แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 519

ซ่งหยานได้ยินเสียง เมื่อหันหน้ากลับไปก็เห็นว่าคนที่มาคือซ่งเฮง สีหน้าจึงไม่น่าดูอย่างมาก

ถึงแม้ว่าคนทั้งสองจะมีอายุไล่เลี่ยกัน กระทั่งตนเองยังแก่กว่าเล็กน้อย แต่ผู้อาวุโสแทบจะทุกคนในครองครัวของตนเอง มักจะทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยกว่าซ่งเฮง ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ฉะนั้น เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือซ่งเฮง การแสดงออกของซ่งหยานจึงไม่สู้ดีนัก "เจ้ามาทำอะไร ซ่งเฮง ข้าแนะนำว่าเจ้าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นให้มากนักเลย"

ซ่งเฮงชำเลืองมองอานอานเล่อเล่อ สายตามองเล่อเล่อนานหน่อย แล้วจึงเคลื่อนสายตาไปมองอานอาน

เพียงแต่ ในสายตาของซ่งเฮงมีร่องรอยความสงสัยเล็กน้อย

รู้สึกว่าเด็กสองคนนี้ค่อนข้างคุ้นตา แต่ชั่วครู่ก็นึกไม่ออกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาตรงไหน?

เมื่อคิดไม่ออก ซ่งเฮงก็เลยไม่คิดมาก และมองซ่งหยานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ซ่งหยาน เจ้ารังแกลูกศิษย์ท่านตาของข้าต่อหน้าข้า แสดงว่าเจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาใช่หรือไม่? ไม่เช่นนั้นพวกเราไม่ถกเถียงกันต่อหน้าเสด็จลุงฮ่องเต้ตอนนี้เลยดีหรือไม่?"

เพียงได้ยินว่าจะต้องไปหาเสด็จปู่ของตนเอง ซ่งหยานก็รู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย

ถึงแม้จะโง่เง่าสักแค่ไหนเขาก็รู้ดีว่า เรื่องนี้ตนเองเป็นฝ่ายผิด

ที่เขากล้ารังแกคนในพระราชวัง เพราะรู้ว่าไม่มีใครกล้าเอาไปฟ้อง แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆ ซ่งเฮงจะมาพบเข้า?

สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ซ่งหยานกล่าว "ซ่งเฮง พวกเขาเป็นเพียงแค่ประชาชนคนธรรมดาเท่านั้น"

สีหน้าของซ่งเฮงเคร่งขรึม "ประชาชนคนธรรมดาแล้วเป็นอย่างไร? เขาเป็นลูกศิษย์ท่านตาข้า เช่นนั้นข้าก็จะต้องปกป้อง ถ้าหากเจ้ากล้ารังแกพวกเขา เช่นนั้นข้าจะไปบอกเสด็จลุงให้ลงโทษพวกเจ้าอย่างแน่นอน"

พูดตามตรงแล้ว ปกติซ่งเฮงก็เป็นเด็กดีอย่างมากคนหนึ่ง แต่ไหนแต่ไรไม่เคยทำให้คนต้องกังวลใจ และไม่ชอบเรื่องการรังแกคนอื่น

มีเพียงเรื่องที่ปฏิบัติต่อซ่งฉงปิงและซ่งหลิงหลางเท่านั้นที่แยกแยะไม่ได้

ซ่งหยานจัดการอานอานเล่อเล่อ อันที่จริงก็คือต้องการระบายอารมณ์ความไม่พอใจสักเล็กน้อยที่นายท่านเว่ยไม่ยอมรับตนเองเป็นลูกศิษย์ บวกกับอานอานเล่อเล่อเป็นเพียงแค่ประชาชนคนธรรมดา เขาจึงไม่เห็นอยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เกิดเรื่องใหญ่ไม่ได้เป็นผลดีสำหรับเขา ฉะนั้นสุดท้ายจึงจ้องมองซ่งเฮงอย่างโหดเหี้ยม และพากลุ่มผู้ติดตามตัวน้อยของตนเองจากไป

