แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 513

"ข้าอยากให้เจ้าช่วยส่งข่าวไปยังหมู่บ้านชนบททางตอนใต้ให้หน่อย" ซ่งฉงปิงกล่าวด้วยใบหน้าเอาจริงเอาจัง

หอปิงอวี้ไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ขายเสื้อผ้าสำเร็จรูปเท่านั้น ฉีเทียนเห้าเคยกล่าวไว้ว่า คนที่นี่สามารถช่วยส่งข่าวออกไปได้อีกด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จริงๆ แล้วเมื่อเปิดหอปิงอวี้ขึ้นมา ก็ถูกฉีเทียนเห้าทำเป็นห้องโถงข่าวสารแห่งหนึ่ง

ห้องโถงข่าวสารนางกับฉีเทียนเห้าใช้ร่วมกัน แต่หอปิงอวี้เป็นของนางทั้งหมด

นางมาที่นี่ ก็เพราะเสด็จพ่อบอกว่าเสบียงอาหารที่ชายแดนไม่เพียงพอ ดังนั้นนางจะต้องส่งจดหมายไปถึงจางเอ้อหลางทางตอนใต้ให้เร็วที่สุด เพื่อให้จางเอ้อหลางรีบนำเสบียงอาหารไปยังชายแดนตะวันตกเพื่อสนับสนุนฉีเทียนเห้า

เพราะก่อนหน้านี้ได้นึกถึงว่าการทำสงครามจะเกิดข้าวยากหมากแพงได้ นางจึงให้จางเอ้อหลางรับผิดชอบในการเพาะปลูกธัญพืชและตุนเสบียงอาหารตั้งแต่ต้น ในที่สุดตอนนี้มันก็มีประโยชน์พอจะใช้สอยได้

เถ้าแก่ได้ฟังเช่นนี้ ก็พยักหน้า "นายหญิงมีจดหมายอะไรจะต้องส่ง สั่งกำชับมาได้เลย ข้าจะทำให้อย่างเหมาะสมแน่นอน"

เถ้าแก่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉะนั้นจึงไม่ได้มีสีหน้าร้อนรนใจเหมือนกันกับซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้บอกรายละเอียดกับเถ้าแก่ว่าเรื่องอะไร แต่ให้คนไปนำกระดาษกับปากกามา และเขียนจดหมายหนึ่งฉบับ ใช้เทียนไขปิดผนึกให้ดีแล้วส่งมอบให้เถ้าแก่

หลังจากที่เถ้าแก่รับจดหมายแล้ว ก็ลังเลเล็กน้อย และเอ่ยถามซ่งฉงปิง "ยังมีอะไรที่ต้องการจะส่งอีกไหมขอรับ?"

เถ้าแก่เอ่ยถามเพื่อนายท่านของตนเอง

เพราะนายท่านเคยบอกเอาไว้ว่า ขอเพียงแต่เป็นจดหมายของนายหญิง จะต้องส่งไปยังชายแดนโดยทันที

หากนายท่านทราบว่านายหญิงส่งจดหมายให้คนอื่น แต่กลับไม่ส่งจดหมายถึงเขา เกรงว่านายท่านจะตำหนิเอาได้

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนั้น ก็ครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพยักหน้า "ถือโอกาสให้เจ้าส่งจดหมายไปให้ฉีเทียนเห้าอีกหนึ่งฉบับแล้วกัน"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบ ก็เขียนจดหมายต่อ จึงไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าโล่งอกของเถ้าแก่

การเขียนจดหมายให้ฉีเทียนเห้านั้นง่ายดายอย่างมาก แต่ทำให้ซ่งฉงปิงกลับต้องหยุดเขียนหลายครั้งและคิดว่าจะเขียนอย่างไรดี

โดยส่วนใหญ่จะเป็นการอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทาง จากนั้นก็พูดถึงครอบครัวของตนเอง และสุดท้ายจึงบอกกับฉีเทียนเห้าเรื่องที่จะให้คนคิดหาวิธีส่งเสบียงอาหารไปให้ ฉีเทียนเห้าไม่ต้องเป็นกังวลใจ

หลังจากเขียนจดหมายเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงก็นึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง จึงกล่าวกับเถ้าแก่ว่า "ตอนนี้ได้ผ่านการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงไปแล้ว แต่เสด็จพ่อของข้ากลับบอกว่าไม่มีเสบียงอาหารเพียงพอ เจ้าให้คนไปตรวจสอบสักหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

ทันทีที่เถ้าแก่ได้ยินช่าวนี้ ก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้ จากนั้นจึงรับคำสั่งทันที "ขอรับ ข้าจะตรวจสอบหาสาเหตุให้เร็วที่สุด"

ซ่งฉงปิงพยักหน้า

แต่ในความเป็นจริงเวลานี้ซ่งฉงปิงไม่ได้มองโลกในแง่ดีมากนัก

เสด็จพ่อเป็นถึงท่านอ๋อง อำนาจก็มี แต่กลับตรวจสอบอะไรไม่ได้เลย เป็นการยากที่คนของฉีเทียนเห้าจะตรวจสอบหาคำตอบได้อย่างรวดเร็ว

เพียงแค่หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้นทุกๆ อย่างจะทันเวลา

และในเวลานี้ ที่หยงโจว

หยงโจวคล้ายกันกับเหลียงโจว มีภูเขาเป็นจำนวนมาก

และในสถานที่ที่มีภูเขามากมาย ก็มีโจรมากมายตามไปด้วย

ในสถานที่แห่งหนึ่งของหยงโจวที่เรียกว่าภูเขาเฮยเฟิง ด้านบนมีค่ายที่ชื่อว่าค่ายเฮยเฟิง

พวกโจรของค่ายเฮยเฟิงนี้ แต่ละคนชั่วช้าสามานย์เป็นอย่างยิ่ง เคยฆ่าคน และเห็นการนองเลือดจริงๆ

แต่ทว่าในเวลานี้ หัวหน้าโจรทั้งสามของค่ายเฮยเฟิงกลับมองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หัวเสือตัวนั้นอย่างเคารพนบนอบ

"ตามความต้องการของท่าน คนของเราได้ไปรับซื้อธัญญาหารมาทั่วทุกหนทุกแห่งแล้ว และถูกซ่อนเอาไว้ใกล้ๆ แล้ว ไม่ทราบว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี?"