แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 542

“แหม พี่สาวเพิ่งตื่นนอนหรือ นี่เพราะเสียใจทั้งคืนจนนอนได้ไม่ดีหรือไม่?”

ซ่งฉงปิงเพิ่งเดินออกจากประตูห้อง ก็ได้ยินเสียงอันไม่น่าฟังของซ่งหลิงหลาง

ซ่งฉงปิงมองไป กลับเห็นซ่งหลิงหลางวันนี้แต่งกายชุดแดงหรูหราทั้งตัว บนหน้าก็ทาแป้งหนา แต่งกายได้ประณีตอย่างมาก โฉมหน้าที่เดิมทีแล้วห้าคะแนน วันนี้ก็มีเจ็ดคะแนนแล้ว คนทั้งคนดูแล้วก็ได้ใจเป็นอย่างมาก

เพียงแค่ไม่รอซ่งฉงปิดพูด ซ่งหลิงหลางก็ปิดปากร้อง “อ้าย” ขึ้นมากะทันหัน จากนั้นก็พูดอย่างสวยงาม “ข้าลืมไป พวกเราเกิดวันเดียวเดือนเดียวกัน ใครโตใครเด็กก็ไม่แน่ใช่หรือไม่ เจ้าว่าถูกไหม?”

ซ่งหลิงหลางในขณะนี้ ก็เหมือนนกยูงที่ชูหางสูงขึ้นฟ้า ทำให้คนดูแล้วรู้สึกรำคาญ

ไป๋ซู่มองดูท่าทางซ่งหลิงหลางแบบนี้ก็โมโหอย่างทนไม่ได้ พูดต่อคำไปว่า “ก็แค่ถูกพระราชทานวิวาห์ไม่ใช่หรือ? มีอะไรน่าสรรเสริญ? จวิ้นจู่ของเราที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน”

เมื่อก่อนตอนที่ซ่งหลิงหลางเป็นจวิ้นจู่ในจวนอ๋อง เหล่าคนใช้ต้องทนรับนิสัยกันไม่น้อย รวมถึงไป๋ซู่

ทุกวันนี้ไป๋รับใช้ซ่งฉงปิง รู้สึกว่าซ่งฉงปิงเป็นเจ้านายที่ดีที่สุดในใต้ฟ้าแล้ว จึงทนเห็นเจ้านายตัวเองถูกรังเจ้าไม่ได้

อืม โอ้อวดสามหาวก็ไม่ได้

ซ่งหลิงหลางถูกสาวใช้คนหนึ่งต่อปากต่อคำ สีหน้าไม่ดีอย่างมาก “เจ้าเป็นตัวอะไร ถึงกล้าพูดจาแบบนี้กับจวิ้นจู่อย่างข้า? ชุ่ยจู้ ตบหน้า!”

ชุ่ยจู้เป็นสาวใช้ข้างกายซ่งหลิงหลาง ก่อนหน้านี้ชุ่ยอี้วถูกลดระดับเป็นสาวใช้ระดับสอง ไม่ได้ติดตามอยู่ข้างกาย

ชุ่ยจู้ได้ยิน ก็รีบเข้าไปทันที

แต่ทว่า ชุ่ยจู้ไม่สามารถลงมือต่อไป๋ซู่ได้ ก็ถูกไป๋ซู่ถีบจนกระเด็น ร้องเสียง “อ้าก” ออกมา

ซ่งหลิงหลางเห็นภาพเหตุการณ์ ก็โมโหแทบจะระเบิด

“ซ่งฉงปิง เจ้า——” ซ่งหลิงหลางเตรียมจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ทว่าสบสายตาอันเย็นชาของซ่งฉงปิง ด้วยสัญชาตญาณ ก็กลืนคำพูดกลับไป

แต่รู้สึกถึงตัวเองกลับกลัวซ่งฉงปิง สีหน้าของซ่งหลิงหลางก็ยิ่งไม่ดีกว่าเดิม

“มาหาข้าเรื่องอะไร รีบพูดมา” ซ่งฉงปิงพูดเรียบเฉย

ถึงแม้นางจะรู้สาเหตุการมาของซ่งหลิงหลางแต่แรกแล้ว แต่ ให้นางได้ใจสักครู่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

ซ้ายขวา ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น นางไม่ได้มีนางไว้ในสายตาเลย

คนที่นางต้องรับมือจริงๆ คือหูหยานเฉียนที่อยู่เบื้องหลังซ่งหลิงหลาง

เพียงแค่ ตอนนี้หูหยางเฉียนยังหดหัวอยู่ ขณะนี้นางยังไม่สามารถลงมือได้เท่านั้น

ซ่งหลิงหลางฟังแล้ว คิดถึงสาเหตุการมาของตัวเอง ก็มองสาวใช้ไม่กี่คนที่เหลืออยู่ในสวน “เมื่อวานข้าถูกฮ่องเต้พระราชทานวิวาห์ ในใจรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง วันนี้ข้ามาก็เพื่ออยากพูดจากับเจ้าเสียหน่อยเท่านั้น โอกาสแค่นี้เจ้าคงไม่ถึงขั้นไม่ให้ข้าหรอกนะ?”

ซ่งหลิงหลางสีหน้าเต็มไปด้วยความได้ใจ สายตายิ้มแย้ม ระหว่างที่พูดสายตาไม่ได้เคลื่อนออกจากตัวซ่งฉงปิงเลย อยากดูสีหน้าพังทลายของซ่งฉงปิง

แต่ทว่า ไม่มี ซ่งฉงปิงสีหน้าไม่เปลี่ยน ไม่ได้มีผลกระทบแม้แต่น้อยจากคำพูดของนาง

เห็นเช่นนี้แล้ว ความได้ใจบนใบหน้าของซ่งหลิงหลางเกือบจะรักษาไว้ไม่อยู่ ในใจปะทุเป็นไฟ

ตัวเองถึงจะเป็นคนเติบโตในเมืองหลวง คนที่โตในบ้านนอกอย่างซ่งฉงปิงมีสิทธิ์อะไรมายืนยโสอยู่ตรงหน้าตัวเอง? ดูเหมือนนางถึงจะเป็นผู้สูงศักดิ์

ถึงแม้สายเลือดนางจะเป็นคนตระกูลซ่งจริงแล้วอย่างไง? ก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่นางเติบโตมาจากบ้านนอกไปเจอผู้คนไม่ได้

คิดถึงจุดนี้ ซ่งหลิงหลางสีหน้าเย็นชาลง “ซ่งฉงปิง ข้ามีคำพูดจะพูดเป็นการส่วนตัวกับเจ้า”

ความหมายชัดเจนมาก อยากให้คนไม่เกี่ยวข้องออกไป

ซ่งฉงปิงได้ยิน ก็พูดกับสาวใช้ที่ทำความสะอาดอยู่พวกนั้น “พวกเจ้าออกไปเถิด”

สาวใช้พวกนั้นคำนับต่อซ่งฉงปิง จากนั้นก็ขานรับ “เจ้าค่ะ” แล้วออกจากสวน

ซ่งหลิงหลางจ้องไป๋เสาและไป๋ซู่ ความหมายชัดเจนมาก ก็คือให้สองคนนี้ก็ออกไป

แต่ทว่า ครั้งนี้ซ่งฉงปิงไม่มีปฏิกิริยา

ให้สาวใช้พวกนั้นออกไปก็เพราะกังวลคนพูดมาก พวกสาวใช้จะออกไปพูดไปเลื่อย