แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 481

ยาที่ลั่วเสี่ยวปิงให้อวี้หนิงใช้นั้นเป็นยาพิเศษ แผลหายอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นผิวที่กลับมาดีดังเดิมของตัวเอง อวี้หนิงก็ทำหน้านับถือ"เจ้าเป็นคนที่เก่งที่สุดนอกเหนือจากอาจารย์ของข้า"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มมุมปาก ไม่ได้ถามอวี้หนิงเกี่ยวกับเรื่องของอาจารย์ แต่กลับถามอวี้หนิงว่าขั้นต่อไปจะไปที่ไหน ไปตามตัวเองหรือกลับไปเมืองหลินอาน

ตอนนี้ทุกที่เกือบจะมั่นคงแล้ว ไปไหนก็ไม่มีความเสี่ยง

อวี้หนิงเลือกที่จะไปตามลั่วเสี่ยวปิงอย่างเด็ดขาด

ถึงแม้นางชอบอยู่กับพี่จื่อเฉียนมากกว่า แต่ลั่วเสี่ยวปิงเป็นญาติที่พี่จื่อเฉียนชื่นชอบ อยู่กับญาติที่พี่จื่อเฉียนชื่นชอบก็เป็นสิ่งที่จำเป็นมาก

และนางก็รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่ตัวเองได้เจอหลังจากลงจากภูเขา นางก็ชอบนางมากเช่นกัน

จริงๆแล้วอวี้หนิงที่โตในภูเขาเหงามาก ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าความชอบที่ตัวเองมีต่อลั่วเสี่ยวปิงนั้นเป็นความชอบที่มีต่อเพื่อน

ไม่นานร่องรอยที่ลอบสังหารก็ถูกปกปิดหมด และก็ได้ถามผู้บงการของเรื่องนี้โดยผ่านยาเม็ดพูดความจริง พระชายารองคนนั้นเป็นผู้กระทำอีกแล้ว

หลังจากรู้ผลแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมาก หลังจากจัดการเรื่องในเมืองเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็พากลุ่มคนกลับไปในหมู่บ้าน

หลังจากมีธุรกิจหลายๆอย่างของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว หมู่บ้านต้าซิงถือว่าเป็นหมู่บ้านที่มีชีวิตชีวาที่สุดในย่านนี้ แต่ช่วงเวลานี้หมู่บ้านต้าซิงสงบมาก

ดังนั้นพอรถม้าของลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในหมู่บ้านต้าซิง เสียงล้อของรถม้าเหมือนเป็นการทำลายความสงบของหมู่บ้านต้าซิงในวินาทีนี้ เสียงหมาร้องที่ไม่ได้ยินมานานนั้นก็ดังขึ้นในเวลานี้

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงยังได้ยินเสียงประหลาดส่งมาจากบ้านของตัวเอง เหมือนเป็นเสียงหมาเห่า แต่ก็เหมือนเสียงร้องของหมาป่าด้วย

แอบเป็นห่วงในใจ ลั่วเสี่ยวปิงลงรถม้าอย่างรวดเร็ว แล้วเคาะประตู

"ใครมา?"เสียงของเว่ยหยางส่งมาจากข้างใน

"ข้านี่เอง"ลั่วเสี่ยวปิงพูด

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากข้างใน ในนั้นก็มีเสียงของอานอานและเล่อล่อ

ประตูเพิ่งเปิด เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าตาแรกจะเจอเว่ยหยางที่เปิดประตูหรือไม่ก็คืออานอานและเล่อเล่อ แต่คิดไม่ถึงว่ามีตัวสีขาวๆวิ่งออกมาจากประตู

"ต้าไป๋ ห้ามทำร้ายท่านแม่"

เป็นเสียงกรีดร้องของเล่อเล่อ

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปตัวสีขาวๆตัวนั้นด้วยจิตสำนึก

เป็นตัวสีขาวๆ ขนปุกปุย และสูงถึงประมาณหัวเข่าของนาง......อะลาสกาหรือเปล่า?

ไม่ นั่นไม่ใช่อะลาสกาแน่นอน แต่เป็นหมาป่า!

ลูกหมาป่าตัวหนึ่ง คลานอยู่ข้าเท้าของนางเหมือนกับหมา และแยกเขี้ยวยิงฟัน แต่ไม่ได้คิดจะกัดตัวเองเลย เหมือนเป็นแค่แสดงพลังเท่านั้น

หลังจากเผชิญหน้ากับหมาป่าแล้ว เล่อเล่อและอานอานก็กว่าจะวิ่งออกมา

เล่อเล่อเห็นลูกหมาป่า'ไม่ให้เกียรติ'แม่ของนาง มือสองข้างเท้าสะเอว"ต้าไป๋ นั่นเป็นแม่ของข้า!"

ต้าไป๋เหมือนฟังออกคำพูดของเล่อเล่อ นอนคว่ำลงอย่างเศร้า

สายตาของลั่วเสี่ยวปิงก็ย้ายจากหน้าของต้าไป๋ไปบนร่างของอานอานและเล่อเล่อ

เมื่อเห็นแม่มองมาทางตัวเอง เล่อเล่อทำปากเบี้ยว ขอบตาแดงขึ้นมา"ท่านแม่เจ้าคะ เล่อเล่อกลัวมาก"

นางกลัวว่าแม่จะประสบอันตราย กลัวแม้จะไม่กลับมาอีก กลัวตัวเองกับพี่ชายกลายเป็นเด็กที่ไม่มีแม่

นางได้ข่าวว่า ข้างนอกมีคนตายไปหลายคน

ในเวลานี้ สายตาของอานอานก็ปรากฏความหมากกลัวที่หายาก มองมาทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

ลั่วเสี่ยวปิงใช้มือข้างหนึ่งจับเล่อเล่อเอาไว้ และยื่นมืออีกข้างหนึ่งให้อานอาน

ตอนที่ได้จับมือของเด็กสองคน ลั่วเสี่ยวปิงถึงรู้สึกว่าสบายใจขึ้นมาเยอะ