แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 532

ซ่งเฮงกับซ่งฉงปิงไม่ถูกกัน ซึ่งเป็นที่เห็นประจักษ์ไปทั่ว

ซ่งเฮงทำให้ซ่งฉงปิงอับอายต่อหน้าสาธารณชนที่หน้าประตูวัง เรื่องนี้ผู้คนมากมายล้วนมองเห็น

ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดของซ่งหลิงหลางก็มีเหตุผล และความจริงผู้คนก็ไม่เห็นว่าซ่งเฮงกินอย่างอื่น

หรือว่าจะเป็นซ่งฉงปิงจริงๆ ?

เมื่อเห็นว่าผู้คนกำลังคิดไปในทางที่ไม่ดี ในที่สุดใบหน้าของเว่ยหวินซีก็ปรากฏรอยแตกระแหง

เว่ยหวินผลักซ่งหลิงหลางออกไปอย่างไม่ลังเล และกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร เจ้าอย่าพูดเหลวไหล เฮงเอ๋อร์เป็นน้องชายของปิงเอ๋อร์ ปิงเอ๋อร์ไม่มีทางลงมือกับเฮงเอ๋อร์อย่างแน่นอน”

ในขณะพูด ใบหน้าของเว่ยหวินซีก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เจ้าออกไป ออกไปให้พ้น!”

ในขณะที่พูดเช่นนี้ เว่ยหวินซีก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ

ซ่งหลิงหลางที่ถูกเว่ยหวินซีผลักจนโซเซ มีความคับแค้นใจแวบเข้ามาในแววตา “ใช่ ถูกต้อง น้องเฮงเป็นน้องชายของซ่งฉงปิง แต่ซ่งฉงปิงคิดว่าน้องเฮงเป็นน้องชายจริงๆ หรือ?”

“อี้วหวังเฟย ท่านคงไม่เพิกเฉยต่อความเป็นความตายของน้องเฮง เพียงเพราะซ่งฉงปิงเป็นบุตรสาวของท่าน น้องเฮงเขาก็เป็นบุตรชายของท่านเช่นกัน”

“อี้วหวังเฟย บุตรสาวของท่านทำร้ายบุตรชายของท่าน หรือว่าท่านจะไม่เรียกร้องความเป็นธรรมให้บุตรชายของตนเอง?”

คำพูดแต่ละประโยคของซ่งหลิงหลาง เฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นว่าเว่ยหวินซีต้องการให้ซ่งหลิงหลางพูดจนอารมณ์ระเบิด ซ่งฉงปิงก็ลุกขึ้นยืนและจับเว่ยหวินซีไว้ เพื่อปลอบโยนอารมณ์ฉุนเฉียวของเว่ยหวินซี

ในเวลานี้ พูดมากผิดมาก ซ่งหลิงหลางเจตนาใจที่จะใส่ร้ายตนเอง ดังนั้นเสด็จแม่พูดอะไรก็ไร้ประโยชน์

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังรู้สึกได้ว่าอันที่จริงฝ่าบาทองค์ปัจจุบันไม่ได้เป็นมิตรกับครอบครัวของพวกเขา

“เจ้าบอกว่าข้าวางยาพิษ เจ้ามีหลักฐาน?” ซ่งฉงปิงมองไปที่ซ่งหลิงหลางด้วยหน้าสงบนิ่ง

แววตาที่สงบนิ่งของนางมองตรงเข้าไปในแววตาส่วนลึกของซ่งหลิงหลาง ทำให้ซ่งหลิงหลางไม่กล้าสบตาซ่งฉงปิงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และรู้สึกว่าหากไม่สบตากับนาง ตนเองก็จะถูกซ่งฉงปิงมองเห็นความรู้สึกอย่างทะลุปรุโปร่ง

หลังจากตระหนักถึงความขี้ขลาดของตนเอง สีหน้าของซ่งหลิงหลางก็ดูไม่น่ามอง และหันกลับไปมองซ่งฉงปิงอย่างดุร้าย

“ข้าไม่มีหลักฐาน เจ้าจะอาศัยว่าข้าไม่มีหลักฐานหรือ? แต่คนทำสวรรค์ย่อมเห็น น้องเฮงกินแค่ของที่เจ้าให้ และกลายเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใครได้อีก?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ยิ้มเยาะ และพูดคำต่อคำ “เจ้าพูดถูก คนทำสวรรค์ย่อมเห็น สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม สวรรค์ย่อมไม่ละเว้นผู้ใด”

ในขณะที่ซ่งฉงปิงกล่าว นางก็จ้องมองไปที่ซ่งหลิงหลางอย่างไม่ละสายตา

ซ่งหลิงหลางรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ราวกับถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา

ในเวลานี้มีเสียงฟ้าร้องพอดิบพอดี “ครืนครั่น” เสียงดังสนั่น

“อ้า—” ซ่งหลิงหลางกรี๊ดร้อง แล้วกุมศีรษะโดยไม่รู้ตัว

“จุ๊ๆ ไม่ได้กระทำความผิด แต่ทำไมถึงกลัวโดนฟ้าผ่าขนาดนี้? ไม่ต้องห่วง ฟ้าร้องก็มีตาเช่นกัน และจะผ่าคนเลวเท่านั้น” ซ่งฉงปิงพูดเบาๆ

เมื่อได้ยินที่ซ่งฉงปิงกล่าว ซ่งหลิงหลางก็นึกถึงการกระทำของตนเอง ใจเต้นตึกตัก ปล่อยมือและมองไปยังผู้คน แต่พบว่าผู้คนมองตนเองด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป

สายตาของพวกเขาดูเหมือนกำลังมองคนที่ทำความผิด

ซ่งหลิงหลางตื่นตระหนก

ไม่ได้

จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้

จะให้ผู้คนสงสัยตนเองไม่ได้

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งหลิงหลางก็มองไปยังฮ่องเต้ที่อยู่เบื้องบน

ด้วยเหตุนี้ซ่งหลิงหลางจึงคุกเข่าให้ฮ่องเต้ “ฝ่าบาท แม้ว่าหลิงหลางจะเสียใจที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ ของจวนอ๋องอี้ว แต่หลิงหลางกับน้องเฮงก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาหลายปี หลิงหลางเป็นห่วงน้องเฮงมากจริงๆ ในตอนนี้ร่างกายของน้องเฮงถูกพิษร้ายแรง หลิงหลางทุกข์ใจอย่างมาก ฝ่าบาททรงได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับน้องเฮงด้วยเพคะ และหาตัวคนร้ายตัวจริงที่วางยาน้องเฮงให้พบ”