แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 534

สาวใช้ผู้นั้นชำเลืองมองซ่งหลิงหลางอย่างระมัดระวัง แต่ละสายตาก่อนที่จะสบตากับซ่งหลิงหลาง หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องในตอนนั้น

“กราบทูลจวิ้นจู่ ซื่อจื่อ ในตอนนั้นบ่าวเห็นกับตาว่าหวินอานจวิ้นจู่ผลักซื่อจื่อตกน้ำ......”

“เจ้าหยุดพูดเหลวไหล!” สาวใช้ยังพูดไม่ทันจบ ซ่งหลิงหลางก็เบิกตากว้างและห้ามไม่ให้สาวใช้ผู้นั้นพูดต่อด้วยน้ำเสียงโมโห

หลังจากนั้นก็มองไปที่ซ่งเฮงอย่างลุกลน “น้องเฮง เจ้าอย่าไปฟังบ่าวต่ำช้าผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าบ่าวต่ำช้าผู้นี้ยุให้รำตำให้รั่ว นางต้องการยุยงความสัมพันธ์ของเราสองพี่น้อง เจ้าอย่าหลงเชื่ออย่างเด็ดขาด”

ในขณะพูด ซ่งหลิงหลางก็โผเข้าไปหาสาวใช้ผู้นั้น ไม่รู้ว่าปิ่นเงินปลายแหลมไปอยู่ในมือของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาจ้องมองไปที่หน้าอกของสาวใช้ผู้นั้น ไม่ต้องบอกจุดประสงค์ก็เข้าใจอย่างชัดเจน

แต่ไม่ว่าซ่งหลิงหลางจะเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน ก็ไม่เร็วไปกว่าไป๋เสา ซ่งหลิงหลางไม่ทันได้เข้าใกล้สาวใช้ผู้นั้น ปิ่นเงินในมือของซ่งหลิงหลางก็ถูกไป๋เสาแย่งไป และซ่งหลิงหลางก็ถูกไป๋เสาถีบจนล้มลงไปกับพื้น

ซ่งฉงปิงมองดูทุกอย่างอย่างเมินเฉย และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ซ่งหลิงหลาง หากข้าเป็นเจ้าในเวลานี้ ข้าจะยืนฟังอย่างเงียบสงบ แทนที่คิดจะฆ่าปิดปาก”

ซ่งหลิงหลาง “ข้าไม่...... ”

ซ่งฉงปิง “แม้ว่าเจ้าจะตาบอด แต่พวกเราไม่ได้ตาบอด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งหลิงหลางก็มองซ่งเฮงที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว และเห็นร่องรอยของความผิดหวังในสายตาที่สงบนิ่งของซ่งเฮง

ซ่งหลิงหลางตื่นตระหนกและต้องการอธิบาย แต่ทว่าซ่งฉงปิงไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของนางอีก

ซ่งฉงปิงมองไปยังสาวใช้ผู้นั้น “พูดมาเถอะ พูดสิ่งที่เจ้ารู้ออกมาให้หมด”

สาวใช้เคยถูกซ่งหลิงหลางลอบสังหาร คราวนี้จึงไม่ลังเลหรือกังวล และพูดความจริงทั้งหมดออกมาอย่างหมดเปลือก

ที่แท้ในตอนนั้นสาวใช้ผู้นั้นกำลังแต่งกิ่งดอกไม้อยู่ในสวน วันนั้นหลังจากแต่งกิ่งดอกไม้เสร็จ นางรู้สึกเหนื่อยจึงแอบพักอยู่หลังก้อนหิน แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นซ่งหลิงหลางและผลักซ่งเฮงตกลงไปในน้ำ

เดิมทีหลังจากที่ผลักซ่งเฮงแล้ว ซ่งหลิงหลางก็กำลังจะจากไป แต่ในเวลานี้เสียงของพระชายาเว่ยหวินซีดังอยู่ในสวน

ซ่งหลิงหลางตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก และกลัวว่าเรื่องจะถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงกระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อช่วยซ่งเฮงขึ้นมา

เรื่องนี้นอกจากสาวใช้ผู้นี้แล้ว ก็ไม่มีใครเห็นอีก หลายปีที่ผ่านมาเรื่องนี้แทบจะกลายเป็นความทุกข์ใจของสาวใช้ผู้นี้ แม้กระทั่งกลางคืนสาวใช้ผู้นี้ก็มักจะนอนไม่หลับ ยามหลับก็พูดเพ้อ ทำให้สาวใช้ผู้นี้สุดที่จะทน......

