แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 500

ลั่วเสี่ยวปิงตามพวกเว่ยเจ๋อฉาวไปในเมือง จากนั้นก็แจ้งศาลโดยตรง

หลังจากจัดการโรคระบาดเสร็จ กัวหงหยางก็ไปดำเนินตำแหน่งที่เมืองหยู และพาคนพวกหราวชิงหย่าไปด้วย

นายอำเภอในตอนนี้เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เป็นข้าราชการที่มีชาติกำเนิดเป็นตระกูลชั้นล่าง เป็นคนที่ค่อนข้างยืดถึงหลักเกณฑ์

ก่อนจะถึงที่ว่าการอำเภอ เว่ยเจ๋อฉาวเขียนหนังสือแจ้งความไว้เรียบร้อยแล้ว พอถึงที่ว่าการอำเภอ เว่ยเจ๋อฉาวก็ให้คนยื่นหนังสือแจ้งความขึ้นไป

ว่าแต่นายอำเภอคนนี้มีความสัมพันธ์หน่อยนึงกับตระกูลเว่ย เพราะอาจารย์ผู้มีพระคุณของนายอำเภอคนนี้คือลูกศิษย์ของนายท่านเว่ย ดังนั้นนายอำเภอคนนี้ยังต้องเรียกพวกเว่ยเจ๋อฉาวว่าลุง

แต่คนของตระกูลเว่ยค่อนข้างจะทำตัวไม่เป็นจุดเด่น เลยไม่ได้นับกันแบบนี้ เพียงให้นายอำเภอทำตามกฎหมาย

นายอำเภอไม่ได้บังคับ แต่ก็ไม่ได้ให้คนของตระกูลเว่ยคุกเข่า

แต่พอดูหนังสือแจ้งความเสร็จ นายอำเภอที่ชื่อหลี่ซือก็โกรธมาก

"เหลือทน ช่างเหลือทนจริงๆ!"หลี่ซือพูดอย่างโกรธ

จากนั้นแสดงเคารพใส่เว่ยเจ๋อฉาว"ในเมื่อข้ารับคดีนี้แล้ว ก็จะคืนความเป็นธรรมให้คุณหนูขอรับ"

จากนั้นเว่ยเจ๋อฉาวก็พาลั่วเสี่ยวปิงออกจากที่ว่าการอำเภอ เพราะการให้คนตระกูลลั่วมาดำเนินคดีที่นี่ยังต้องใช้เวลา เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะอยู่รอในที่ว่าการอำเภอ

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากลั่วเสี่ยวเหมยกลับถึงตระกูลลั่ว ก็ถามย่าลั่วเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของลั่วเสี่ยวปิง

ย่าลั่วได้ยินว่าลั่วเสี่ยวเหมยกล่าวถึง ขวัญหายทันที"เจ้าว่าอะไรนะ?อีนังนั่น......ญาติของนางมาหา?ยังบอกว่าจะแจ้งศาล?"

เห็นย่าลั่วตื่นเต้นขนาดนี้ ลั่วเสี่ยวเหมยก็เข้าใจหมดแล้ว อดไม่ได้ที่จะรีบร้อนขึ้นมาตาม

"คุณย่า ทำไมเรื่องนี้เจ้าไม่บอกข้าล่ะ?ถ้าเจ้าบอกข้า ข้าก็ไม่ไปโวยวายหน้าบ้านพวกเขาแล้ว"

ไม่ใช่คนบ้านเดียวกัน คำพูดพวกนั้นยังเอามาอ้างได้อย่างไรล่ะ?

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่ว่าลั่วเสี่ยวเหมยจะรู้หรือเปล่า สิ่งที่ควรโวยวายนางก็จะโวยวาย แค่ว่าวิธีจะไม่เหมือนกันเท่านั้น

เพราะสำหรับลั่วเสี่ยวเหมย ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่ลูกของตระกูลลั่ว แต่ยังไงก็ถ๔กคนในตระกูลลั่วเลี้ยงจนโต?แค่เอาเงินหน่อยก็ยังไงล่ะ?

ดังนั้นในเวลานี้ลั่วเสี่ยวเหมยโทษย่าลั่วเป็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าไป

ส่วนย่าลั่ว สาเหตุที่นางจะปล่อยให้ลั่วเสี่ยวเหมยและลั่วหลานไปโวยวาย ก็แค่จะชุบมือเปิบเท่านั้น

เพราะไม่ว่าจะสำเร็จหรือเปล่า คนที่เสียหน้าก็ไม่ใช่นาง

แต่นางคิดไม่ถึงว่า ญาติของลั่วเสี่ยวปิงจะมาหาลั่วเสี่ยวปิง

แต่ตอนนี้ลั่วเสี่ยวเหมยมัวแต่ไปโทษย่าลั่ว ไม่ได้เห็นความกังวลในสายตาของย่าลั่ว

"ไม่ได้!"

อยู่ๆย่าลั่วก็ตะโกนออกมา ทำให้ลั่วเสี่ยวเหมยตกใจมาก"เราต้องไปให้ไกลๆ ห้ามไปที่ที่ว่าการอำเภอ"

ลั่วเสี่ยวเหมยตบหน้าอกเบาๆ เห็นลักษณะที่บ้าคลั่งของย่าลั่ว ก็ยังไม่ตระหนักถึงความสำคัญของเรื่อง"ย่า เจ้ายังรู้ว่าพวกเขาจะไปฟ้องเราหรือ?"

เห็นสีหน้าของย่าลั่วซีดขาวมาก ลั่วเสี่ยวเหมยพูดต่อ"ย่าเจ้าคะ ถึงแม้พวกเขาจะฟ้องเรื่องเปลี่ยนลูก นั่นก็เป็นสิ่งที่ลุงสามกับป้าสามกระทำ ลุงสามและป้าสามไม่อยู่ตั้งนานแล้ว เรื่องนี้ยังมาโทษเราได้ด้วยหรือ?"

ได้ไปหลายๆที่ แถมยังเคยตามนายท่านที่ร่ำรวยอีก ลั่วเสี่ยวเหมยก็ถือว่ามีความรู้อยู่หน่อยนึง

แต่ลั่วเสี่ยวเหมยละไปอย่างหนึ่ง นั่นก็คือตัวตนที่แท้จริงของลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้แค่ร่ำรวยธรรมดา

ถึงแม้ย่าลั่วไม่รู้ว่าตกลงลั่วเสี่ยวปิงเป็นใคร แต่แอบรู้สึกในใจว่ามันไม่ธรรมดา ดังนั้นคำพูดของลั่วเสี่ยวเหมยไม่ได้ปลอบใจย่าลั่ว

"ไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด ถ้าไม่หนีบ้านเราต้องซวยหนักเลย"

ลั่วหลานที่อยู่นอกห้องได้ยินการสนทนาของพวกเขา ตกใจจนรีบวิ่งหนี

ส่วนย่าลั่วก็ไม่สนว่าลั่วเสี่ยวเหมยก็เชื่อหรือเปล่า ก็เริ่มเก็บของ

ไม่กล้าใส่เยอะ เพียงเลือกของที่มีค่าใส่เข้าไปในกระเป๋า

ย่าลั่วยังถือว่ามีน้ำใจหน่อยนึง ตอนไปยังไปกับบ้านสอง ส่วนบ้านใหญ่ นอกจากลั่วเสี่ยวเหมยแล้วก็ไม่มีคนทั้งสิ้น ฟ่านลี่ฮัวยังอยู่ในคุก ลั่วต้าฟู่ก็ไม่รู้ไปไหน