แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 487

"พวกเจ้าทำลูกชายของข้าได้รับบาดเจ็บ ไม่ก็กลับบ้านกับข้า เป็นเมียน้อยให้ลูกชายข้า คอยรับใช้ลูกชายข้า ไม่งั้นเราก็ไปที่ว่าการอำเภอ ข้าจะทำให้พวกเจ้าสองคนติดคุกไปนานๆ"

เสียงที่แหลมและเย่อหยิ่ง ทำให้สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงแย่ลงเรื่อยๆ

และในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็กว่าจะได้เจอคนที่พูด

คนที่ใส่ชุดหรูหรา บนหัวเต็มไปด้วยปิ่นทองปิ่นเงิน เหมือนอยากจะใส่ปิ่นให้ได้มากที่สุด ดูเหมือนเป็นเศรษฐีรวยมาแบบฉับพลัน ผู้หญิงที่ทรงหน้าดูเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยและมีหน้าตาที่คล้ายๆกับย่าลั่วมากๆกำลังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเย่อหยิ่ง

คนนี้น่าจะก็คือลั่วหลาน

ตอนนี้ลั่วหลานมีสาวใช้คนหนึ่งตามอยู่ข้างๆ ส่วนบนพื้น ก็คือผู้ชายอ้วนคนหนึ่งที่ใส่ชุดหรูหราเช่นกันกำลังนอนอยู่ตรงนั้น ซึ่งหน้าตาหน้าบวมช้ำจนมองหน้าตาที่แท้จริงไม่ได้แล้ว

ถึงแม้ไม่ได้เข้าใกล้ แต่ดูแค่หน้าตาที่บวมช้ำก็รู้ว่าเขาถูกอวี้หนิงและจีเหวินจุนสองคนต่อยจนน่าสังเวชมาก

แต่ในเวลานี้ลั่วหลานไม่ได้รีบพาลูกชายของตัวเองไปหาหมอ ไม่ได้ให้สาวใช้คนนั้นประคองลูกชายของตัวขึ้นขึ้นมาและดูแลรักษาให้ดี แต่กลับมาโอ้อวดและคิดจะหาเมียน้อยให้ลูกชายตัวเองในนี้......

ลั่วเสี่ยวปิงได้เห็นถึงความคิดที่แปลกประหลาดของคนตระกูลลั่วอีกครั้งหนึ่ง

แต่อวี้หนิงและจีเหวินจุนสองคนไม่ใช่นิสัยที่ทนได้ง่ายๆ แต่เหตุใดลั่วหลานพูดคำพูดที่ไม่เพราะหูขนาดนี้พวกนางสองคนแค่ทนเอาไว้ไม่ได้เถียงล่ะ?

ลั่วเสี่ยวปิงสงสัยไปด้วยและเดินเข้าหาพวกนางไปด้วย แต่กลับเห็นว่าอวี้หนิงและจีเหวินจุนสองคนมีความรู้สึกผิดพาดผ่านในสายตาเมื่อตอนที่ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง

ความรู้สึกผิด?

คือ......

เพราะกลัวว่าจะนำพาปัญหาให้ตัวเอง ดังนั้นไอ้แม่นางโง่สองคนนี้ถึงทนเอาไว้ ปล่อยให้ลั่วหลานโวยวายอยู่ตอนนั้นหรือ?

ตอนที่คิดถึงสิ่งนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงนอกฝูงชน ทุกคนเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมา ล้วนหลบทางให้นาง

จากนั้นลั่วหลานก็ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง

ตอนได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง ลั่วหลานขมวดคิ้วด้วยจิตสำนึก

"คิดไม่ถึงว่าในชนบทแบบนี้ยังมีหญิงที่มีเสน่ห์ยั่วยวนชายแบบนี้ด้วย"

เสียงของลั่วหลานไม่เบาเลย เต็มไปด้วยความลบหลู่ดูถูก แน่นอนว่า ในสายตายังมีความอิจฉาและเกลียดชังด้วย

