แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 516

คำพูดเย้ยหยันเหน็บแนมของทุกคนทำให้สีหน้าของซ่งหลิงหลางซีดเผือด ท่าทีที่จะล้มไม่ล้ม ทำให้ซ่งเฮงทนดูไม่ได้

เห็นเสียงเย้ยหยันโดยรอบที่มากขึ้นเรื่อยๆ ซ่งเฮงก็โผเข้าไป "พี่หลิงหลางทำอะไรผิดหรือ? ยี่สิบกว่าปีก่อนพี่หลิงหลางนางก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง พี่หลิงหลางก็ไม่มีความผิด พวกเจ้าทำแบบนี้กับพี่หลิงหลางมันมากเกินไปแล้ว"

คำพูดของซ่งเฮงทำให้สีหน้าของคนโดยรอบที่เย้ยหยันซ่งหลิงหลางกลายเป็นไม่น่าดูอย่างมาก เขาเป็นซื่อจื่อของจวนอ๋องอี้ว ถึงจะถูกตบหน้าพวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไร

"เฮงเอ๋อร์!" ซ่งหยุนดาเห็นว่าลูกชายบอกว่าซ่งหลิงหลางไม่มีความผิดต่อหน้าฝูงชน สีหน้าก็ไม่ดีอย่างมาก

ถึงแม้เมื่อยี่สิบปีก่อนซ่งหลิงหลางนางจะเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง แต่ก็ชัดเจนว่าซ่งหลิงหลางเต็มใจที่จะได้รับความร่ำรวยมีเกียรติมาตลอดยี่สิบปี ไม่เหมือนกับปิงเอ๋อร์ของพวกเรา ที่ได้รับความลำบาก มาตลอดยี่สิบกว่าปี

ถ้าหากคนตระกูลลั่วปฏิบัติดีต่อปิงเอ๋อร์ก็แล้วไป แต่คนตระกูลลั่วกลับมีจิตใจโหดเหี้ยมเยี่ยงหมาป่า ไม่เพียงแต่ไม่ปฏิบัติดีต่อปิงเอ๋อร์ แต่กลับทำให้ปิงเอ๋อร์แทบจะอดตายอีกด้วย

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ตรวจพบเรื่องเหล่านี้ และปิงเอ๋อร์ก็ไม่เคยบอกเรื่องเหล่านี้กับเขา เมื่อวานตอนที่เขาได้ตรวจสอบพบข่าวเหล่านี้ กระทั่งรู้สึกว่าฉากสุดท้ายที่ตระกูลลั่วถูกตัดหัวทั้งครอบครัวนั้นยังถือว่าเบาไปด้วยซ้ำ

ฉะนั้นเมื่อวันนี้ได้เห็นลูกชายพูดเพื่อคนตระกูลลั่ว ภายในใจของซ่งหยุนดาก็โกรธเดือดดาล

ทำไมลูกสาวผู้มีค่าของเขาจะต้องได้รับความทุกข์ลำบากในตระกูลลั่ว แต่ลูกของคนตระกูลลั่วกลับเสพสุขเฟื่องฟูร่ำรวยมีเกียรติอยู่ในจวนอ๋องของพวกเขา กระทั่งบัดนี้ยังมีตำแหน่งเป็นจวิ้นจู่อีกด้วย แต่ปิงเอ๋อร์ของเขากระทั่งตำแหน่งจวิ้นจู่ที่เดิมทีแล้วเป็นของนางก็ยังยากที่จะได้มา

แต่ทว่า คำพูดของซ่งหยุนดาไม่เพียงแต่ไม่มีการขัดขวางจากซ่งเฮง แต่กลับยิ่งทำให้ซ่งเฮงเรียกร้องความไม่ยุติธรรมให้กับซ่งหลิงหลางอีก "เสด็จพ่อหรือว่าความรักความผูกพันยี่สิบกว่าปีมันเทียบไม่ได้กับสองสามวันนี้? พี่หลิงหลางก็เรียกท่านว่าเสด็จพ่อมายี่สิบปี ท่านจะปฏิบัติต่อนางอย่างไม่มีไมตรีจิตแม้แต่น้อยจริงๆ หรือ?"

คำซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียนเช่นนี้ คล้ายกับกำลังบอกว่าซ่งหยุนดาไร้ความเมตตาไร้ความยุติธรรม ชั่วพริบตาซ่งหยุนดาก็โมโหจนพูดไม่ออก

ซ่งเฮงตำหนิซ่งหยุนดาเสร็จแล้วก็รู้สึกว่ายังไม่พอ จึงตะคอกใส่ซ่งฉงปิงที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างมีสีหน้าไม่แยแสว่า "ตอนนี้เจ้าดีใจแล้วใช่หรือไม่? เจ้ามันเป็นผู้หญิงชั่ว ถ้าหากไม่ใช่เจ้า พี่หลิงหลางจะน่าเวทนาเช่นนี้ได้อย่างไร ล้วนเป็นเพราะเจ้า ข้าเกลียดเจ้า ทำไมเจ้าต้องกลับมาด้วย?"

คำพูดของซ่งเฮง ทำให้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุมองซ่งฉงปิงด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป บางคนมองซ่งฉงปิงอย่างเห็นใจ แล้วก็มีบางคนที่มาชมการแสดงดีๆ เฉยๆ โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าหอปิงอวี้ของซ่งฉงปิงถูกคนเหล่านั้นทำลาย เห็นซ่งฉงปิงถูกน้องชายของตนเองปฏิบัติเช่นนี้ ก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

โดยเฉพาะซ่งหลิงหลาง ที่เวลานี้รู้สึกสบายใจเป็นอย่างยิ่ง กระทั่งมองซ่งฉงปิงอย่างยั่วยุ

ดูสิ เจ้าเป็นจวิ้นจู่แท้ของจวนอ๋องแล้วเป็นอย่างไรเล่า? น้องชายของเจ้ายอมรับเพียงแค่ข้าไม่ใช่หรือ?

ถ้าหากเป็นคนธรรมดาทั่วไปได้พบเจอสถานการณ์เช่นนี้ ก็คงจะต้องอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไปแล้ว

แต่สำหรับซ่งฉงปิง สิ่งนี้มีที่ไหนกัน?

กับคนที่ไม่ได้สำคัญ นางไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อยจริงๆ เพียงแต่.........

ซ่งฉงปิงชำเลืองมองเว่ยหวินซีและซ่งหยุนดาที่อยู่ด้านข้าง ก็ได้เห็นถึงความเศร้าเสียใจและความผิดหวังโทษตัวเองของเว่ยหวินซี แต่ซ่งหยุนดากลับยิ่งโมโหจนตัวสั่น เมื่อเห็นว่าซ่งหยุนดาจะลงมือทำร้ายซ่งเฮง ซ่งฉงปิงก็มือไวคว้าซ่งหยุนดาเอาไว้ได้ทัน

"เสด็จพ่อ ช่างเถิด" ซ่งฉงปิงกล่าวอย่างนิ่งๆ

ถึงอย่างไรซ่งเฮงก็เป็นลูก ถ้าหากเสด็จพ่อทำร้ายเขาจริงๆ เสด็จแม่ก็จะต้องไม่สบายใจ สำหรับคนที่ตนเองใส่ใจจริงๆ นางไม่อยากทำให้พวกเขาต้องลำบากใจ

อีกอย่าง ในฐานะที่เป็นแม่ของลูกสองคน ซ่งฉงปิงก็จนปัญญาที่จะเห็นเด็กคนหนึ่ง ถูกตีในที่สาธารณะเช่นนี้จริงๆ

แน่นอนว่า สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ในสายตาของซ่งฉงปิง ซ่งเฮงเป็นเพียงแค่คนโง่เง่า คำพูดเหล่านั้นของเขาก็ไม่ได้เป็นอันตรายต่อนางแต่อย่างใด

และในเวลานี้ จากที่ที่ไม่ไกล รถม้าของตระกูลเว่ยก็เรียงแถวอยู่ที่หน้าประตูพระราชวัง เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวทางด้านนี้ คนตระกูลเว่ยในรถม้าต่างก็นั่งไม่ติด

ท่านลุง เว่ยเหลียงเฉิง พี่น้องตระกูลเว่ยก็ดี ล้วนถูกฮูหยินของพวกเขาขัดขวางเอาไว้

ถึงอย่างไรถ้าหากคนที่อยู่ข้างๆ รังแกซ่งฉงปิง พวกนางก็จะเข้าไปช่วยทันที แต่คนที่รังแกเสี่ยวปิงคือซ่งเฮง ยังเป็นเด็ก พวกเขาที่เป็นท่านลุงท่านป้าจะไปออกหน้าก็ดูไม่เหมาะสม