แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 469

"ถึงแม้เจ้าจะเป็นหมอเทวดาลั่วแล้วเป็นอย่างไรเล่า? เจ้าก็เป็นเพียงแค่พวกเดียวกันกับตระกูลเว่ย ที่พูดมากมายไม่ใช่เพราะเจ้ากับตระกูลเว่ยมีความสัมพันธ์ส่วนตัวหรอกหรือ? นี่คือเจ้ากำลังจะถ่วงเวลาให้ตระกูลเว่ย ทุกคนอย่าไปเชื่อคำพูดของนางนะ"

"ใช่ พูดไม่ได้ว่าถ้าหากตอนนี้เจ้าเชื่อนาง ถึงเวลานั้นทุกคนก็จะต้องตายกันหมด"

เผชิญหน้ากับเสียงพูดทั้งสองนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำได้เพียงชำเลืองมองไป๋เสา

ไป๋เสาก็เข้าใจ จึงลอยตัวขึ้น และมุ่งตรงไปยังคนทั้งสองที่ที่พูดคำพูดเหล่านั้น

คนนั้นคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ ไป๋เสาจะลงมือ จึงต้องการจะหนีด้วยจิตสำนึก ไป๋เสาลอยไปคว้าเขามาจากในฝูงชน

พอเห็นว่ากำลังจะจับได้ แต่คนคนนั้นก็ลอยตัวขึ้นทันที

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้แล้ว หางตาของเว่ยเจ๋อฉาวก็เห็นอีกคนหนึ่งที่ค่อยๆ ถอยออกจากฝูงชน จึงลอยตัวมุ่งตามคนคนนั้นไป

คนคนนั้นเห็นว่ามีคนตามมา จึงรีบลอยตัวขึ้น

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้

เมื่อเห็นฉากนี้ เหล่าประชาชนต่างก็ตกตะลึงอย่างมาก

ไม่นาน คนทั้งสองก็เตรียมที่จะสิ่งหนี้ ก็ถูกโยนมายังตรงหน้าของลั่วเสี่ยวปิง

หนึ่งในนั้นกัดยาพิษในปากแตกทันที และเมื่ออีกคนหนึ่งต้องการจะขยับ คางก็ถูกเว่ยเจ๋อฉาวถอดออกก่อน

เสียงกรีดร้องดังขึ้น ในที่สุดเหล่าประชาชนก็ได้สติกลับมา

ลั่วเสี่ยวปิงนั่งยองๆ ลง เตรียมที่จะค้นตามตัว แต่กลับถูกเว่ยเจ๋อฉาวขวางเอาไว้

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะงุนงง ก็เห็นสายตาของเว่ยเจ๋อฉาวบอกตนเองว่า'เจ้ายืนอยู่ข้างๆ' และคุกเข่าลงไปค้นตัว

ลั่วเสี่ยวปิง: "......"

ก็ดี มีคนปฏิบัติแทน นางก็ยินดีอยู่เงียบๆ

ไม่นาน เว่ยเจ๋อฉาวก็ค้นหาป้ายหนึ่งออกมาจากตัวของชายคนนั้น

เมื่อเห็นป้ายนั้น เว่ยเจ๋อฉาวก็ขมวดคิ้ว

หลังจากนั้นก็ลุกขึ้น และนำป้ายนั้นส่งให้ลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นลวดลายบนป้ายนั้นแล้ว ก็คือลายหมาป่า

แคว้นชีหรงชอบใช้หมาป่าทำเป็นสัญลักษณ์ ฉะนั้นนี่ก็คือคนแคว้นซีหรง

สีหน้าแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงนึกถึงอะไร

แต่เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปยังทุกคน ยกป้ายในมือขึ้นมา แล้วกล่าวว่า "นี่คือสิ่งของทั้งหมดของแคว้นซีหรง คนนี้คือคนของแคว้นซีหรง"

เพียงได้ยินว่าคนสองคนนั้นคือคนของแคว้นซีหรง ในสายตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

"พวกเจ้าอาจจะไม่รู้ว่า ก่อนหน้านี้คนของแคว้นซีหรงยังอยู่ในค่ายทหารและวางยาพิษทหารต้าชิ่งของพวกเราอีกด้วย ถ้าหากปล่อยให้พวกเขาพวกเขาทำแผนชั่วสำเร็จ พวกเราก็คงจะอยู่ที่นี่อย่างไม่สงบสุข"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำพูดที่จริงครึ่งไม่จริงครึ่งเหล่านี้

เพื่อดึงดูดให้ทุกคนขับไล่คนของแคว้นซีหรง นอกจากนี้ยังเป็นการทำเวทีสำหรับสิ่งที่นางกำลังจะพูดต่อไป

เพียงแค่ทุกคนได้ฟัง ก็โมโหเดือดดาลทันที

นี่หากปล่อยให้คนแคว้นซีหรงทำแผนชั่วสำเร็จจริงๆ เช่นนั้นจะเป็นอย่างไร?

การกระทำของแคว้นซีหรงช่างเลวทรามต่ำช้าเสียจริงๆ

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของทุกคนถูกจุดขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงกล่าวต่อไปว่า "สถานการณ์โรคระบาดในครั้งนี้ ข้าก็สงสัยว่าจะเกี่ยวข้องกับคนแคว้นซีหรง ถึงอย่างไรเรื่องราวทั้งสองครั้งก็คล้ายคลึงกันเกินไป"

เห็นว่าทุกคนยังไม่เชื่อมาก ลั่วเสี่ยวปิงจึงกล่าวว่า "พวกเจ้าลองคิดดีๆ เถิด ที่พวกเจ้ามาตระกูลเว่ย แรกเริ่มเดิมทีใช่ได้รับการยุยงจากคนทั้งสองคนนี้หรือไม่? พวกเขายุยงพวกเจ้าก็เพื่อปิดบังความเป็นจริง และปล่อยให้คนตระกูลเว่ยรับผิดชอบ"

"ต้องการเพียงแค่พวกเจ้าให้เวลาข้าหนึ่งวัน ข้าก็จะสามารถหาความจริงของเรื่องราวได้ เป็นไปได้หรือไม่ว่ารอดชีวิตมาได้หลายวันขนาดนี้แล้ว? เพียงแค่วันเดียวนี้ พวกเจ้าจะรอไม่ได้เลยหรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดพลาง ชี้ไปยังเว่ยหยวนหมิง "ผู้อาวุโสท่านนี้เขาได้สั่งสอน และให้การศึกษาแก่ผู้คนมาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อประชาชนเลย เพื่อประชาชนล้วนสั่งสอนขุนนางที่ดี ผู้อาวุโสเช่นนี้ควรได้รับการเคารพนับถือจากทุกคน พวกเจ้าจะทำเรื่องที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ เพราะความโกรธเพียงชั่วขณะจริงๆ หรือ?"

คำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้สีหน้าของทุกๆ คนผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ใช่แล้ว ตอนนี้คนที่พวกเขาต้องการบีบคั้นต้องการเผาทั้งเป็น ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นนักปราชญ์ราชบัณฑิต

"ไม่ว่าโรคระบาดในครั้งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ทุกๆ คน คนที่ติดโรคระบาดก็ล้วนไม่มีความผิดใดๆ แต่ข้าขอรับประกันกับทุกคน ว่าจะต้องหาต้นตอของโรคระบาดให้เจออย่างแน่นอน"