แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 505

ทุกคนล้วนมองลั่วเสี่ยวปิง รอลั่วเสี่ยวปิงพูด

ลั่วเสี่ยวปิงมองสองคนนั้นที่ตื่นเต้นอยู่ และก็มองไปทางนายท่านที่โกรธอยู่ กอดมือของนายท่านเอาไว้ และพูดว่า"ข้าอยากจะอยู่กับท่านตา......"

หลังจากได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ซ่งหยุนดาและเว่ยหนุนซีสองคนก็ตื่นเต้นขึ้นมา สีหน้าค่อนข้างจะแข็งกระด้าง

ปิงเอ๋อร์ นางไม่ยอมกลับจวนอ๋องกับพวกเขาหรือ......

ปิงเอ๋อร์ไม่ยอมรับพวกเขาหรือ?

สีหน้าของสามีภรรยาสองคนนี้ค่อยๆซีดขาว

แต่ในเวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงกลับพูดว่า"แต่ท่านตาข้าอยากกลับบ้านไปดู"

กลับบ้าน?

บ้าน?

สามีภรรยาสองคนมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ นี่คือมองจวนอ๋องเป็นบ้านแล้ว?

"ได้ เรากลับบ้านกัน"ซ่งหยุนดาดีใจและตื่นเต้น น้ำเสียงสั่นสะเทือน

ซ่งหยุนดาในตอนนี้ก็เหมือนเป็นครั้งแรกที่เป็นพ่อ ตื่นเต้นกว่าเว่ยหวินซีตั้งเยอะ

เว่ยหวินซีก็ดีใจมากเช่นกัน

ลูกสาวยอมมองจวนอ๋องเป็นบ้าน นั่นเป็นสิ่งที่ดี ดีจริงๆเลย

เว่ยหวินซีดีใจจนร้องไห้

การตัดสินใจของลั่วเสี่ยวปิง เว่ยหยวนหมิงไม่ตกใจเลย

เขาพูดแบบนั้นออกมา แค่เป็นการสร้างแรงกดดันให้ลูกสาวลูกเขยเท่านั้น

เสี่ยวปิงจะเลือกยังไง พวกเขารู้อย่างชัดเจน

เสี่ยวปิงเป็นคนที่มีความคิดของตัวเองตลอด

เนื่องจากมีการเตรียมตัวตั้งนาน และตัดสินใจที่จะให้เกียรติลั่วเสี่ยวปิงตั้งแต่แรก ดังนั้นเว่ยหยวนหมิงไม่ได้โทษลั่วเสี่ยวปิงเลย......ไม่มีแม้แต่นิด

แต่ก็ยังมองซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซีด้วยหน้าบึ้งตึง"หากหลานสาวของข้าถูกทำร้ายแม้แต่นิด ช้าก็จะรับนางกลับไปตระกูลเว่ย พวกเจ้าได้ยินหรือเปล่า?"

เมื่อเผชิญกับซ่งหยุนดา เว่ยหยวนหมิงเป็นท่าทีนี้ตลอด ไม่เคยมองซ่งหยุนดาเป็นคนในราชวงศ์

ส่วนซ่งหยุนดา ก็ไม่เคยทำตัวเป็นอ๋องต่อหน้าเว่ยหยวนหมิง

ดังนั้น ตอนนี้เว่ยหยวนหมิงถึงสามารถใช้น้ำเสียงนี้ ท่าทีนี้พูดกับซ่งหยุนดา

เว่ยหยุนซีมองลั้วเสี่ยวปิงด้วยความรักใคร่"พ่อเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยวปิงเป็นเด็กที่ข้ารอคอยมายี่สิบสามปี ข้าจะให้นางถูกทำร้ายได้อย่างไรล่ะ?"

ยี่สิบสามปี

มีสามปีคือตอนนี้ยังไม่ได้ตั้งครรภ์ รอคอยเด็กคนนั้น ส่วนยี่สิบปีที่เหลือ เป็นความทรมานที่แม่ลูกต้องจากแยกกัน

ซ่งหยุนดาก็มองลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นสิ่งล้ำค่าที่กอกกู้กลับมาใหม่......เป็นสิ่งล้ำค่าที่ราวกับหยุนซี"พ่อตาไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ข้าจะดีต่อปิงเอ๋อร์ จะไม่ให้คนรังแกนางหรอก"

แต่พอได้ยินคำพูดนี้ของซ่งหยุนดา เว่ยหยวนหมิงกลับเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา

จะไม่ให้คนรังแก?

แล้วหูหยานเฉียนคืออะไร?

ถึงแม้รู้สึกโกรธในใจ แต่เว่ยหยวนหมิงก็ไม่ได้พูดอะไร

เสี่ยวปิงเคยบอกว่า เรื่องเหล่านั้นนางจะจัดการเอง งั้นเขาก็ไม่แทรกเข้ามา รอตอนที่เสี่ยวปิงต้องการตัวเอง ตัวเองค่อยช่วย

แต่......

เว่ยหยวนหมิงมองซ่งหยุนดา ยังคงรู้สึกโกรธ

ยี่สิบกว่าปีก่อนลักพาตัวลูกสาวเดียวของเขาไป ยี่สิบกว่าปีผ่านไป ยังมาลักพาตัวหลานสาวของเขาอีก มองยังไงก็ไม่สบายตา

ถึงแม้คิดอยู่แบบนี้ แต่เว่ยหยวนหมิงก็ยังคงพูดเหมือนเป็นเด็ก"ในเมื่อเจ้าบอกว่าจะดีต่อนาง บอกว่านางเป็นลูกสาวของเจ้า งั้นเจ้าก็ชี้แจงกับคนเหล่านี้ว่า นางไม่ใช่ลูกบุญธรรมของเจ้า"