แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 545

สายตามองดูซ่งฉงปิงจะถูกก้อนหินขว้างใส่แล้ว ด้วยความรวดเร็ว พวกซ่งหยุนดายังตอบสนองไม่ทัน ไป๋เสาอยู่ในตำแหน่งจุดบอดพอดี จึงมองซ่งฉงปิงกำลังเผชิญอันตรายที่อยู่ข้างหน้าไม่ได้

แต่ทว่า ตอนที่คนโยนก้อนหินคนนั้นกำลังดีใจคิดว่าก้อนหินจะโดนซ่งฉงปิงแล้ว ซ่งฉงปิงกลับสะบัดแขนเสื้อกะทันหัน ก้อนหินพร้อมลมแรงก้อนนั้นก็หวนกลับไปทางเดิม ทุบโดนหัวของคนที่โยนก้อนหินคนนั้น

ขณะที่ทุกคนมองไม่เห็น ซ่งฉงปิงนำแผ่นเหล็กในแขนเสื้อโยนเข้าสเพซ

ทำเป็นล้อเล่น ถึงแม้ว่าตอนนี้วิชากังฟูของนางจะมีอยู่บ้าง และความจริงก็ไม่เบา และยังมีกำลังภายใน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางสามารถแค่สะบัดแขนเสื้อก็ทำให้ก้อนหินหมุนกลับไปได้

ยามวิกฤติ ใช้อุปกรณ์หน่อยก็ไม่เกินไปหรอกนะ?

และแล้ว ซ่งฉงปิงสะบัดมือนี้ กลับทำให้ทุกคนตะลึง

นี่.......เจียเล่อจวิ้นจู่เก่งขนาดนี้เลยหรือ?

ก้อนหินก้อนใหญ่ขนาดนั้น แต่กลับแค่สะบัดแขนเสื้อก็เหวี่ยงกลับไปได้?

นอกจากคนโยนก้อนหินคนนั้น นอกจากไป๋เสาและซ่งหยุนดาที่ไม่ถูกขัดขวางการมองเห็นและกำลังตะลึง ไม่มีคนมองออกว่าซ่งฉงปิงเป็นวิชากังฟู

ขณะนี้ ที่คนมากมายคิดคือ จวิ้นจู่ที่มาจากบ้านนอกคนนี้ช่างมีพลังเทพโดยกำเนิด

กระทั่งมีความคิดที่รังเจ้าคนอ่อนแอกลัวคนแข็งเจ้าร่ง ทุกคนหยุดการกระทำในมือลง

ในขณะเดียวกัน ในจวนก็มีองครักษ์พุ่งออกมาหลายคน

ซ่งฉงปิงก็ออกคำสั่ง “จับตัวไว้”

ตอนที่ทุกคนยังไม่เข้าใจว่าจะจับใคร องครักษ์ทั้งหลายก็เดินเข้าไปใกล้ผู้ชายที่ร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นทำตัวน่าสงสาร หัวแตกเลือดไหลคนนั้น

“พวกเจ้าทำร้ายคนแล้วยังจับคน นี่ยังมีกฎหมายอยู่ไหม?” ชายคนนั้นกุมหน้าผากไว้ ถอยหลังไปด้วย ตะโกนไปด้วย “พวกเจ้าดูเลย จวนอ๋องอี้วเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาจนเคยแล้ว เจียเล่อจวิ้นจู่จะฆ่าคนต่อหน้าสาธารณชนแล้ว”

ผู้ชายพยายามจะโน้มน้าวอารมณ์ของทุกคน

แต่ทว่า ครั้งนี้ซ่งฉงปิงไม่เตรียมที่จะให้โอกาสเขาแล้ว

“ก่อนที่ยังไม่มีหลักฐาน เจ้าก็เตรียมจะฆ่าคนที่หน้าจวนอ๋องอี้วของข้า——” น้ำเสียงของซ่งฉงปิงเคร่งขรึมทันที “พูดมา ใครเป็นคนบงการเข้า！”

สายตาผู้ชายมีความกระวนกระวาย จากนั้นก็พูดเจ้า้ตัว “เจ้าพูดไปเลื่อย เจ้าใส่ร้ายคน.......”

“ไป๋เสา” ซ่งฉงปิงหัวเราะเย็นชา “ช่วยข้าหักแขนหักขาของเขาก่อน”

องครักษ์หลายคนที่ตอนที่ยังลังเลอยู่ก็ขึ้นไปข้างหน้าจับตัวผู้ชายไว้ ชายคนนั้นขัดขืนอยู่หลายครั้ง หลุดไปไม่ได้ จึงจะพูด

แต่ทว่าไป๋เสามาถึงตรงหน้าผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่รู้เอาก้อนเศษผ้ามาจากไหน โยนเข้าปากของผู้ขายคนนั้นโดยตรง จากนั้น ก็จะลงมือหักแขนหักขาของผู้ขายคนนั้น

เห็นเพียงชายคนนั้นสายตาหด จากนั้น ชายคนนั้นก็ใช้แรง ขัดขืนหลุดพ้นจากการจับกุมขององครักษ์ หมุนตัวจะหนี

ไป๋เสาบินไปจับตัว ชายคนนั้นบินหลบหนี

ผู้คน “......”

สุดท้าย ชายคนนั้นก็ถูกไป๋เสาจับตัวกลับมา หักแขนหักขา โยนไว้บนพืน

ชายคนนั้นร้องโอดโอย แต่เป็นเพราะว่าปากถูกยัดไว้อีกครั้ง เพราะฉะนั้นน้ำเสียงไม่ชัดเจน ถึงแม้ว่าเขาอยากปลุกอารมณ์ของทุกคนอีกก็ทำไม่ได้

หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงกวาดสายตามองไปที่ผู้คน พูดอย่างเรียบเฉย “ให้เวลาข้าสามวัน ข้าจะสืบเรื่องทั้งหมดนี้ จะคืนความจริงให้กับพวกเจ้า”

สายตาของซ่งฉงปิงมีพลังเด็ดเดี่ยวบางอย่าง ทันใดนั้นก็ทำผู้คนที่โกรธเคืองเหล่านั้นสงบลงแล้ว

แต่ทว่า ในเวลานี้เอง เหยื่อผู้เสียหายเหล่านั้นก็ไม่ยอมแล้ว

“ความจริง? ความจริงอะไร? สามีข้าตายแล้วเพราะว่าร้านอาหารของพวกเจ้า นี่ก็คือความจริง” หญิงคนหนึ่งร้อนรนอยากมาก “สามวัน หลังจากสามวันเจ้าสามารถคืนสามีให้ข้าคนหนึ่งไหม?”

พูดไป หญิงคนนั้นก็ร้องไห้ขึ้นมา “สวรรค์เอ้ย ครอบครัวข้าทั้งครอบครัวก็พึ่งแต่เขาคนเดียวแล้ว เขาจากไปแล้ว ข้ากับพวกลูกๆจะทำยังไง?”

ผู้หญิงร้องไห้อย่างน่าสงสาร ส่วนข้างกายนางวางศพที่แข็งไปตั้งนานแล้วศพหนึ่ง