และไป๋จู๋ที่อยู่ข้างกายซ่งฉงปิงก็รู้เรื่องนี้เข้าพอดี ประกอบกับซ่งฉงปิงคิดว่าคนอย่างซ่งหลิงหลางคงจะไม่เสียสละกระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อช่วยชีวิตคน

ยิ่งไปกว่านั้นไม่นานหลังจากกลับมาที่จวนอ๋อง นางก็ได้ยินเรื่องของซ่งหลิงหลางกับซ่งเฮงมาไม่มากก็น้อย และได้ยินมาจากเหล่าคนชราในจวนอ๋อง ทำให้ซ่งฉงปิงยิ่งรู้สึกว่าซ่งหลิงหลางไม่ได้ห่วงใยซ่งเฮงขนาดนั้น

แต่สำหรับซ่งหลิงหลางแล้ว เหตุการณ์ในอดีตของซ่งเฮงเป็นเหมือนอุปสรรคมากกว่า

ด้วยสาเหตุเหล่านี้ นางจึงให้คนไปสืบเรื่องนี้เป็นพิเศษ

สิ่งที่เคยทำย่อมทิ้งร่องรอยไว้ และแน่นอนว่านางสืบพบแล้ว

แม้ว่าซ่งเฮงจะคาดเดาไว้ในใจแล้ว แต่หลังจากได้ฟังความจริงเกี่ยวกับเรื่องในตอนนั้น เขาก็ยากที่จะยอมรับได้

หลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะพี่หลิงหลางได้รับบาดเจ็บตอนที่ช่วยตนเองไว้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงโทษตัวเองมาโดยตลอด

แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมา เขาจะรู้ว่าพี่หลิงหลางทำเรื่องอะไรไว้ข้างนอกบ้าง

แต่เขาคิดมาโดยตลอดว่าต้องเป็นคนเหล่านั้นที่ทำผิดก่อนอย่างแน่นอน

เมื่อคิดขึ้นมาในตอนนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตนเองดูเหมือนจะถูกหลอกมาโดยตลอด

ตนเองดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดมาโดยตลอด

ซ่งหลิงหลางมองดูท่าทางของซ่งเฮง และรู้ว่าซ่งเฮงเชื่อคำพูดของสาวใช้ผู้นั้น สีหน้าดูไม่น่ามองไปชั่วขณะหนึ่ง และมองไปยังแววตาของซ่งฉงปิงด้วยความดุร้าย

ทั้งหมดเป็นเพราะซ่งฉงปิง เป็นนางที่ทำลายทุกอย่างของตนเอง

แม้แต่ซ่งเฮงก็ยังทรยศนางและจากไป

“ซ่งฉงปิง เจ้าต้องการอะไร?” ซ่งหลิงหลางถาม จากนั้นมองไปที่ซ่งฉงปิงอย่างข่มขู่ “หากเจ้าปล่อยข้าไป เรื่องในวันนี้ก็คิดเสียว่าไม่รู้ มิเช่นนั้นข้าจะเปิดโปงความลับของเจ้า”

ในขณะที่ข่มขู่ซ่งฉงปิง สายตาของซ่งหลิงหลางก็มองออกไปข้างนอก ราวกับว่านางต้องการจะจากไป

นางกลัวแล้ว

ตอนนี้ไม่สำคัญหรอกว่าซ่งเฮงกับซ่งฉงปิงจะรู้เรื่องในตอนนั้นแล้ว แต่หากท่านอ๋องกับพระชายารู้เรื่องนี้ เช่นนั้นนาง......