แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 497

"แน่นอนว่า หากจ้าไม่สมัครใจทำการค้าขายที่หอเหมยเซียง เช่นนั้นจะขายเครื่องเคลือบลายครามหรือว่าเครื่องปรุงรสสำหรับหม้อไฟก็ได้ เพียงแต่กำไรของสิ่งเหล่านี้จะไม่ได้มากมายเท่ากับหอเหมยเซียงนะ"

สวีจี้เหว่ยตะลึงงัน เขาไม่เคยคาดคิดว่า"ทางหนีทีไล่"ของตนเอง คาดไม่ถึงว่าจะเกี่ยวข้องกับลั่วเสี่ยวปิงจริงๆ

มองดูสีหน้าของสวีจี้เหว่ย เหมือนว่าลั่วเสี่ยวปิงจะวางแผนมาเป็นอย่างดีแล้ว และไม่ได้กังวลว่าสวีจี้เหว่ยจะปฏิเสธแม้แต่น้อย

เป็นดังที่คาดเอาไว้ สวีจี้เหว่ยพยักหน้า "ทำๆๆ!"

จะต้องทำอย่างแน่นอน

สิ่งของเหล่านั้นที่เขาเห็นคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นกิจการของแม่นางลั่ว

นี่แสดงให้เห็นว่าอะไร?

แสดงให้เห็นว่าแม่นางลั่วเป็นคนมีโชค อย่างน้อยที่สุดในกิจการก็เป็นคนมีโชคลาภมากมาย

กับคนอย่างนี้ เหตุใดเขาถึงต้องกลุ้มใจว่าจะไม่มีข้าวกินด้วย? เหตุใดถึงต้องกลุ้มใจว่าครอบครัวเหล่านั้นของเขาจะไม่มีข้าวกิน?

สวีจี้เหว่ยในเวลานี้ไม่รู้เลยว่า ลั่วเสี่ยวเป็นมากกว่าความโชคดีในกิจการ? แต่นางยังเป็นความโชคดีในอนาคตที่ตอนนี้สวีจี้เหว่ยไม่สามารถจินตนาการได้

จนกระทั่งในอนาคตอันใกล้นี้ ทุกๆ ครั้งที่สวีจี้เหว่ยนึกถึงเวลานี้ ยังรู้สึกดีใจที่ตนเองบังเอิญโชคดีที่ได้มาที่นี่

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงเริ่มหารือเรื่องรายละเอียดในความร่วมมือกับสวีจี้เหว่ย เนื่องจากต้องร่วมมือกัน เป็นธรรมดาที่จะต้องลงนามเซ็นสัญญากัน

นางมีสายตาที่เชื่อมั่นในตนเองก็เป็นเรื่องหนึ่ง ใจคนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ไม่ว่าจะเชื่อใจมากแค่ไหน ในการร่วมมือกันก็ควรจะมีสัญญา ด้วยเหตุนี้สามารถบรรลุความร่วมมือระยะยาวได้

ไม่นานทั้งสองคนจึงปรึกษาเรื่องรายละเอียดการทำสัญญากัน หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายไม่มีความเห็นใดๆ ทั้งสองจึงลงนามชื่อของตนเอง และประทับลายนิ้วมือ

ทำสิ่งเหล่านี้ดีแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงนำการจัดการของตนเองบอกกล่าวอีกครั้ง โดยรวมแล้วคือต้องการให้สวีจี้เหว่ยดึงคนมาทำงานที่หอเหมยเซียง จากนั้นหอเหมยเซียงก็ไปที่เมืองหลัวด้วยกันเพื่อเรียนรู้ประสบการณ์ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง อย่างไรเสียพนักงานส่วนใหญ่นั้นเป็นผู้หญิง

สำหรับการจัดซื้อจัดส่งสินค้า ในเวลานี้ไม่ได้รีบร้อนนัก

อีกทั้งพวกสวีจี้เหว่ยยังไม่สามารถที่จะออกเดินทางอย่างกะทันหันได้ ถึงแม้จะออกเดินทางได้ ก็ไม่มีทางที่จะหาร้านค้าที่เหมาะสมได้ มิหนำซ้ำร้านค้ายังต้องได้รับการตกแต่งปรับปรุงต่างๆ นานาอีก

และสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ ยังมีคำถามที่ว่าโรงงานผลิตภัณฑ์บำรุงผิวในหมู่บ้านจะสามารถดำเนินต่อไปได้หรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้นอาศัยเพียงโรงงานเล็กๆ ในหมู่บ้านจึงไม่สามารถขยายความต้องการของตลาดออกไปได้

เพียงแต่ตอนนี้นางก็จะต้องกลับไปเมืองหลวงแล้ว แน่นอนว่าจะไม่สามารถลงแรงทำเองกับมือได้ เรื่องนี้นางจึงเตรียมมอบให้ฮันหลินเป็นคนไปทำ

เดิมทีหินฮันเป็นคนมีฝีมือที่ฉีเทียนเห้านำมาไว้ข้างกายนาง แต่ให้เขาเป็นเพียงพ่อบ้านเท่านั้น จริงๆ แล้วก็เป็นคนเก่งที่ไม่ทำงานอย่างเต็มที่ ให้เขาได้มาช่วยจัดการกับสิ่งต่างๆ เหล่านี้จึงจะสมเหตุสมผล ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยหรือปัญหาด้วยเทคนิค แน่นอนว่าในโรงงานมีบุคคลสำคัญรับผิดชอบอยู่ สิ่งเหล่านี้นางแค่ถ่ายทอดให้ก็พอแล้ว นางไม่จำเป็นจะต้องลงมือทำด้วยตนเองหรอก

หลังจากที่สวีจี้เหว่ยจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าไปในหมู่บ้าน หลังจากที่กล่าวทักทายกับคนที่บังเอิญเจอกันในหมู่บ้านเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงก็ตรงไปที่บ้านของผู้ใหญ่บ้านทันที

"พวกเจ้าว่าเสี่ยวปิงไปหาผู้ใหญ่บ้านมีเรื่องอะไรกัน?"

มีคนเอ่ยถามขึ้นมา

ถึงแม้คนอื่นๆ ก็สงสัยว่าลั่วเสี่ยวปิงไปหาผู้ใหญ่บ้านมีเรื่องอะไรกันแน่ แต่ก็ยังคงพูดว่า "เจ้าจะสนใจทำไมว่าลั่วเสี่ยวปิงไปหาผู้ใหญ่บ้านมีเรื่องอะไร? ทำเรื่องของตนเองให้ดีก็พอ ได้ยินมาว่าเรื่องอะไรต้องทำมากมายไม่ใช่หรือ?"

ตอนนี้ชาวไร่ชาวนาส่วนใหญ่ทราบถึงลำดับความสำคัญ และทราบว่าชีวิตความเป็นอยู่ที่สะดวกสบายในตอนนี้ของพวกเขาล้วนเป็นเหตุเพราะลั่วเสี่ยวปิง

ไม่ต้องพูดถึงเด็กๆ ในครอบครัวมีโอกาสได้เรียนฟรี ครอบครัวบางครอบครัวที่ไม่ได้แต่งงานมีลูกสะใภ้ ตอนนี้คนนอกหมู่บ้านก็รีบเข้ามาแต่งงานด้วย

มิหนำซ้ำยังมีพืชผลที่เก็บเกี่ยวได้ดีเช่นนั้น นั่นทำให้บรรดาชาวไร่ชาวนาที่ทำเกษตรมาทั้งชีวิตรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของลั่วเสี่ยวปิง

เพราะว่าทั้งหมดนี้ คนส่วนมากจึงไม่อยากไปไต่ถามหรือก้าวก่ายเรื่องของลั่วเสี่ยวปิง

"ชิ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะไม่อยากรู้" คนคนนั้นถูกทำให้โกรธเคืองจึงอดไม่ได้ที่จะทำเสียงไม่พอใจ

"อันที่จริงข้าก็อยากรู้ เพียงแต่เก็บเอาไว้ในใจเท่านั้น" พูดประโยคนี้จบ คนคนนั้นก็แบกจอบแล้วไปเดินเล่นในทุ่งนาอย่างเบิกบานใจ

และในเวลานี้ บ้านของผู้ใหญ่บ้าน

จางเต๋อหวั่งเห็นลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาอย่างกะทันหัน ก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก

เขารู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงยุ่งมาก ฉะนั้นเขาจึงเข้าใจดีว่าหากลั่วเสี่ยวปิงไม่มีธุระก็คงไม่มา