แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 453

“คือพวกเราที่ไร้ประโยชน์ ไม่ได้ปกป้องน้องสาวดีๆ วันนี้ยังให้น้องสาวมาปกป้องพวกเรา นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เว่ยเจ๋ออี้พูดกะทันหัน

เว่ยเจ๋ออี้อายุเท่าลั่วเสี่ยวปิง แค่โตกว่าไม่กี่เดือน ปีนี้ยี่สิบเท่ากัน

สำหรับซ่งหลิงหลาง ตั้งแต่เด็กเขาก็เข้ากันไม่ได้ ทุกครั้งก็คือซ่งหลิงหลางรังแกเขา แต่ว่าทุกครั้งล้วนเป็นซ่งหลิงหลางที่ร้องไห้ก่อนและฟ้องก่อน ทำให้เขาทนรับความลำบากไม่น้อย หลังจากนั้นเขาก็ตัดขาดไม่ไปมาหาสู่กับซ่งหลิงหลางอย่างเด็ดขาด วันก่อนเขาถึงรู้เรื่องที่ซ่งหลิงหลางไม่ใช่น้องสาวของตัวเอง ไม่รู้ว่าดีใจแค่ไหน

ถึงแม้ ในช่วงเวลาโรคติดต่อระบาดแบบนี้นางดีใจก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสม

แล้วก็ น้องสาวเมื่อครู่นี้ เขาดูแล้วก็ชอบมาก แต่ว่าทำไมถึงได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้? เว่ยเจ๋ออี้รู้สึกเสียใจ

คำพูดของเว่ยเจ๋ออี้ ทำให้ตระกูลเว่ยเข้าสู่ความเงียบสงบในทันใด

“ไม่ได้” สุดท้าย เว่ยเหลียงเฉิงพูดขึ้นก่อน “จะให้นางเสี่ยงอันตรายเพราะช่วยฉีเอ๋อร์ไม่ได้”

เว่ยเหลียงเฉิงเป็นพ่อของเว่ยเจ๋อฉี พูดแบบนี้ออกมา ก็เท่ากับว่าจะสละชีวิตของเว่ยเจ๋อฉี สำหรับเขาแล้วคือความโหดร้าย

แต่ ฝั่งหนึ่งคือลูกชาย อีกฝั่งหนึ่งคือหลานสาว เขาไม่สามารถทำได้ที่จะให้หลานสาวที่ค้นหามานานขาดนั้นเสี่ยงอันตรายเพื่อลูกชายตัวเอง

คนตระกูลเว่ยมองดูเว่ยเหลียงเฉิง ไม่มีคนพูด

เพราะว่าการตัดสินใจในตอนนี้ สำหรับคนตระกูลเว่ยแล้วมันโหดร้ายมาก

แต่ว่า พวกเขาก็ยอมรับการตัดสินใจของเว่ยเหลียงเฉิงโดยไม่พูด

เลือกอย่างไร ความจริงในใจพวกเขารู้ดี

คนหนึ่งป่วยจนไม่ไหวแล้ว คนหนึ่งสภาพดี

เพราะว่าไม่อยากเพราะว่าคนหนึ่งแล้วสูญเสียอีกคนหนึ่ง

จากนั้น สุดท้ายเว่ยหยวนหมิงเข้าไปข้างหน้า เคาะประตูหน้าสวนที่ไป๋เสาปิดไว้

“เรื่องอะไร?” ไป๋เสาถามโดยมีประตูกั้น แต่ว่าไม่ได้เปิดประตู

เว่ยหยวนหมิง “ให้นายหญิงของพวกเจ้าออกมาเถิด พวกเราไม่รักษาแล้ว”

ตอนที่พูดคำพูดนี้ น้ำเสียงของเว่ยเจ๋อหมิงค่อนข้างต่ำ

ด้านในเงียบไปครู่หนึ่ง ผ่านไปชั่วครู่ก็ไม่มีคนตอบ

เพราะว่าไป๋เสาไปถามลั่วเสี่ยวปิงแล้ว

สำหรับคำพูดของคนตระกูลเว่ยด้านนอก ไป๋เสาได้ยินหมดแล้ว เล่าให้ลั่วเสี่ยวปิงฟังหมดแล้ว

ฟังคำพูดที่ไป๋เสาเล่าแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเพียงจุกที่ลำคอ

วินาทีนี้ ความรู้สึกในใจที่ไม่ใส่ใจไม่อยากนับญาติอันน้อยนิดสุดท้ายก็จางหายไปแล้ว ขณะนี้ เธอเกิดความรู้สึกอยากออกไปนับญาติทันที

แต่ว่า สุดท้ายก็กดไปลงไป “พูดกับพวกเขา ถ้าหากโรคติดต่อในครั้งนี้ควบคุมไม่ได้ ใครก็หนีไม่พ้น ข้ารักษาก็ต้องรักษา ไม่รักษาก็ต้องรักษา ถ้าหากพวกเขาเป็นห่วงข้าจริง ก็รักษาร่างกายของตัวเองไว้ให้ดี อย่าให้ข้าต้องเป็นห่วง”

คำพูดนี้ เมื่อเทียบกับแข็งกระด้างก่อนหน้านี้ อ่อนโยนขึ้นมากแล้ว

ถึงแม้ว่าความแข็งกระด้างก่อนหน้านี้เพียงเพื่อปกป้องพวกเขา แต่วินาทีนี้ ลั่วเสี่ยวปิงถือว่าพวกเขาเป็นคนในครอบครัวของตัวเองอย่างจริงจังแล้ว

ไป๋เสาสามารถฟังออกถึงความเปลี่ยนแปลงในคำพูดได้ ดังนั้นถึงข้างประตู ก็นำคำพูดของลั่วเสี่ยวสื่อออกไป

คนตระกูลเว่ยฟังแล้ว ทันใดนั้นในใจทั้งวุ่นวายสับสนปะปนกันหมด

“เด็กคนนี้ นาง......เป็นคนฉลาด” เว่ยหยวนหมิงถอนหายใจ

จากคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ไม่ยากที่เขาจะเดาออก ความจริงลั่วเสี่ยวปิงรู้อะไรบ้างแล้ว

เขาก็รู้ดี เด็กคนนั้นเป็นคนมีความคิด และไม่มีทางออกมาง่ายๆเพราะพวกเขา

เป็นเช่นนี้แล้ว ยิ่งทำให้เขาปวดใจ

“นายท่าน......” ฉวี่ซื่อถูกอวี้หนิงพยุงตัวไว้ ในสายตาเต็มไปด้วยความร้อนรน