แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 512

คุณหนูหลายคนมองหน้ากันไปมา ดูไม่แน่ใจเล็กน้อย

เสื้อผ้าของหอปิงอวี้ไม่ได้ราคาถูกๆ เลย และพวกนางทั้งหมดก็ไม่ได้นำเงินมาเท่าไหร่นัก วันนี้ที่เอาเงินมามากเป็นพิเศษ ก็เพียงแค่ต้องการซื้อเสื้อผ้าดีๆ สักหนึ่งชุด เพื่อแต่งตัวไปงานเลี้ยงจะได้ดูดีสะดุดตาขึ้นบ้างเล็กน้อย

แต่ว่า ตอนนี้เสื้อผ้าหนึ่งตัวจะต้องจ่ายเงินมากขึ้น ทว่าแตกต่างจากที่พวกนางคาดการไว้ตั้งแต่แรกโดยสิ้นเชิง พวกนางจะยินยอมได้อย่างไร?

ซ่งฉงปิงเห็นว่าพวกนางไม่เอ่ยปาก จึงกล่าวว่า "หากพวกเจ้าไม่มีเงิน เสื้อผ้าเหล่านั้นข้าจะซื้อไปทั้งหมด"

กล่าวจบ ซ่งฉงปิงจึงมองไปยังเถ้าแก่

"เดี๋ยวก่อน!" เห็นซ่งฉงปิงต้องการจะเหมา คุณหนูท่านหนึ่งจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

ซ่งฉงปิงมองนาง แล้วไม่พูดอะไร

"เจ้าซื้อเสื้อผ้าไปเยอะแยะแบบนั้นก็ใส่ไม่หมดหรอก แล้วทำไมเจ้าจะต้องซื้อกลับไปมากมายขนาดนั้นด้วยล่ะ?" คุณหนูท่านนั้นกัดฟัน อดถามไม่ได้

เธอคือซูซือฉีเป็นคุณหนูรองของจวนเฉิงเซี่ยง ปีนี้อายุ 17 ปีแล้ว แต่ทว่ายังไม่ได้แต่งงาน

ซ่งฉงปิงได้ฟังเช่นนั้น ก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า "ข้าสมัครใจ"

ซูซือฉี： “……”

ว่ากันว่าเงินมากมายก็ยากจะซื้อความสมัครใจได้ คนอื่นเต็มใจซื้อเสื้อผ้ามากมายขนาดนั้น นางยังจะพูดอะไรได้อีก?

กำหมัดแน่น ซูซือฉีกัดฟัน และพูดกับเถ้าแก่ว่า "ข้าจะจ่ายเป็นสองเท่าของราคา พอใจแล้วหรือยัง?"

เถ้าแก่มองไปยังซ่งฉงปิง เห็นซ่งฉงปิงพยักหน้าเบาๆ จึงกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "ได้ ได้อย่างแน่นอน"

ซูซือฉีจ่ายเงินเป็นสองเท่าของราคาแล้ว เช่นนั้นบรรดาคุณหนูท่านอื่นเป็นธรรมดาที่จะต้องจ่ายเงินเป็นสองเท่าของราคาเท่านั้น

ด้วยเหตุฉะนี้ เดิมทีที่ทุกคนเตรียมจะจ่ายในราคาที่สูงกว่า ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงลดความคาดหวังลง และจ่ายเงินไปในราคาเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้ ในใจของทุกๆ คนจึงไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง ท้ายที่สุดสายตาก็จับจ้องไปยังเจียงหรูเยว่ที่เป็นตัวการอย่างไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เจียงหรูเยว่ที่หาเรื่องทะเลาะ พวกนางจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

เจียงหรูเยว่ก็รู้ดีว่าตนเองทำให้คุณหนูเหล่านั้นไม่สบายใจ ในใจก็ทั้งเกลียดชังทั้งร้อนรนใจ

แต่ทันทีที่เห็นทุกๆ คนล้วนเลือกเสื้อผ้าที่สวยๆ ไปได้แล้ว เจียงหรูเยว่ก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น รีบเดินเข้าไปเลือกเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน

