แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 535

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งเฮงก็รีบส่ายหัวด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ข้าเปล่า...... ”

เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น ถูกหลอกครั้งเดียวก็พอแล้ว และจะไม่ถูกหลอกเป็นครั้งที่สองอีก

“เปล่าก็ดี” ซ่งฉงปิงละสายตา และบอกใบ้ให้ไป๋เสาพาตัวซ่งหลิงหลางออกไป

แน่นอนว่าซ่งหลิงหลางพยายามดิ้นรนและร้องตะโกน แต่ไป๋เสาก็สกัดจุดเป็นใบ้ของซ่งหลิงหลาง ทำให้ซ่งหลิงหลางอยากส่งเสียงก็ส่งเสียงไม่ออก

หลังจากที่ซ่งหลิงหลางออกไป ซ่งฉงปิงก็มองไปที่ซ่งเฮงอีกครั้ง “ทำไม คิดว่าข้าโหดเหี้ยมหรือ?”

ซ่งเฮงกำลังเงยหน้าขึ้นมาแอบมองซ่งฉงปิง เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รีบส่ายหัว “ไม่ ข้าเปล่า...... ”

“เปล่าก็ดี” น้ำเสียงของซ่งฉงปิง ยังคงเมินเฉยด้วยท่าทางที่ไม่แยแส

เมื่อเห็นท่าทางที่เย็นชาและเมินเฉยของซ่งฉงปิง ซ่งเฮงก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

“ท่าน......ท่านพี่ ข้าขอโทษ......” ซ่งเฮงดูประหม่า “แล้ว......แล้วก็......ขอบ ขอบคุณพี่......”

เมื่อเห็นท่าทางที่ประหม่า ละอายใจ และเก้อเขินของซ่งเฮง ซ่งฉงปิงก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย และเบือนหน้า “วันนี้สิ่งที่ข้าทำ ไม่ใช่เพื่อเจ้า แต่เพื่อเสด็จพ่อและเสด็จแม่”

คำพูดที่เย็นชาทำให้ซ่งเฮงไม่สบายใจอย่างมาก

ถึงอย่างไรตนเองก็ล่วงเกินพี่สาวมากเกินไป ดังนั้นพี่สาวจึงไม่ชอบตนเอง ใช่หรือไม่?

แต่……

ซ่งเฮงกำหมัดแน่น

เขามองไปที่ซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าแน่วแน่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาสำนึกผิดแล้ว และเขาจะแก้ไข

เขาจะพยายามทำให้พี่สาวสนใจตนเอง

ดูเหมือนจะมีแสงสว่างในดวงตาของซ่งเฮง

ซ่งฉงปิงมองดูท่าทางของซ่งเฮง อันที่จริงก็สามารถเดาความคิดของซ่งเฮงได้

ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง จริงๆ แล้วจิตใจค่อนข้างบริสุทธิ์มาโดยตลอด

หากไม่ใช่เพราะถูกซ่งหลิงหลางหลอก คงจะไม่น่ารังเกียจมากนัก

แต่ซ่งฉงปิงแสร้งทำเป็นไม่รู้ และมองไปที่ซ่งเฮงด้วยความรังเกียจ “เจ้าโง่เกินไปจริงๆ ”

หากไม่โง่ ทำไมจะดูท่าทางของซ่งหลิงหลางไม่ออก?

แน่นอนว่าจริงๆ แล้ว ซ่งฉงปิงก็รู้ดีว่าจะโทษซ่งเฮงทั้งหมดก็ไม่ได้

อย่างไรเสียหลายปีที่ผ่านมา ซ่งเฮงก็ยังเด็กมาก

เมื่อถูกซ่งฉงปิงบอกว่าโง่ ซ่งเฮงก็ตกตะลึง จากนั้นก็ดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้

พี่สาวรังเกียจที่เขาโง่ จะทำอย่างไรดี?

เมื่อซ่งเฮงอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ซ่งฉงปิงก็ทิ้งประโยคหนึ่งว่า “ดูแลสุขาพให้ดีๆ มิเช่นนั้นจะอยู่ไม่ถึงอายุสิบแปดปีจริงๆ ” และจากไป

ซ่งเฮงอยู่ในห้องคนเดียว และจ้องมองไปที่ประตูด้วยความงุนงง

หลังจากนั้นก็ยิ้มแหะๆ ในทันที

เมื่อครู่จริงๆ แล้วพี่สาวกำลังเป็นห่วงตนเองใช่หรือไม่?

ต่อไปเขาจะต้องประพฤติตัวให้ดีอย่างแน่นอน และพยายามทำให้พี่สาวให้อภัยตนเองโดยเร็วที่สุด

เมื่อซ่งต้าเด็กรับใช้ของซ่งเฮงเดินเข้ามา เขาก็เห็นว่าซื่อจื่อของตนเองกำลังยิ้มแหะๆ ซ่งต้าจึงเอามือไปแตะหน้าผากซ่งเฮงโดยจิตใต้สำนึก

“เอ๊ะ ก็ไม่มีไข้นี่”

หลังจากนั้นซ่งต้าก็มองไปที่ซ่งเฮงอย่างเป็นกังวล “ซื่อจื่อ ท่านคงไม่ได้สะทือนใจจนเลอะเลือนไปแล้วใช่หรือไม่? ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย เดิมทีหวินอานจวิ้นจู่นางก็ไม่ได้จิตใจดีนัก ไม่คุ้มค่าที่จะเสียใจให้กับนาง...... ”

ซ่งเฮงยิ่งฟังก็ยิ่งขมวดคิ้ว

“ข้าไม่ได้เสียใจให้กับนาง” ซ่งต้าเอาตาข้างไหนมองว่าตนเองกำลังเสียใจ?

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังดีใจ?

ซ่งเฮงไม่อยากสนใจซ่งต้า เขามุดเข้าไปในผ้าห่มและเตรียมที่จะนอน

พี่สาวบอกว่าให้เขาดูแลสุขภาพให้ดี

เช่นนั้นก็เริ่มจากตอนนี้เลย เขาจะเชื่อฟังพี่สาว