แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 448

พอลั่วเสี่ยวปิงฟังว่าเป็นตระกูลเว่ย ทันใดนั้นก็ตกใจ

ก่อนหน้านี้อานอานเคยพูดว่า อาจารย์ของเขากลับมาแล้ว เพราะตระกูลเว่ยเกิดเรื่องแล้ว

หรือว่า......

“เฮ้อ เสี่ยวปิงเดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้เจ้าฟัง เจ้ารีบไปกับข้า”

ลั่วเสี่ยวปิงฟังแล้ว ก็ห่วงเรื่องอื่นไม่ได้แล้ว ก็เลยขึ้นรถม้าตามท่านซุนและซุนมู่หยางที่อยู่ไม่ไกลจากประตูนักโดยสัญชาตญาณ

บนรถม้า ลั่วเสี่ยวปิงถึงรู้ หลานคนที่ห้าของท่านเว่ย เว่ยเจ๋อฉี ป่วยเป็นโรคร้าย หาหมอจนทั่วแล้วก็ไม่มีวิธี ตอนนี้อาการไม่ดี อาจรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงฟังแล้ว มือใต้แขนเสื้อก็กำแน่นอย่างกลั้นไม่อยู่

ถึงแม้ว่า ยังไม่ได้คิดดีว่าจะไปยอมรับความสัมพันธ์กันหรือไม่ แต่เมื่อรู้ว่าตระกูลเว่ยก็คือครอบครัวของตัวเอง และหาตัวเองมาโดยตลอดเวลา ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเรื่องของตระกูลเว่ย ก็ทำเป็นเฉยเมยไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงอยากถามอาการอย่างอื่นเกี่ยวกับเว่ยเจ๋อฉี แต่ว่าท่านซุนก็ไม่รู้อะไรเลย

เพราะว่าอาการป่วยของเว่ยเจ๋อฉีมาอย่างรวดเร็ว เขายังไม่ได้ช่วยเว่ยเจ๋อฉีจับชีพจร

ส่วนบ่าวรับใช้ที่มาเชิญก็ปรนนิบัติอยู่ตำหนักนอก เพราะฉะนั้นก็ไม่รู้สถานการณ์ที่แน่ชัดว่าเป็นอย่างไร

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงถามข้อมูลที่อยากรู้ไม่ได้ ก็รักษาความสงบอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในใจท่านซุนก็กังวลสถานการณ์ของเว่ยเจ๋อฉี เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้สังเกตความผิดปกติของลั่วเสี่ยวปิง

แต่ว่าซุนมู่หยางกลับสังเกตเห็นแล้ว “เจ้าเป็นอะไร?”

ซุนมู่หยางสามารถรู้สึกถึงความผิดปกติของลั่วเสี่ยวปิงอย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้ตอนที่ไปชายแดน ถึงแม้จะรู้ว่าชายแดนอาจมีโรคระบาด ลั่วเสี่ยวปิงก็แสดงออกมาอย่างมีสติ

ตอนนี้ ดูเหมือนคนสติเลื่อนลอย

ลั่วเสี่ยวปิงเรียกสติกลับมา เห็นซุนมู่หยางกับท่านซุนมองมาที่ตัวเอง ตะลึง จากนั้นก็ส่ายหัว “ไม่ ข้าแค่กำลังคิดว่าเป็นโรคอะไร......”

เป็นโรคอะไร ถึงได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและอาจเสียชีวิต?

ลั่วเสี่ยวปิงคิดอะไรไม่ออกเลย เพราะว่าเธอไม่รู้อะไรเลย

เมืองซีเหอห่างจากเมืองหลินอานไม่ไกล รถม้าไปเร็วหน่อยก็ไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เพียงแค่เวลานี้ สำหรับลั่วเสี่ยวปิงแล้ว กลับรู้สึกเนิ่นนานมาก

ในที่สุด ก่อนบ่ายโมง พวกลั่วเสี่ยวปิงก็ถึงบ้านของตระกูลเว่ยในเมืองหลินอาน

วินาทีนี้ หน้าบ้านมีรถม้าจอดอยู่บ้าง มีคนมาไม่ขาดสาย แล้วก็คนไปตลอดเวลา

ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตเห็น คนเหล่านี้ต่างก็เป็นซินแสที่ถือหีบยา แต่ละคนตอนที่ถูกส่งออกจากตระกูลลั่ว ต่างก็พากันส่ายหัว

สถานการณ์นี้ ......หรือว่าอาการไม่ค่อยดี?

ในใจลั่วเสี่ยวปิงบีบแน่น แต่ก็ต้องทนไว้

หน้าบ้านตระกูลเว่ย พ่อบ้านคนหนึ่งที่อายุค่อนข้างเยอะรออยู่ตรงนั้นต้อนรับและส่งแขก บนคิ้วมีแววแห่งความกังวล

เห็นมีคนลงมาจากรถม้าอีก พ่อบ้านแก่คนนั้นก็รีบเข้าไปต้อนรับ

บ่าวรับใช้เด็กพูดข้างหูพ่อบ้านแก่ประโยคหนึ่ง พ่อบ้านแก่ก็คือเว่ยหลี่ “ท่านหมอซุน ช่างรบกวนท่านจริงๆ ท่านเป็นความหวังสุดท้ายของคุณชายห้าของเราแล้ว......”

เว่ยหลี่พูดไป ก็ตาแดงแล้ว

วันนี้ ตระกูลเว่ยหาซินแสที่อยู่ใกล้เคียงเมืองหลินอานจนทั่วแล้ว แต่ว่าอาการของคุณชายห้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีขึ้นเล็กน้อย

คนในตระกูลเว่ยต่างก็รู้จักท่านซุน และสนิทสนม เพียงแค่ห่างจากตัวเมืองไกลหน่อย จึงมาค่อนข้างช้า แต่เป็นความหวังสุดท้ายของตระกูลเว่ย

ระหว่างที่พูด ซินแสหลายคนที่เข้าไปตระกูลเว่ยกลุ่มสุดท้าย ต่างก็เดินออกมา แต่ละคนต่างก็พากันส่ายหัว