อย่างไรเสียหอปิงอวี้ในตอนนี้กลายเป็นกระแสนิยมการแต่งตัวสำหรับบรรดาสตรีผู้สูงศักดิ์ใยแวดวงชนชั้นสูง หากถึงเวลาของงานเลี้ยงพระราชวังคนอื่นๆ ต่างมีเสื้อผ้าของหอปิงอวี้กันหมด แต่นางไม่มี เช่นนั้นนางจะต้องถูกคนหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน

แต่ทว่า เลือกอยู่เป็นเวลานาน ของที่เจียงหรูเยว่ชื่นชอบ ไม่ใช่ว่าถูกคุณหนูคนอื่นแย่งไปกันหมด แต่แท้จริงแล้วตนเองซื้อไม่ไหว

ในที่สุด ก็เลือกได้เป็นชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ถึงแม้จะจ่ายเป็นสองเท่านางก็ยังจ่ายไหว ท้ายที่สุดเจียงหรูเยว่ก็รู้สึกสมปรารถนาแล้ว

แต่ทว่า เมื่อกำลังจะไปคิดเงิน เถ้าแก่กลับมองนางด้วยใบหน้ารู้สึกผิด "ต้องขอโทษด้วย คุณหนูเจียง คุณหนูซ่งนางต้องการชุดนี้"

เจียงหรูเยว่ได้ยินเช่นนั้นก็มองไปยังซ่งฉงปิงด้วยความโมโห และกล่าวว่า "เสื้อผ้ามากมายขนาดนั้น ทำไมเจ้าจะต้องมาแย่งข้าด้วย?"

ซ่งฉงปิงยักไหล่ "เพราะว่าข้าไม่ถูกชะตากับเจ้า"

เจียงหรูเยว่ได้ฟังเช่นนั้น ก็โกรธเคืองเป็นอย่างยิ่ง

ไม่ถูกชะตากับนาง? นางก็ไม่ถูกชะตากับนางเช่นกัน!

แต่ทว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน เพราะว่านางต้องการเสื้อผ้าหนึ่งชุดจริงๆ

ฉะนั้น เจียงหรูเยว่จึงอดทนอดกลั้น พยายามทำให้น้ำเสียงของตนเองสงบลงมา "ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยอมให้ชุดนี้แก่ข้า?"

ซ่งฉงปิงเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองไปยังเจียงหรูเยว่ แล้วยกยิ้มขึ้นมา "หากราคาที่เจ้าเสนอมาสามารถทำให้เถ้าแก่พึงพอใจได้ แน่นอนว่าข้าจะมห้ชุดนี้แก่เจ้า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้ขาดเหลือชุดนี้ไม่ใช่หรือ?"

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้เจียงหรูเยว่โกรธจนแทบกระอักเลือด

นางไม่ได้ขาดเหลือ ก็ยังจะแย่งอย่างนั้นหรือ?

อีกทั้ง นางไม่ขาดเหลือ แต่นางกลับขาดเหลืออย่างมากใช่หรือไม่?

ในขณะนี้ เจียงหรูเยว่รู้สึกเสียใจจริงๆ ที่ได้ฟังคำร้องของซ่งหลิงหลางแล้วไปจัดการกับซ่งฉงปิง

แต่ว่า เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด นางจะไม่มีเสื้อผ้าไม่ได้

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เจียงหรูเยว่มองไปยังเถ้าแก่ "เอาอย่างนี้แล้วกัน ชุดนี้ข้าจะเพิ่มให้อีกห้าสิบตำลึง เจ้าจะว่าอย่างไร?"

เดิมทีราคาชุดนี้คือสองร้อยตำลึง ราคาสองเท่าก็คือสี่ร้อยตำลึง เพิ่มอีกห้าสิบตำลึง ก็จะเป็นสี่ร้อยห้าสิบตำลึง

ถ้าเปลี่ยนเป็นปกติ เงินสี่ร้อยห้าสิบตำลึงสามารถซื้อเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ได้เลย

ชุดสีขาวชมพูที่สวมอยู่บนหุ่นตรงหน้าประตูนั้นดูดีมาก แต่ว่าราคาห้าร้อยตำลึง