แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 533

หลังจากที่ซ่งเฮงถูกนำตัวกลับไปที่จวนอ๋องอี้ว อ๋องอี้วซ่งหยุนดาก็เริ่มเชิญหมอมาหลากหลาย

หมอเกือบทั้งหมดในเมืองหลวงล้วนถูกเชิญมาที่จวนอ๋องอี้ว ในขณะที่ทุกคนต่างคิดว่าซื่อจื่อของจวนอ๋องอี้วกำลังจะตาย จวนอ๋องอี้วก็ประกาศข่าวใหม่ออกมา

ซื่อจื่อของจวนอ๋องอี้วได้รับการช่วยชีวิตแล้ว แต่ก็ทำลายรากฐาน หมอยืนยันว่าจะไม่มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินอายุสิบแปด

หลังจากที่ได้ยินข่าว ฮ่องเต้ซ่งหยุนจางก็ให้คนส่งของบำรุงและรางวัลมากมายไปที่จวนอ๋องอี้วในทันที และยังยกเว้นให้อ๋องอี้วไม่ต้องเข้าประชุมในช่วงเช้าอีกหลายวัน

หลังจากอ๋องอี้วซ่งหยุนดาส่งขันทีที่ถ่ายทอดพระราชโองการกลับไปด้วยสีหน้าโศกเศร้าแล้ว เขาก็ไปที่ลานหลัก

เมื่อมาถึงด้านในห้อง ความเศร้าบนใบหน้าของซ่งหยุนดาก็หายไป เขามองแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งของซ่งฉงปิง “ปิงเอ๋อร์ หากไม่ใช่เพราะเจ้า น้องชายของเจ้าคงจะ......”

เสียงของซ่งหยุนดาสั่นเทา เหตุการณ์เลวร้ายก่อนหน้านี้ยังคงไม่จางหายไป

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็เอาแต่ยิ้ม “เสด็จพ่อ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ซ่งหยุนดาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังเว่ยหวินซีที่อยู่ข้างๆ และยิ้มโดยไม่พูดอะไร

ในเวลานี้ในห้องของซ่งเฮง ในที่สุดซ่งหลิงหลางก็มาหาซ่งเฮง

ตอนที่ซ่งหลิงหลางมา ซ่งเฮงยังไม่ฟื้น

เพียงแต่เมื่อซ่งหลิงหลางเดินไปข้างเตียงๆ ซ่งเฮงก็ลืมตาราวกับว่ารู้สึกอะไรบางอย่าง

มือของซ่งหลิงหลางที่กำลังจะถูกยกขึ้นมา วางลงอย่างรวดเร็ว และยิ้มให้ซ่งเฮงด้วยสีหน้าที่ซีดขาว “น้องเฮง เจ้าฟื้นแล้ว...... ”

เมื่อซ่งเฮงเห็นซ่งหลิงหลางก็ไม่พูดอะไร ในดวงตาอันมืดมนนั้น ไม่รู้ว่ากำลังแสร้งอะไร และทำให้คนดูไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

แต่ซ่งหลิงหลางไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้

ซ่งหลิงหลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่งานเลี้ยงในวังวันนั้น และอดไม่ได้ที่จะหน้านิ่ง และถามซ่งเฮงว่า “เจ้าบอกว่าต้องการช่วยข้าไม่ใช่หรือ? ทำไมวันนั้นเจ้าถึงไม่ชี้ตัวซ่งฉงปิง? ในสายตาของเจ้ามีเพียงนางที่เป็นพี่สาวของเจ้าใช่หรือไม่ ข้าก็แค่คนนอกคนหนึ่ง?”

คำพูดของซ่งหลิงหลางทำให้ร่องรอยบาดแผลแวบเข้ามาในดวงตาของซ่งเฮง

ก่อนวันงานเลี้ยงในวัง ในใจของเขา ซ่งหลิงหลางนางเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของตนเอง

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากของนาง......

ซ่งเฮงเลียริมฝีปาก เขารู้สึกกระหายน้ำและอยากดื่มน้ำมาก

แต่ทว่าซ่งเฮงขยับได้เพียงเล็กน้อย และซ่งหลิงหลางไม่เห็นอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเห็นว่าซ่งเฮงไม่พูด ซ่งหลิงหลางก็กล่าวต่อว่า “วันนั้นเป็นโอกาสที่ดี เห็นได้ชัดว่าข้าสามารถขับไล่นางออกไปได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าสามารถช่วยข้าขับไล่นางออกไปได้ ทำไมเจ้าถึงไม่ช่วยข้า? ทำไมเจ้าถึงไม่ช่วยข้า?”

ยิ่งพูดซ่งหลิงหลางก็ยิ่งตื่นตระหนก และเห็นว่านัยน์ตาของซ่งเฮงแดงเล็กน้อย

ซ่งเฮงมองไปที่ซ่งหลิงหลาง อดทนต่อความกระหายน้ำ พูดอย่างติดขัดที และพูดอย่างไม่กะพริบตาว่า “พี่ เพียงแค่ต้องการหลอกใช้ข้ามาโดยตลอดใช่หรือไม่......พี่.....คิดว่าข้าเป็นน้องชายของพี่หรือไม่? ”

คำถามนี้ เขาอยากจะถามตั้งแต่ตอนที่เขาพิษกำเริบแล้ว

หากนางคิดว่าตนเองเป็นน้องชายจริงๆ จะปล่อยให้เขากินยาพิษลำไส้หรือ?

ก่อนที่จะหมดสติ เขาได้ยินทั้งหมดแล้ว

ยาพิษลำไส้เป็นพิษที่ถึงแก่ชีวิต นางไม่มีทางที่จะไม่รู้

ซ่งหลิงหลางไม่คิดว่าซ่งเฮงจะถามตนเองเช่นนี้ และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เมื่อเห็นซ่งเฮงจ้องมองเพื่อจะพิสูจน์อย่างไม่กะพริบตา ซ่งหลิงหลางก็อยากจะหลบโดยไม่รู้ตัว

แต่นางไม่สามารถหลบได้

หากนางหลบจริงๆ เช่นนั้นทุกอย่างก็จะจบสิ้น

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งหลิงหลางก็สีหน้าเปลี่ยน หลังจากนั้นรอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด

“น้องเฮง ข้า......ข้าจะไม่คิดว่าเจ้าเป็นน้องชายได้อย่างไรเล่า? เจ้าเป็นน้องชายของข้านะ” ซ่งหลิงหลางกล่าวด้วยท่าทางกระตือรือร้น “น้องเฮง หรือว่า......มีใครพูดอะไรกับเจ้าใช่หรือไม่? เจ้าอย่าเชื่ออย่างเด็ดขาด นางยุให้รำตำให้รั่ว”