เพราะลั่วหลานนึกถึงอีนังแรดๆที่อยู่ในจวนเหล่านั้น ก็ใช้หน้าตาที่สวยงามไปอ่อยสามีของนาง ดังนั้นนางถึงไม่ไว้หน้าผู้หญิงที่หน้าตาดีมาโดยตลอด

หลังจากลั่วหลานพูดคำพูดนี้เสร็จ ก็ไม่ได้เห็นว่าสีหน้าที่คนอื่นมองนางนั้นมีความผิดปกติ กลับพูดต่อว่า"แต่ลูกชายของข้าชอบผู้หญิงแรดๆอย่างเจ้าอยู่แล้ว ไม่งั้นเจ้าก็เป็นเมียน้อยให้ลูกชายของข้าละกัน ข้าสัญญาว่าเจ้าอยู่กับลูกชายของข้าแล้วก็มีชีวิตที่ดีกว่าตอนนี้"

ลั่วเสี่ยวปิงม้วนผมเป็นหญิงแต้วแล้ว ลั่วหลานก็เห็นแล้วเหมือนกัน แต่นางไม่ได้ไว้ในสายตา

ในมุมมองของนาง ถ้าลูกชายสามารถมีเมียน้อยลักษณะแบบนี้อยู่ในบ้าน ก็สามารถเก็บใจหน่อย ไม่คิดจะไปข้างนอกวันๆเหมือนพ่อของเขา

และสาเหตุที่ลั่วหลานกล้าเย่อหยิ่งแบบนี้ต่อหน้าลั่วเสี่ยวปิง จริงๆก็เป็นเพราะว่าลั่วเสี่ยวปิงใส่ชุดที่ทำมาจากผ้าฝ้าย

ถึงแม้เสื้อชุดนั้นเป็นรูปแบบแปลกใหม่ สวยมาก แต่ยังไงก็ทำมาจากผ้าฝ้าย ถือว่าไม่มีราคา

แต่จริงๆแล้ว สำหรับลั่วเสี่ยวปิง เสื้อผ้าที่ทำมาจากผ้าฝ้ายใส่สบายกว่าผ้าซาตินตั้งเยอะ

ส่วนลั่วหลาน เห็นได้ชัดว่านางก็ลืมแล้วว่าตัวเองก็เคยใส่ผ้าฝ้ายมาหลายสิบปี แม้กระทั่งยังมีช่วงเวลาหนึ่งแม้กระทั่งผ้าฝ้ายนางยังไม่มีปัญญาใส่เลย

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วหลาน ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว พูดว่า"ลั่วหลาน เจ้าพูดอะไรเนี่ย เสี่ยวปิงเป็นลูกสาวของน้องชายคนที่สามของเจ้า......"

ลั่วหลานอยู่ลำดับที่สองในตระกูลลั่ว

ลั่วหลาน"......"

สีหน้าเปลี่ยนไปทันที จ้องไปทางลั่วเสี่ยวปิงโดยตรง"เจ้าก็คือลั่วเสี่ยวปิง"

เห็นได้ชัดว่า ลั่วหลานก็รู้จักลั่วเสี่ยวปิง

แถมยังได้ยินจากปากของคนในตระกูลลั่ว

ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่า คำพูดที่มาจากปากของคนในตระกูลลั่ว ต้องไม่ใช่คำพูดดีๆแน่นอน

แต่ก็ไม่เป็นไร คนในตระกูลลั่วมีท่าทียังไงต่อนาง นางล้วนไม่สนใจเลย

เพราะเป็นแค่คนที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

นางมาเพื่อจัดการเรื่องต่อหน้านี้

ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ตอบคำถามของลั่วหลาน กลับมองไปทางลั่วหลาน พูดอย่างเย็นชา"ในเมื่อเจ้าบอกจะไปแจ้งศาล งั้นเจ้าก็ไปเถอะ"