แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 504

"หญิงที่ลงมาจากรถม้าเมื่อกี้นี้คือใครหรือ?"มีคนในฝูงชนอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

"พวกเจ้าไม่รู้ข่าวหรือ?"

"ข่าวอะไร?"

"ข้ามีญาติคนหนึ่ง เป็นลูกสาวของหลานชายของป้าข้า นางทำงานอยู่ในอ๋องอี้ว นางบอกข้าว่าจวนอ๋องอี้วจะรับลูกบุญธรรมคนหนึ่ง ข้าคิดว่าหญิงคนนี้น่าจะเป็นลูกบุญธรรมของจวนอ๋องอี้ว"

"ห๊ะ เป็นไปได้อย่างไร?นางแต่งกายเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว บ้านใครจะไปรับหญิงที่แต่งงานแล้วเป็นลูกบุญธรรมล่ะ!"

"เจ้ารู้อะไรล่ะ?จวนอ๋องอี้ไม่ต้องใช้ลูกบุญธรรมไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรีกับใครทั้งสิ้น ถ้าหาแม่นางน้อยคนหนึ่งมาคนอื่นอาจนึกว่าจวนอี้คิดอะไรบางอย่างอยู่"

"หุบปาก!เจ้าอยากตายหรือ คำพูดแบบนี้พูดออกมาได้อย่างไร?ไม่กลัวจะถูกประหารชีวิตหรือ?"

"......"

ถึงแม้เสียงซุบซิบแบบนี้เบามาก แต่ยังไงก็เข้าหูของคนพวกลั่วเสี่ยวปิง

แน่นอนก็เข้าหูของนายท่านเว่ยด้วย

เดิมทีก็ไม่อยากรบกวนแม่ลูกคู่นี้เจอหน้ากัน แต่ยังไงเสียงเหล่านี้ก็ทำให้นายท่านไม่สบายใจ ดังนั้นเลยไม่ได้คำนึงถึงว่าจะรบกวนหรือเปล่า มองเว่ยหวินซีและอ๋องอี้ด้วยหน้าบูดบึ้ง"เกิดอะไรขึ้น?เหตุใดหลานสาวสุดรักของข้าถึงกลายเป็นลูกบุญธรรม?ถ้าวันนี้พวกเจ้าไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผล งั้นก็อย่าให้หลานสาวของข้าไปกับพวกเจ้าเลย จวนอ๋องไม่ต้อนรับนาง แต่ตระกูลเว่ยของเราจะเอา"

ไม่สมเหตุสมผลเลย หลานสาวสุดรักที่เขาหากลับมาอย่างแสนยาก ในที่สุดกลับกลายเป็นลูกบุญธรรมเท่านั้น

เขาไม่สนว่ามีกี่คนฝันอยากเป็นลูกบุญธรรมของจวนอ๋อง แต่เสี่ยวปิงของเขาไม่อยากได้หรอก

ถ้าเสี่ยวปิงไม่มีฐานะที่แท้จริงในจวนอ๋อง งั้นไม่กลับมายังดีกว่าเลย มาเป็นหลานสาวของเขา เขาก็ไม่ใช่ว่าเลี้ยงไม่ไหว

"ท่านพ่อ ไม่ใช่แบบนี้......"

เว่ยหวินซีคิดจะพูด แต่เว่ยหยวนหมิงกลับจ้องเว่ยหวินซีทีหนึ่ง"เจ้าอย่าพูด ให้เขาพูด"

พูดเสร็จ เว่ยหยวนหมิงก็มองอ๋องอี้ซ่งหยุนดาด้วยความโกรธ ทำท่าเหมือนแบบว่าถ้าวันนี้ซ่งหยุนดาไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่เขา เขาก็จะพาลั่วเสี่ยวปิงจากไป

อย่าพูดถึงลูกบุญธรรม ถึงแม้เป็นลูกสาวแท้ๆ ขอให้ซ่งหยุนดาลำเอียงไปที่ไอ้ตัวปลอมคนนั้นหน่อยนึง เขาล้วนจะไม่ให้เสี่ยวปิงของเขาไปทนที่จวนอ๋องนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงลงรถม้าแล้ว ยืนอยู่ข้างๆนายท่านไม่ได้พูดอะไร เพียงรอนายท่านช่วยพูดให้ตัวเอง

ต้องยอมรับว่า ความรู้สึกที่มีคนช่วยพูดให้นั้นดีมากเลย นางจะไม่ทำให้น้ำใจของนายท่านเสียเปล่าไป ดังนั้นนางไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น รอก็พอ

เว่ยหวินซีมองซ่งหยุนดาอย่างรีบร้อน มือก็ดึงแขนเสื้อของซ่งหยุนดาเอาไว้

ซ่งหยุนดาส่งสายตาสะกิดให้เว่ยหวินซีวางใจลง จากนั้นถึงทำความเคารพต่อเว่ยหยวนหมิง"พ่อตาไม่ต้องห่วงขอรับ ปิงเอ๋อร์เป็นลูกสาวของข้า ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือกระทั่งคนในจวนอ๋องทุกคนล้วนต้อนรับปิงเอ๋อร์ขอรับ"

คำพูดของซ่งหยุนดา ไม่ได้ทำให้สีหน้าของนายท่านดีขึ้น"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วทำไมเสี่ยวปิงถึงกลายเป็นลูกบุญธรรม!"

ซ่งหยุนดาได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย แล้วถึงพูดว่า"เสด็จพี่รู้สึกว่าในเมื่อหลิงหลางถูกแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่แล้ว จะยกเลิกพระราชโองการไม่ได้ ดังนั้นเลยให้ข้าถือหลิงหลางเป็นลูกบุญธรรม......"

เห็นว่าสีหน้าพ่อตาแย่ลงเรื่อยๆเมื่อได้ยินคำอธิบายของตัวเอง ซ่งหยุนดาจึงรีบพูดว่า"พ่อตาไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้าไม่ได้ยอมรับเงื่อนไขของเสด็จพี่ขอรับ แต่เสด็จพี่ไม่ยอม หลิงหลางอยู่อาศัยในจวนหลายปีแล้ว ฝั่งของหูหยานเฉียนก็บอกว่าจะเลี้ยงนาง ข้าก็ไม่สามารถไล่คนออกจากจวนได้"

สำหรับซ่งหลิงหลาง ถึงแม้เมื่อก่อนซ่งหยุนดาไม่ได้รู้สึกว่าเป็นตัวปลอม แต่เนื่องจากหวินซีไม่ชอบ ดังนั้นเขาเลยไม่ได้ชอบมากนัก

แต่ยังไงก็ออกโดยหวินซี ปกติเขาก็จะลำเอียงหน่อย ถึงแม้ได้ลำเอียงนางเหมือนกับลูกสาวแท้ๆ แต่ก็ไม่ได้รักใคร่อะไรมาก ปฏิบัติต่อซ่งหลิงหลางไม่ต่างกับซ่งจินจือมากนัก

และเมื่อก่อน เขานึกว่าตัวเองเป็นพ่อที่รักลูกสาวมาก

ตอนนี้ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง เขาถึงมีความรู้สึกที่ได้เห็นลูกสาว

แตกต่างจากตอนที่ได้เห็นสองคนก่อนหน้านี้ ดังนั้น เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกสาวคนนี้สามารถกลับไปที่จวนอ๋องกับเขา ไม่ใช่ว่าไปตระกูลเว่ย