แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 506

"เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ที่นี่คนเยอะไป เรากลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ!"ลั่วเสี่ยวปิงอ้าปาก

จากนั้น ทีแรกอึ้งคนหนึ่ง ตอนนี้ก็กลายเป็นอึ้งสองคน

เมื่อเทียบกับเว่ยหยุนซี การแสดงออกของซ่งหยุนดาดูเว่อร์กว่าอีก

พูดตามตรง ลูกชายเรียกตัวเองยังไม่มีความรู้สึกเว่อร์แบบนี้เลย

ซ่งหยุนดารู้สึกว่า ตัวเองติดมาจากตระกูลเว่ยแน่ๆเลย หลายปีนี้ก็มีลูกสาวตั้งสองคน แต่ในนับบัดนี้ เขาดูรักใคร่ลูกสาวมากๆ

ลูกสาวบอกว่าจะกลับไป จะไม่กลับได้อย่างไรล่ะ?

ไม่นานซ่งหยุนดาก็โบกมือเรียกรถม้าของจวนอ๋องมา

เดิมทีซ่งหยุนดาควรขี่ม้า แต่ก็ยังหน้าด้านเบียดเข้าไปในรถม้าด้วยกัน

นี่เพิ่งจะเจอหน้าลูกสาว แน่นอนต้องอยู่กับลูกสาวหน่อย

ส่วนคนในตระกูลเว่ย ก็พาอานอานและเล่อเล่อกลับจวนอ๋องโดยตรง

ในรถม้า ลั่วเสี่ยวปิงเลยพูดเรื่องของอานอานและเล่อเล่อ แต่ไม่ได้พูดความจริง แค่บอกว่าตัวเองเพิ่งเข้าเมืองหลวง ฐานยังไม่มั่นคง ไม่อยากให้เด็กๆอยู่กับตัวเอง กลัวเด็กๆจะอันตราย แต่อยู่ในตระกูลเว่ย นางวางใจได้มากกว่า

คำอธิบายแบบนี้ของลั่วเสี่ยวปิง กลับทำให้ซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซีเจ็บใจขึ้นกว่าเดิม

พวกเขารู้สึกว่า เสี่ยวปิงต้องลำบากในชนบทแน่ๆเลย ถึงทำให้เสี่ยวปิงระมัดระวังเช่นนี้

ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น

หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าพวกเขาทำนางหาย นางเพิ่งมาถึงก็จะกลัวฐานไม่มั่นคงอย่างไรได้ล่ะ?

ตอนนี้ทั้งสองคนล้วนคิดอยู่ว่าจะชดเชยลั่วเสี่ยวปิงยังไงดี

จากหน้าประตูเมืองถึงจวนอ๋องอี้ ระยะทางไม่ไกล ไม่นานก็ถึงแล้ว

เรื่องแรกที่ซ่งหยุนดาและเว่ยหยุนซีมาถึงจวนอ๋อง ก็ถือสร้างเบื้องหลังให้ลั่วเสี่ยวปิง รวบรวมคนใช้ทั้งหมด แนะนำลั่วเสี่ยวปิง และเตือนคนใช้ว่าห้ามละเลย

เรื่องที่สอง ก็คือพาลั่วเสี่ยวปิงไปเรือนที่นางพักอาศัยในอนาคต

จริงๆคือแบ่งออกมาให้อย่างกะทันหัน

เพราะเว่ยหยวนหมิงเตือนเว่ยหยุนซีว่าห้ามเปิดเผย ดังนั้นตั้งแต่แรกนอกจากเว่ยหยุนซีแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะกลับมา

กระทั่งวันนี้ที่ไปต้อนรับหน้าเมือง เว่ยหยุนซีก็เตรียมจะไปคนเดียว แต่ซ่งหยุนดาจะตามมาอย่างเดียว เลยพาซ่งหยุนดามาด้วย และบอกความจริงให้เขา

คนในจวน โดยเฉพาะหูหยานเฉียนยังนึกว่าทั้งสองคนออกไปเพื่อผ่อนคลาย

เนื่องจากสิ่งนี้ ดังนั้นหลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงได้เข้าจวนอ๋อง แล้วปรากฏหน้าต่อหน้าคนใช้แล้ว หูหยานเฉียนถึงรู้ว่าแผนของตัวเองล้มเหลว ถึงรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ถึงในอีกสามวัน แต่ถึงแล้ว

แม้กระทั่งตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเข้าจวนอ๋อง หูหยานเฉียนยังวางแผนอยู่ว่าจะขจัดลั่วเสี่ยวปิงในระหว่างทางได้อย่างไร ให้ลั่วเสี่ยวปิงไม่สามารถเข้าเมืองหลวงได้

แต่สิ่งเหล่านี้นอกจากหูหยานเฉียนไม่มีใครรู้เลย

แต่ถึงแม้เรือนของลั่วเสี่ยวปิงแบ่งออกมาอย่างกะทันหัน แต่เป็นเรือนที่ดีที่สุดนอกเหนือจากเรือนหลัก

ใกล้กับเรือนหลักและสวนด้วย แถมยังดีกว่าเรือนที่ซ่งเฮงในฐานะที่เป็นทายาทด้วย

ดังนั้น เรือนแบบนี้เลยแสดงให้เห็นว่าพวกเขาตระหนักถึงความสำคัญของลั่วเสี่ยวปิง

เรื่องที่สามก็คือเปลี่ยนชื่อ

เว่ยหยุนซีและซ่งหยุนดาล้วนอยากจะตั้งชื่อที่สะท้อนถึงความรักใคร่ที่พวกเขามีต่อลั่วเสี่ยวปิง แต่คิดไปคิดมา ล้วนถูกปฏิเสธไป

ไอ้พวกเป่าจู เจินจู ล้วนเป็นชื่อที่ซ่งหยุนดาตั้งให้ เว่ยหยุนซีรู้สึกว่าบ้านนอกไปหน่อย ไม่คู่ควรกันลูกสาวของนาง เลยปฏิเสธ

ในที่สุด เว่ยหยุนซีเป็นคนตั้งไว้สามชื่อ : ซ่งจิ่นซู ซ่งฉงปิงและซ่งลี่ปิง