แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 541

ขันทีใหญ่ไม่สนใจสีหน้าของซ่งหลิงหลาง เปิดพระราชโองการออก

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชา วันนี้หวินอานจวิ้นจู่จวนอ๋องอี้ว จิตใจบริสุทธิ์บุคลิกสง่างาม ความรู้โฉมหน้าล้วนดีเยี่ยม......”

เมื่อเนื้อหาพระราชโองการถึงตรงนี้ ในใจของทุกคนต่างก็ตะลึงอย่างยิ่ง

การเริ่มต้นนี้ มิใช่พระราชโองการพระราชทานวิวาห์หรือ?

นี่ฮ่องเต้จะพระราชทานวิวาห์ซ่งหลิงหลางให้กับใคร?

ด้วยสัญชาตญาณ ซ่งฉงปิงมองไปที่ซ่งหลิงหลาง แต่กลับเห็นซ่งหลิงหลางก็สีหน้างุนงง

เห็นได้ชัดว่า ซ่งหลิงหลางเองก็ไม่รู้

จากนั้น ตอนที่จะเก็บสายตากลับมา หางตาก็มองเห็นมุมปากโก่งขึ้นมาของหูหยานเฉียนพอดี

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้ว

คงไม่ใช่ เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับหูหยานเฉียน

ขณะที่ซ่งฉงปิงกำลังคิดแบบนี้ หูหยานเฉียนก็มองมาทางซ่งฉงปิง อาการยิ้มและคิดร้ายในสายตาไม่มีการปิดบังเลยแม้แต่น้อย

สายตานี้.......

ซ่งฉงปิงตะลึง ก็มีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดีขึ้นมา

และในเวลานี้พอดี ขันทีใหญ่ก็อ่านคำนำทั้งหมดจนจบ ถึงใจความสำคัญแล้ว

“วันนี้ ข้าขอประทานการวิวาห์ให้เจ้า่หวินอานจวิ้นจู่และอ๋องเซ่อเจิ้งฉีเทียนเห้า”

เสียงดังโคร่ง—— หัวสมองของซ่งฉงปิงดังอึ้ง

ประทานวิวาห์ให้ฉีเทียนเห้า!

เดี๋ยวก่อน ไม่ถูก!

ซ่งฉงปิงนึกอะไรออกกะทันหัน มองไปที่หูหยานเฉียนทันที กลับเห็นสายตาของหูหยานเฉียนมีแววได้ใจและบางอย่างลึกซึ้งที่นางดูไม่เข้าใจ จึงเลื่อนสายตาออก

สายตานั้น.......

หรือว่า ความจริงหูหยานเฉียนรู้อะไรบางอย่าง?

หากเป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็รู้แล้วใช่หรือไม่?

หมัดใต้แขนเสื้อกำแน่น ซ่งฉงปิงลดสายตาลงเล็กน้อย ในสายตากลับสงบนิ่ง

ไม่ว่าฮ่องเต้รู้หรือไม่ งานวิวาห์พระราชทานที่แปลกประหลาดนี้ นางไม่พอใจอย่างยิ่ง

ผู้ชายของนาง ใครก็แย่งไปไม่ได้

แม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้!

พระราชโองการงานวิวาห์ แทบจะถล่มไปทั้งเมืองหลวง

ใครๆก็รู้ว่าหวินอานจวิ้นจู่ตามจีบอ๋องเซ่อเจิ้งมานานหลายปีไม่มีผลลัพธ์ กระทั่งไม่แต่งงานเพราะว่าอ๋องเซ่อเจิ้ง

แต่ อ๋องเซ่อเจิ้งเป็นถึงใคร? หวินอานจวิ้นจู่ก็เป็นแค่สายเลือดนอกคอกผสมเชื้อพระวงศ์คนหนึ่งเท่านั้น จะคู่ควรได้อย่างไร?

แต่ว่า เวลานี้ ก็มีคนแสดงออกว่าฐานะชาติเกิดของอ๋องเซ่อเจิ้งก็ไม่ชัดเจน ไม่ใช่คนในตระกูลพระราชวงศ์ ในด้านนี้ทั้งสองก็คู่ควรกันดี

ส่วนทางด้านจวนอ๋อง ขันทีใหญ่อ่านพระราชโองการจนจบ ให้คนเก็บเครื่องพระราชทานไว้ก็กลับวัง

ตอนที่ซ่งหลิงหลางรู้ว่าตัวเองถูกพระราชทานวิวาห์ให้ฉีเทียนเห้า ทั้งหัวใจและสายตาเต็มไปด้วยความได้ใจ

มองไปทางซ่งฉงปิงอย่างโอ้อวด แต่กระนั้นซ่งฉงปิงไม่ได้ให้สายตากับนางแม้แต่น้อย ตามซ่งหยุนดาและเว่ยหวินซีเข้าไปในจวนอ๋อง

นอกจากซ่งหยุดดาและเว่ยหวินซี คนในจวนอ๋องเกือบทั้งหมดต่างก็ตามเข้าไป กลับไม่มีคนดีใจแทนนางเลย ไม่มีคนดีใจเพราะการพระราชทานวิวาห์

บ้าจริง!

ซ่งหลิงหลางโมโหจนแทบจะกัดฟันตัวเองจนละเอียด ในสายตาเต็มไปด้วยความโมโห

รอนางได้เป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง นางต้องให้คนพวกนี้ในจวนอ๋องอี้วได้เห็นดี

ถึงเวลาแล้ว นางจะให้คนพวกนี้ได้รู้ ผลลัพธ์ในการดูถูกนาง

ขณะที่ซ่งหลิงหลางกำลังคิดอย่างโมโห เสียงของหูหยานเฉียนก็ดังขึ้นข้างกาย “หลิงหลาง เจ้าสมหวังแล้ว”

เสียงของหูหยานเฉียนดึงสติของซ่งหลิงหลางกลับมา วินาทีนี้ซ่งหลิงหลางเข้าใจแล้ว ตัวเองสามารถยืนอยู่ตรงนี้อย่างดี ก็เพราะว่าพระชายารอง

ทันใดนั้น ในใจซ่งหลิงหลางเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“พระชายารอง ข้า.......”

ในจวนนี้ คนเดียวที่ห่วงใยตัวเองก็คือพระชายารองเท่านั้นแล้ว

พวกเขาไปสนใจนางเลย มีเพียงพระชายารองอยู่เท่านั้น

พระชายารองไม่เพียงช่วยนางไว้ ยังช่วยนำเรื่องวิวาห์มาให้นาง

หูหยานเฉียนตบมือของซ่งหลิงหลางด้วยสีหน้ารักใคร่ พูดปลอบโยนว่า “ผ่านไปหมดแล้ว”

.......