฉิน นางก็เป็นแค่เมียน้อยเท่านั้น

คำพูดอันไร้ยางอายเหล่านี้ ทำให้เฉินต้าจ้วงเกือบตบผู้หญิงต่อหน้าชาวบ้าน

ต้องรู้ว่า ในช่วงเวลาที่พวกเขายังไม่ได้แยกจากกัน ไม่ว่าลั่วเสี่ยวเหมยจะเอาแต่ใจแค่ไหน แม้กระทั่งรังแกแม่ของเขา เฉินต้าจ้วงก็ไม่เคยลงมือต่อลั่วเสี่ยวเหมย

พูดได้ว่า ตลอดในความสัมพันธ์การแต่งงาน เฉินต้าจ้วงก็เป็นผู้ถูกกระทำ

แม้กระทั่ง ในคำพูดอันเหลือเชื่อของลั่วเสี่ยวเหมย มีคนมากมายกลับเชื่อนาง รู้สึกว่าความจริงลั่วเสี่ยวเหมยก็น่าสงสารมาก

บวกกับตอนนั้นที่ลั่วเสี่ยวเหมยถูกหย่าร้างสาเหตุก็คือไม่เคารพแม่สามี ส่วนลั่วเสี่ยวปิงก็สารภาพผิดอย่างเจ็บปวดต่อหน้าแม่ของเฉินต้าจ้วง คนอื่นก็รู้สึกว่านางสามารถถูกให้อภัยได้

สุดท้ายอาละวาดจนจางเสี่ยวหลิงกลายเป็นนางจิ้งจอกที่ทำลายครอบครัวคนอื่น ทำให้จางเสี่ยวหลิงกายเป็นผู้ถูกกระทำ

สุดท้ายไม่มีวิธีแล้ว ในที่สุดเฉินต้าจ้วงก็พูดความจริงที่หย่าร้างออกมา

ความจริงหลังจากที่เฉินต้าจ้วงกับลั่วเสี่ยวเหมยแต่งงานกันแล้ว ทั้งสองคนไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตแบบสามีภรรยา เพราะว่าลั่วเสี่ยวเหมยรังเกียจครอบครัวเฉินต้าจ้วงยากจน เพราะฉะนั้นไม่ให้เฉินต้าจ้วงแตะต้องนาง

อย่างไรเสียเรื่องเหล่านี้เฉินต้าจ้วงต่างก็อดทนแล้ว แม้กระทั่งแม่เฉินต้าจ้วงก็รู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาพอเวลานานแล้ว ก็จะดีขึ้นเอง ถึงแม้ว่าเขาจะถูกรังแก ล้วนอดทนได้ทั้งนั้น

แต่ลั่วเสี่ยวเหมยกลับไม่ใช่คนที่ประพฤติตัวดี หลังแต่งงาน ลั่วเสี่ยวเหมยกลับไปยุ่งเกี่ยวกับนายท่านจาง แม้กระทั่งเวลาที่ร่วมเตียงหลับนอนกับนายท่านจางยังมากกว่าเฉินต้าจ้วงอีก

ผู้ชายคนไหนจะสามารถทนรับผู้หญิงของตัวเองสวมเขาให้แบบนี้?

ถึงแม้เฉินต้าจ้วงจะไม่เอาไหนขนาดไหน แต่ก็เป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง

บวกกับใจลั่วเสี่ยวเหมยก็ไม่อยู่ในตระกูลเฉิน ไม่ใส่ใจสักนิดว่าเฉินต้าจ้วงจะหย่ากับนางหรือไม่ เพราะฉะนั้นถึงมีเรื่องหย่าร้างนี้

เมื่องความจริงถูกเปิดเผย ลั่วเสี่ยวเหมยไม่เพียงไม่มียางอาย มิหนำซ้ำยิ่งเกาะติดเฉินต้าจ้วงกว่าเดิมอย่างหน้าด้าน

ยังพูดเสียงดังว่า เป็นเพราะตอนนั้นเฉินต้าจ้วงไม่มีปัญญา นางถึงได้ไปหานายท่านจาง

หลังจากอยู่กับนายท่านจาง นางก็เป็นผู้ถูกทำร้ายคนหนึ่ง

ถ้าหากตอนนั้นเฉินต้าจ้วงสามารถมีความสำเร็จอย่างตอนนี้ นางก็ต้องรักนวลสงวนตัวแน่นอน จะไปลำบากขนาดนี้กับนายท่านจางได้อย่างไร?

