แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 517

"ท่านตาทวด มีคนรังแกท่านแม่ของพวกเรา พวกเราก็อยากเข้าไปด้วยเหมือนกัน"

คนที่พูดคืออานอาน

เขาเป็นห่วงแม่

เล่อเล่อก็เอ่ยปาก ด้วยน้ำตาคลอเบ้า "ท่านตาทวด ขอร้องท่านล่ะ"

เว่ยหยวนหมิงแทบจะใจอ่อน

แต่ในที่สุดก็ยังยืนกรานที่จะส่ายหน้า "ไม่ได้ พวกเจ้าจะต้องอยู่ในรถม้า"

พูดจบ ก็ไม่ได้อธิบาย เว่ยหยวนหมิงก็ลงจากรถม้า

ถึงอย่างไรอานอานและเล่อเล่อก็เป็นเด็กที่เชื่อฟัง วันนี้ก็ทำเรื่องที่ไม่เชื่อฟังไปครั้งหนึ่งแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ทำอีก

ยิ่งไปกว่านั้น คิดถึงแม่นั้นเป็นเรื่องจริง และยังมีอีกเหตุผลคือพวกเขาอยากจะเห็นว่าพระราชวังมีลักษณะอย่างไร

ถ้าหากเพราะซี้ซั้วออกไป แล้วไม่สามารถเข้าไปในพระราชวังได้ก็จะต้องเสียดายอย่างมาก

แต่ในเวลานี้ การปกป้องของลั่วเสี่ยวปิงทำให้ซ่งเฮงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

เขาคิดว่า ตนเองฉีกหน้าของนางต่อหน้าสาธารณชน นางควรจะเกลียดชังตนเองถึงจะถูก แต่ไม่คาดคิดว่าซ่งฉงปิงจะช่วยเหลือตนเอง

ชั่วพริบตา ภายในใจของซ่งเฮงก็เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมา

แต่ทว่า เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็ได้เห็นซ่งหลิงหลางตาแดงก่ำ ทันใด ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นก็ถูกความเจ็บปวดใจของซ่งหลิงหลางเข้าแทนที่

ถ้าหากไม่มีพี่หลิงหลาง ก็ไม่มีตนเอง บัดนี้พี่หลิงหลางโดดเดี่ยวไม่มีใครเข้าข้าง แล้วตนเองจะไม่ยืนเคียงข้างพี่หลิงหลางได้อย่างไร?

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ซ่งเฮงจึงแปลงร่างเป็นเม่นน้อยเพื่อปกป้องพี่สาวอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ซ่งฉงปิง เสียงของเว่ยหยวนหมิงก็ดังเข้ามา

"เฮงเอ๋อร์!"

ซ่งเฮงได้ยินเสียงก็หยุดชะงักลง แล้วมองไปยังที่มาของเสียง

เมื่อเห็นเว่ยหยวนหมิง ทันใดซ่งเฮงก็รู้สึกตื่นตระหนกในเรื่องที่ทำผิด

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้พบท่านตาก็ตาม แต่ก็มีความทรงจำอันลึกซึ้งต่อเขา อีกทั้ง ซ่งเฮงยังศรัทธาท่านตาของตนเองมาโดยตลอด และภูมิใจที่มีท่านตาแบบนั้น

ไม่เพียงแค่ท่านตา รวมทั้งบรรดาพี่ชายเหล่านั้น เขาก็ชื่นชอบอย่างมาก

เมื่อนึกถึงว่าซ่งฉงปิงถูกพบโดยท่านตา แล้วครู่นี้ตนเองก็เช่นนั้นกับนางอีก สีหน้าของซ่งเฮงก็ค่อนข้างซีดเผือด

เวลานี้ เว่ยหยวนหมิงเดินไปถึงข้างๆ ซ่งเฮง และมองซ่งเฮงด้วยสายตาที่ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน แต่เย็นชาและเคร่งขรึมอย่างมาก "ที่ฟูจื่อสอนเจ้าเอาไปไว้ไหนหมด? ทำไมเจ้าถึงไม่แยกแยะถูกผิดเช่นนี้?"

นี่เป็นครั้งแรกที่เว่ยหยวนหมิงพูดจาเฉียบขาดเช่นนี้กับซ่งเฮง ซ่งเฮงจึงค่อนข้างรู้สึกน้อยใจ

ชัดเจนว่าตนเองก็เป็นหลานของท่านตา แล้วทำไมท่านตาถึงได้ปกป้องซ่งฉงปิงขนาดนี้?

ซ่งเฮงมองไปยังซ่งฉงปิง ในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาร้าย

ล้วนเป็นเพราะซ่งฉงปิง

ล้วนเป็นเพราะนาง!

"ท่านตา ท่านอย่าไปโทษน้องเฮงเลยนะ เขายังเด็ก เขาเพียงแค่........" ซ่งหลิงหลางเอ่ยปาก คิดที่จะขอความเมตตาแทนซ่งเฮง

แต่ทว่า คำพูดของซ่งหลิงหลางยังไม่ทันจบ เว่ยหยวนหมิงก็ตัดบทคำพูดของซ่งหลิงหลางอย่างเฉียบขาด "ข้าไม่ใช่ท่านตาของเจ้า เจ้าอย่ามาซี้ซั้วเรียก"

คำพูดไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย ทำให้สีหน้าของซ่งหลิงหลางหน้าเขียวหน้าซีด

มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่นจนกลายเป็นหมัด เล็บจิกเข้าไปในเนื้อก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด