แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 515

เมื่อซ่งฉงปิงกำลังครึกครื้นยุ่งอยู่กับงานทางด้านนี้ ซ่งหลิงหลางทางด้านนั้นกลับเงียบสงบ

ถึงแม้ว่าซ่งหลิงหลางจะไม่ใช่บุตรสาวของซ่งหยุนดา แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นจวิ้นจู่ที่แต่งตั้งโดยฮ่องเต้ และตอนนี้ตำแหน่งจวิ้นจู่ยังไม่ได้ถูกลิดรอน ซ่งหลิงหลางก็สามารถเข้าไปในงานเลี้ยงพระราชวังได้

เพียงแค่นึกถึงฉากครึกครื้นรื่นเริงที่ตนเองได้เข้าร่วมกิ่นหน้านี้ แต่วันนี้กลับเงียบสงัด ซ่งหลิงหลางอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าเหยเก

"เพล้ง——” เสียงดังขึ้น ซ่งหลิงหลางนำกล่องแป้งที่อยู่หน้ากระจกแต่งตัวโยนลงพื้น

"จวิ้นจู่ไว้ชีวิตด้วย จวิ้นจู่ไว้ชีวิตด้วย" ชุ่ยอวี้สาวใช้ข้างกายซ่งหลิงหลางรีบคุกเข่าลงร้องขอความเมตตา

"นังคนใช้สารเลว เจ้าดูหมิ่นข้าใช่หรือไม่? เจ้าเย้ยหยันข้าอยู่ในใจใช่หรือไม่?" ซ่งหลิงหลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด หน้าตาดุร้าย

ในช่วงสองสามวันมานี้ สาวใช้ในจวนไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาเลย นางจึงอัดอั้นอยู่ในใจ วันนี้จึงฉวยโอกาสนี้ระบายอารมณ์ออกมา

ชุ่ยอวี้ได้ยินเช่นนั้น จึงรีบคุกเข่าคำนับ "จวิ้นจู่ ข้าน้อยภักดีต่อท่านเสมอมา ไม่เคยเปลี่ยนใจเลย"

ถึงแม้จะพูดคำพูดแบบนี้ แต่ในแววตาที่มองต่ำลงของชุ่ยอวี้กลับเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

ก่อนหน้านี้ซ่งหลิงหลางเป็นดั่งกิ่งทองใบหยก นางเป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากอดทน

เพียงแต่ เห็นได้ชัดว่าซ่งหลิงหลางเป็นเพียงหญิงสาวบ้านนอกคนหนึ่ง ฐานะไม่ได้ดีไปกว่าตนเองเลย แล้วมีสิทธิ์อะไรมาปฏิบัติกับตนเองเช่นนี้?

ในใจที่โกรธแค้นไม่หยุด แต่ชุ่ยอวี้กลับรู้ดีว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

ตราบใดที่ซ่งหลิงหลางยังเป็นจวิ้นจู่อยู่ นางไม่อาจทำอะไรซ่งหลิงหลางได้ และทำได้เพียงกระดิกหางขอความเมตตาเท่านั้น

เห็นท่าทางของชุ่ยอวี้ที่คุกเข่าคำนับด้วยความประหม่า ในใจของซ่งหลิงหลางก็สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่ว่า การระบายความโกรธยังไม่สิ้นสุด แน่นอนว่านางจะไม่ปล่อยไปแบบนี้

ตอนนี้นางจัดการซ่งฉงปิงไม่ได้ แต่นางยังสามารถจัดการกับสาวใช้ได้ไม่ใช่หรือ?

นึกถึงตรงนี้ ซ่งหลิงหลางก็ลุกขึ้น ยื่นมือออกไปและใช้แรงบิดแขนของชุ่ยอวี้ "นังคนใช้สารเลวเจ้าสมควรตาย ไม่ช้าก็เร็วข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็นเลย"

ดูเหมือนจะพูดกับชุ่ยอวี้ แต่แท้จริงแล้วซ่งหลิงหลางพูดกับซ่งฉงปิง

ผู้ชายที่นางชอบพอก็ถูกซ่งฉงปิงแย่งไป ตำแหน่งฐานะของนางยังถูกซ่งฉงปิงแย่งชิงไปอีก

นางเกลียดชัง จนอยากจะให้ซ่งฉงปิงไปตายเสียเดี๋ยวนี้เลย

"พี่หลิงหลาง ท่านทำอะไรอยู่หรือ?"

เวลานี้ ซ่งเฮงดังมาจากหน้าประตู

ซ่งหลิงหลางกำลังบีบเคล้นคนอย่างสบายใจ ในใจยังจินตนาการถึงฉากที่จัดการกับซ่งฉงปิงอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงของซ่งเฮง ก็ทำให้ซ่งหลิงหลางตกใจอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นว่ามือของตนเองยังอยู่บนแขนของชุ่ยอวี้ ซ่งหลิงหลางจึงรีบปัดๆ แขนชุ่ยอวี้สองที และกล่าวอย่างปิดบังว่า "เมื่อครู่นี้บนแขนของชุ่ยอวี้มีหนอนอยู่ ข้าจึงปัดออกให้"

กล่าวจบ ซ่งหลิงหลางก็พูดอย่างโศกเศร้าเล็กน้อย "น้องเฮง เจ้าก็รู้ดีว่า หลังจากที่คุณหนูรองกลับมา ข้างกายข้าก็มีแค่ชุ่ยอวี้เท่านั้น......"

ซ่งเฮงมองไปยังชุ่ยอวี้ที่ยังคงคุกเข่าก้มหน้าอยู่บนพื้นอย่างสงสัย แต่กลับไม่ได้คิดมากอะไร เมื่อได้ฟังคำพูดของซ่งหลิงหลางที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า ซ่งเฮงจึงรีบกล่าวว่า "พี่หลิงหลาง เฮงเอ๋อร์ยอมรับท่านเป็นพี่สาวเพียงคนเดียว เฮงเอ๋อร์จะไม่ทิ้งพี่สาวไปไหน"

ซ่วหลิงหลางได้ฟังเช่นนั้น ในแววตาก็เต็มไปด้วยความลำพองใจ

ซ่งฉงปิงเป็นที่โปรดปรานได้อย่างไร? น้องชายของนางกลับมายืนอยู่ข้างตนเองเช่นนี้

ขอเพียงแต่ท่านอ๋องกับพระชายาไม่อยู่แล้ว เฮงเอ๋อร์จะกลายเป็นเจ้าของจวนแห่งนี้ เช่นนั้นในจวนแห่ง จะมีที่ยืนให้ซ่งฉงปิงได้อย่างไร

ไม่ช้าก็เร็ว นางยังสามารถเปลี่ยนฐานะตนเองเป็นฝ่ายชนะได้

นึกถึงตรงนี้ ซ่งหลิงหลางก็ทำสีหน้าตื้นตันใจ กล่าวว่า "น้องเฮง ขอบใจเจ้ามากนะ"