แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 486

ลั่วเสี่ยวปิงมาถึงริมเตียง ก้มลงเพื่อมองฉีเทียนเห้าในระดับเดียวกัน

"คือว่า ท่านตาแต่เป็นห่วงข้า......"

"เขาเป็นห่วงเจ้า เจ้าจะยอมรับว่าเปลี่ยนผู้ชายแล้วหรือ?"ฉีเทียนเห้าไม่สน

ลั่วเสี่ยวปิงจับจมูก รู้สึกผิดเล็กน้อย"ก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไง"

ฉีเทียนเห้ามองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างแรง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน"เจ้าหมายความว่า เจ้าอยากจะมีวันนั้นหรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิง"ไม่ ข้าเปล่านะ"

ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของนางแข็งแกร่งอยู่

เห็นฉีเทียนเห้ายังคงตึงเครียดอยู่ ลั่วเสี่ยวปิงรีบพูดว่า"ท่านตาไม่ไว้ใจเจ้าไง ดังนั้นข้าถึง......"

อยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกไม่ถูก

จากนั้นก็ยืดหลังขึ้นมาทันที มือสะเอว ทำเป็นหญิงโหดร้าย"เจ้ายังกล้ามาพูดอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องก่อนหน้านี้ ข้าจำเป็นต้องพูดแบบนั้นต่อหน้าท่านตาหรือ?"

ฉีเทียนเห้าที่ถูกสั่งสอนกลับ"......"

พอนึกถึงห้าปีนั้น แม้ฉีเทียนเห้าจะโมโหยังไงก็ล้วนหาย

เมื่อเห็นลักษณะที่ดุร้ายของลั่วเสี่ยวปิง ฉีดเทียนเก้าเม้มปาก จากนั้นใช้ฝ่ามือใหญ่ดึงลั่วเสี่ยวปิงมาโดยตรง

จากนั้นกลิ้งไปข้างๆ พาลั่วเสี่ยวปิงกลิ้งไปบนเตียง ในระหว่างที่พลิกร่าง ฉีเทียนเห้าก็กักตัวลั่วเสี่ยวปิงอยู่ในอ้อมอก จากนั้นก็จูบปากของลั่วเสี่ยวปิงอีกครั้งหนึ่ง

ลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจออกมา มีความรู้สึกที่รอดพ้นภัยมาได้

ในตอนที่ทั้งสองคนคิดจะทำขั้นต่อไป ก็มีเสียงเคาะประตูที่เร่งรีบส่งมาจากหน้าประตู

เห็นได้ชัดว่า ฉีเทียนเห้าไม่ได้ถูกรบกวนโดยเสียงเคาะประตู มือก็เริ่มไม่อยู่กับที่แล้ว

"เสี่ยวปิงล่ะ?"

คือเสียงของจางเฉินซื่อ

ลั่วเสี่ยวปิงผลักฉีเทียนเห้าออก"ข้าออกไปสักครู่หนึ่ง"

ฉีเทียนเห้ากักตัวลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไร เพียงฝังหัวอยู่ในบริเวณลำคอของลั่วเสี่ยวปิง แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ แต่เสียงหอบรีบร้อนขึ้นมา

แต่จุดสนใจของลั่วเสี่ยวปิงอยู่ข้างนอกหมด ดังนั้นเลยไม่ได้สังเกตสิ่งผิดปกติของฉีเทียนเห้า

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินย่าเจียงบอกว่าตัวเองอยู่ในห้องหลัก ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่กลัวว่ามีคนจะบุกเข้ามาในเวลานี้ แต่ได้ยินจางเฉินซื่อถามว่าเจียงว่าแม่นางสองคนที่ไปหมู่บ้านนั้นเป็นของบ้านพวกนางหรือเปล่า

"ข้าคิดอยู่ว่า อยู่ๆหมู่บ้านก็มีแม่นางสองคนที่สูงศักดิ์ขนาดนี้ปรากฏตัว น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเสี่ยวปิง......"เสียงของจางเฉินซื่อส่งมา

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าจางเฉินซื่อพูดถึงอวี้หนิงและจีเหวินจุน เลยพูดกับฉีเทียนเก้าว่า"เพื่อนข้าเกิดเหตุขึ้น เจ้ารอที่บ้านก่อน ข้าไปดูก่อนจะรีบกลับนะ"

หากไม่ใช่ว่าฝั่งของอวี้หนิงและจีเหวินจุนเกิดอะไรขึ้น ป้าคงไม่มาโดยเฉพาะหรอก

ครั้งนี้ฉีเทียนเห้าไม่ได้ห้ามลั่วเสี่ยวปิง เพียงพลิกไปข้างๆแล้วนอนหงาย

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ ก้มตัวไปจูบคางของฉีเทียนเห้า จากนั้นก็ไม่ได้ไปดูว่าฉีเทียนเห้าเป็นสีหน้าแบบไหน วิ่งออกจากห้องไปเลย

"แม่นางสองคนนั้นเกิดเหตุขึ้น รีบให้เสี่ยวปิงออกมาหน่อย"ใบหน้าเต็มไปด้วยความรีบร้อน

เพิ่งพูดจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินออกมาจากห้อง

จางเฉินซื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง รีบเดินหน้าขึ้นมาสองก้าวอย่างรีบร้อน"เสี่ยวปิง รีบๆหน่อย เกิดเหตุขึ้น......"

ลั่วเสี่ยวปิงออกจากบ้านและไปที่หมู่บ้านตามจางเฉินซื่อ ในระหว่างทางจางเฉินซื่อก็เล่าเรื่องทั้งปวงให้ลั่วเสี่ยวปิงทราบ

ที่แท้แล้ว อวี้หนิงและจีเหวินจุนเห็นเว่ยหยวนหมิงมา ไม่อยากรบกวนครอบครัวของลั่วเสี่ยวปิง เลยพากันไปเดินเที่ยวที่หมู่บ้าน