คำพูดไร้สาระเหล่านี้ อย่าว่าแต่ครอบครัวเฉินต้าจ้วงเลย แม้แต่ชาวบ้านที่มุงดูก็ฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

สุดท้าย แน่นอนว่าลั่วเสี่ยวเหมยก็ถูกคนหมู่บ้านเฉินเจียร่วมกันไล่ออกจากหมู่บ้านเฉินเจีย

ลั่วเสี่ยวปิงฟังเรื่องของลั่วเสี่ยวเหมย ก็อดถอนหายใจไม่ได้

ทัศนคติของลั่วเสี่ยวเหมยช่างแปลกประหลาด เรื่องอะไรก็ล้วนโทษแต่คนอื่นหมด นางทำอะไรก็ควรถูกให้อภัยหมด?

หรือว่าลั่วเสี่ยวเหมยนางคิดว่าตัวเองหอมมาก จนกระทั่งคนอื่นต้องเฝ้ารอนางกลับมา?

ฝันกลางวันยังเร็วกว่า

ลั่วเสี่ยวปิงฟังเรื่องของลั่วเสี่ยวเหมยก็คิดสักว่าเป็นเรื่องตลก ไม่ได้เอามาใส่ใจ

แต่ว่าลั่วเสี่ยวปิงยังไงก็คิดไม่ถึง ตัวเองกลับได้เจอกับลั่วเสี่ยวเหมยเร็วขนาดนี้

พูดอย่างถูกต้องแล้ว ไม่ใช่ตัวเองไปเจอ แต่ว่าลั่วเสี่ยวเหมยมาหาตัวเอง

อย่างไรเสีย เธอก็ทำได้ที่จะไม่จองล้างจองพราน

แต่ หากมาหาเรื่องเธอ เธอก็มีวิธีเป็นหมื่นที่จะทำให้นางรู้ว่าอะไรคือตายดีกว่ามีชีวิตอยู่

เพราะว่าบนตัวลั่วเสี่ยวเหมย เธอไม่ต้องเสียเวลาเลยแม้แต่น้อย

ลั่วเสี่ยวปิงขึ้นรถม้า มีขับรถม้าโดยเฉพาะ พาไป๋เสากับเธอ เข้าไปในเมืองพร้อมกัน

เมื่อถึงในเมืองแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไปร้านตัดเย็บตระกูลอู๋ก่อน

ทุกวันนี้การค้าขายของร้านตัดเย็บดีมาก ในเมืองและเมืองหลัวต่างก็มีสาขา แต่เพราะว่าจิ่นเหนียงตั้งครรภ์ เพราะฉะนั้นอู๋วิ่นเฉิงและจิ้นเหนียงต่างก็อยู่ในเมือง ในเมืองและเมืองหลัวมีร้านสองสาขา ลั่วเสี่ยวปิงต่างก็ส่งคนไปดูแล

พวกเขามีความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ล้วนเป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิง เพราะฉะนั้นสำหรับคนของลั่วเสี่ยวปิงก็เชื่อถืออย่างมาก

แน่นอน ลำพังลั่วเสี่ยวปิงหาคนไม่ได้แน่ ก็พึ่งพาบารมีของฉีเทียนเห้า

สำหรับกระดาษในร้าน ทุกวันนี้ก็ไม่จำเป็นที่ลั่วเสี่ยวปิงต้องลงมือวาดเองแล้ว เพราะว่าจางซิ่งฮวามีพรสวรรค์ในด้านนี้มาก ฉะนั้นสินค้าใหม่ส่วนมากล้วนได้มาโดยที่จางซิ่งฮวายกตัวอย่างมาแล้วอนุมานไปต่างๆนานา

ส่วนสำหรับการเป็นหุ้นส่วนของร้านตัดเย็บ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็วาดอะไรที่แปลกใหม่ออกมาบ้างเป็นครั้งคราว ร่วมมือกันเช่นนี้ การค้าขายของร้านและความแปลกใหม่อะไรพวกนี้ ก็ไม่เลยลดลงแม้แค่น้อย

จึงทำให้ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงมา อู๋วิ่นเฉิงและจิ่นเหนียงที่ท้องโตต่างก็ต้องยุ่งกันอยู่ในร้าน

“แม่นางท่านนี้อยากได้เสื้อผ้าแบบไหน.......อ้าว เสี่ยวปิง เจ้ามาแล้วหรือ!”

จิ่นเหนียงกำลังจะทักทาย พูดไปครึ่งหนึ่งถึงพบว่าเป็นลั่วเสี่ยวปิงที่มา จึงทำให้ตะลึงด้วยความดีใจ

สำหรับพวกเขาสองสามีภรรยา ลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่แค่ผู้มีพระคุณของร้านตัดเย็บ ยิ่งเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขาสองสามีภรรยา หากไม่ใช่ลั่วเสี่ยวปิง นางจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร?

“เสี่ยวปิง วันนี้ลมอะไรพัดเจ้ามาถึงที่นี่ได้?”