พอซ่งหยานจากไปแล้ว ซ่งเฮงก็มองไปยังอานอานและเล่อเล่อ "พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

แต่ทว่า เล่อเล่อเพียงแค่จ้องมองซ่งเฮง ด้วยสีหน้าที่โกรธเคือง "ไม่อยากพูดคุยกับท่าน" ท่านน้าที่รังแกแม่ นางไม่อยากสนใจ

ซ่งเฮง: "......." ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวน้อยถึงได้โมโหเช่นนี้

ในหัวใจเต็มไปด้วยคำถาม ซ่งเฮงจึงมองไปยังอานอาน เดิมทีอยากจะถามว่าสาวน้อยเป็นอะไร แต่ทว่ากลับได้พบกับดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นของอานอาน

นี่.......มันเกิดอะไรขึ้น?

เขาช่วยพวกเขาเอาไว้ไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงได้เห็นท่าทีที่โกรธเคืองอย่างมากของพวกเขาล่ะ?

"ท่านพี่ พวกเราไปกันเถิด เล่อเล่อไม่อยากสนใจเขา" เล่อเล่อพูดพลาง คว้ามืออานอานต้องการจะไป

"เดี๋ยว? พวกเจ้าข้าก่อน!" ซ่งเฮงอดไม่ได้ที่จะเรียกอานอานและเล่อเล่อเอาไว้

ครั้งแรกที่ได้เห็นเด็กสองคนนี้ ซ่งเฮงก็รู้สึกชื่นชอบอย่างมาก ฉะนั้นเมื่อเห็นว่าเด็กสองคนนี้โกรธตนเองอย่างไม่มีสาเหตุ ซ่งเฮงจึงอยากจะถามให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น

หรือว่า เขาเคยทำให้พวกเขาไม่พอใจ?

อานอานและเล่อเล่อหยุดฝีเท้าลง แล้วหันหน้ากลับไปมองซ่งเฮง

เล่อเล่อยังคงมองซ่งเฮงด้วยความโกรธเคือง แววตาของอานอานยังคงเย็นชา เมื่อเห็นแล้วซ่งเฮงก็รู้สึกว่า ตนเองจะต้องเคยทำให้พวกเขาไม่พอใจโดยที่ไม่ได้ตั้งใจเป็นแน่

แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

ชัดเจนว่าเด็กสองคนนี้บอกว่าเพิ่งจะตามท่านตามาเมืองหลวงได้ไม่นาน อีกทั้งเขาก็ไม่เคยไปที่บ้านของท่านตา ฉะนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เด็กสองคนนี้ไม่พอใจ

แท้จริงแล้วตนเองไปทำให้พวกเขาไม่พอใจที่ไหนกัน?

ซ่งเฮงคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

"ทำไมท่านถึงได้น่ารังเกียจเช่นนี้? ข้าบอกแล้วว่าไม่อยากพูดคุยกับท่าน แล้วท่านยังจะมาพูดกับพวกเราทำไม หึ!"

เล่อเล่อพูดพลาง ดึงพี่ชายต้องการจะไป ไม่อยากสนใจอะไรกับซ่งเฮงทั้งสิ้น

ซ่งเฮงมองอานอานเล่อเล่อจากไป ภายในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์กลัดกลุ้มใจ

และในเวลานี้ ซ่งฉงปิงก็ได้ข่าวว่าอานอานและเล่อเล่อมาถึงพระราชวัง จึงรีบตามเข้ามา

เมื่อเห็นอานอานและเล่อเล่อจากที่ไกลๆ ซ่งฉงปิงจึงโล่งอก

และเวลานี้อานอานเล่อเล่อก็ได้เห็นแม่ของตนเอง ก่อนหน้านี้ ใบหน้าทั้งสองยังบึ้งตึงอยู่เลย แต่ในเวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นดีใจในชั่วพริบตา