แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 449

ซุนมู่หยางเห็นสถานการณ์ ขยับเข้าไปอย่างเคร่งเครียด วางมือไว้บนชีพจรของเว่ยเจ๋อฉี สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมา

สุดท้าย ท่านซุนก็ทนไม่ไหว ก็เข้าไปจับชีพจร

เพียงแค่ท่านซุนขมวดคิ้ว สภาพไม่ได้เคร่งเครียดเหมืองสองคน

ท่านซุนรู้ ต้องมีอะไรที่ถูกตัวเองมองข้ามไปแน่นอน

“ท่านหมอซุน หลานของข้า.....” เว่ยหยวนหมิงออกเสียง

ได้ยินเสียงของเว่ยหยวนหมิง ลั่วเสี่ยวปิงใจหด ไม่ได้หันกลับไป กลับพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “พวกท่านออกไป”

ท่ามกลางเสียงอันเคร่งขรึมปะปนไปด้วยความปฏิเสธไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างคาดไม่ถึง ทำให้ฉวี่ซื่อและเว่ยหยวนหมิงต่างก็อดมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้

ท่านซุนมองลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงก็มองท่านซุน

จากสายตาของลั่วเสี่ยวปิง ท่านซุนมองออกถึงความหนักของสถานการณ์ ในใจก็มีการคาดเดาอย่างหนึ่งที่น่ากลัว เพราะว่าหลานของตัวเองก็สีเช่นแบบเดียวกัน

ดังนั้น ท่านซุนก็พูดกับเว่ยเจ๋อหมิง “ขอเชิญทั้งสองท่านออกไปก่อน มีอะไรเดี๋ยวค่อยอธิบาย”

คำพูดของท่านซุนพูดถึงขั้นนี้แล้ว หากเว่ยหยวนหมิงและฉวี่ซื่อยังไม่ออกไป ก็ไม่เหมาะสมแล้ว

เพียงแค่ก่อนที่ฉวี่ซื่อจะออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลังของลั่วเสี่ยวปิงอีกหลายครั้ง

เพียงแค่ ก่อนที่เว่ยหยวนหมิงออกไป ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดอีก “ให้คนรับใช้ข้างกายคุณชายห้าเข้ามาหน่อย”

เว่ยหยวนหมิงอดมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ จากนั้นก็ออกไปพร้อมฉวี่ซื่ออย่างเงียบๆ

ไม่นาน ก็มีบ่าวรับใช้หนุ่มคนหนึ่งเข้ามา

บ่าวรับใช้คนนี้สีหน้าซีดขาว คนทั้งคนดูสภาพแล้วเหน็ดเหนื่อยมาก

ลั่วเสี่ยวปิงมองแล้ว เข้าไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ยื่นมือออกมา”

ถึงแม้บ่าวรับใช้จะไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นใคร แต่บนตัวลั่วเสี่ยวปิงมีพลังบางอย่างที่ทำให้คนอดเชื่อฟังไม่ได้ เพราะฉะนั้นพอลั่วเสี่ยวปิงออกคำสั่ง บ่าวรับใช้ก็ยื่นมาออกมา

มือของลั่วเสี่ยวปิงวางอยู่บนชีพจรของบ่าวรับใช้ ไม่นานก็ปล่อยมือออก ส่งสัญญาณให้ซุนมู่หยางไปจับชีพจร

ถูกทั้งสองคนจับชีพจรติดกัน บ่าวรับใช้ค่อนข้างตื่นเต้น

“ข้า......ข้าน้อยแค่เหนื่อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

หลายวันนี้ดูแลคุณชาย เขายิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง คิดว่าน่าจะเป็นเพราะอาการเหนื่อย

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดมาก ถามแค่ “เจ้าไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้มากี่วันแล้ว?”

บ่าวรับใช้ “น่าจะ น่าจะสองวัน......”

ลั่วเสี่ยวปิง “คุณชายของเจ้ามีอาการป่วยกี่วัน?”

บ่าวรับใช้ “สาม......สามวัน......”

แม่นางท่านนี้เข้มงวดมาก เขาตื่นเต้นมาก

ลั่วเสี่ยวปิงถามเพียงแค่นี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระ แค่สะบัดมือ

บ่าวรับใช้รู้สึกว่ามีกลิ่นอะไรโชยผ่านจมูก จากนั้นก็สูญเสียความรู้สึก ล้มลงกับพื้นเสียงดังปัง

ส่วนข้างนอก เว่ยหยวนหมิงที่ดูอาการผิดปกติของภรรยาออกแต่แรกแล้ว โดยเฉพาะหลังออกจากห้องนอน ภรรยาก็มองประตูที่ปิดแน่นด้วยอาการเหม่อลอย

ดังนั้น สุดท้ายก็ถามออกจาก “เป็นอะไร?”

ฉวี่ซื่อดึงสติกลับมา จากนั้นก็มองเว่ยหยวนหมิงขยับปากไปมา แต่กลับไม่พูดอะไรเลย

รู้ใจภรรยาที่สุด เว่ยหยวนหมิงอดถามไม่ได้ “ยังมีอะไรที่ไม่สามารถพูดกับข้าได้? หรือว่าเจ้ากังวลฉีเอ๋อร์?”

ฉวี่ซื่อพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า

ฉีเอ๋อร์ นางกังวลจริง แต่......

สูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดฉวี่ซื่อก็อธิบายสาเหตุ “เมื่อครู่หญิงสาวคนนั้น พวกเจ้ามีใครเห็นชัดไหม?”

ฉวี่ซื่อพูดไป ก็กวาดสายตามองไปที่ลูกหลานหนึ่งรอบ

จากนั้น ลูกหลานก็พยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง มีเพียงอวี้หนิงยกมือ “ข้า”

สายตาของทุกคนต่างก็มองไปที่อวี้หนิง อวี้หนิงรู้สึกเขิน “อันนี้ แม่นางข้างในเป็นคนที่ข้าช่วยไว้เมื่อหลายวันก่อน”

เว่ยเจ๋อฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่วนฉวี่ซื่อผิดหวังเล็กน้อย