แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 55

“เสี่ยวปิงเด็กสารเลวนั้น หากก่อเรื่องนั้นนางมาเป็นคนแรก พอมีแผนการทำเงินไม่คิดถึงคนของบ้านตัวเอง แต่กลับให้คนนอกทำเงินได้อย่างง่ายดายก่อน ได้เลี้ยงคนไม่รู้คุณคนไว้จริงๆ” จ้าวชุนฮวาจากบ้านสองปากพล่อยได้ด่าขึ้น

ก่อนหน้านี้ผมของนางถูกไฟไหม้ อับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คน ต่อมาได้ถูกแม่สามีและสามีดุด่า ทำให้ในใจรู้สึกขุ่นเคืองต่อลั่วเสี่ยวปิงมาเป็นเวลานาน และตอนนี้ความคับแค้นใจทั้งหมดได้แสดงออกมาแล้ว

คำพูดของจ้าวชุนฮวาเป็นเหมือนชนวนจุดไฟ ทำให้ใบหน้าของลั่วเฉินซื่อซึ่งเดิมดูน่าเกลียดอยู่แล้วยิ่งหมองหม่นขึ้นอีกมาก

ลั่วต้าฟู่แห่งบ้านใหญ่ก็สีหน้าหมองหม่นเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้วนรู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนที่ไม่รู้คุณคนอย่างที่จ้าวชุนฮวาพูดไว้ทั้งหมด

ฟ่านลี่ฮัวตอนนี้ได้ปวดเนื้อปวดตัว ภูเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยเมาโวโวและผลสน ถ้ามันขายได้เงินจริงๆ แม้แต่หนึ่งชั่งได้หนึ่งเหวิน นั้นก็ได้เงินมาไม่น้อย

นี้หากมีเงินแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเหอซิ่งของนางสามารถมีเงินใช้มากขึ้น เมื่ออยู่กับเพื่อนร่วมชั้นก็มีภาพลักษณ์ที่ดีหน่อยได้บ้านของพวกเขาก็สามารถสร้างด้วยกระเบื้องได้เพิ่มอีกหลายห้อง

แม้ว่าบ้านของพวกเขาจะใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน แต่มีคนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากก็แออัดแล้ว

แต่เรื่องหาเงินนั้นก็ถูกนางที่ไม่รู้จักคุณคนอย่างลั่วเสี่ยวปิงนั้นให้ตระกูลจางไปหมดแล้ว นี่ทำให้ในใจฟ่านลี่ฮัวรู้สึกทั้งโกรธทั้งทุกข์ใจ ราวกับว่าเงินของบ้านตัวเองได้ถูกขโมยไป

อย่างไรก็ตามฟ่านลี่ฮัวไม่เหมือนจ้าวชุนฮวาที่เก่งแค่ปากเท่านั้น แค่เหน็บแนมที่นี่แล้วเงินนั้นจะเข้ากระเป๋าของพวกเขาได้หรือ?

โดยธรรมชาติแล้วไม่ได้

ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดคือหยุดการสูญเสียให้ทันเวลา แต่ฟ่านลี่ฮัวคิดไปคิดมา แต่สุดท้ายก็ยังคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี จึงมองสามีตัวเองว่า “ท่านพี่ ท่านว่าเรื่องนี้ควรทำอย่างไร?”

กระดูกสันปัจจุบันหลังของบ้านตระกูลลั่วคือลั่วต้าฟู่ และเรื่องนี้จะถามลั่วต้าฟู่มันไม่ผิดอย่างแน่นอน

เมื่อลั่วเฉินซื่อได้ยินคำพูดของฟ่านลี่ฮัว จึงได้รีบมองไปที่ลั่วต้าฟู่ทันที “เจ้าใหญ่ เรื่องนี้ เจ้าให้คำตัดสินเรื่องนี้เถอะ”

และเมื่อคนอื่นๆ ได้ยินแบบนี้ ก็มองไปที่ลั่วต้าฟู่อย่างพร้อมกัน

ตอนนี้ลั่วต้าฟู่เป็นกระดูกสันหลังของบ้านตระกูลลั่ว ลั่วต้ากุ้ยแห่งบ้านสองตั้งแต่เล็กจนโตได้ทำตามคำสั่งจากลั่วต้าฟู่อย่างเคร่งครัด แต่ลั่วต้าโซ่วแห่งบ้านสี่ตั้งแต่ไหนแต่ไรก็เป็นแต่คนรู้แต่ออกแรงทำงานไม่มีความคิด ส่วนเรื่องเล็กๆ พวกนั้น ยิ่งไม่มีสถานะที่จะได้พูด

“เนื่องจากเมาโวโวและผลสนเหล่านั้นสามารถทำเงินได้ ทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้ดี พรุ่งนี้ทุกคนจะต้องขึ้นไปแย่งกันบนภูเขา”

ลั่วต้าฟู่วิเคราะห์ด้วยใบหน้าที่สงบ “ภูเขาเป็นของรวชวงค์ พวกเราตัดสินใจไม่ได้ แต่บ้านเราคนเยอะ เช้าของวันพรุ่งนี้ ทุกคนขึ้นเขาไปด้วยกัน เราจะเก็บกันเอง หลังจากนั้นก็เอาไปขายที่ในอำเภอด้วยตัวเอง”

ลั่วต้าฟู่คิดว่า ถ้าคนของตระกูลจางสามารถขอให้ลั่วเสี่ยวปิงขายออกไปได้ เช่นนั้นพวกเขาก็สามารถขายออกไปได้เช่นกัน

คนอื่นๆ ฟังคำพูดของลั่วต้าฟู่ โดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งหมดล้วนรู้สึกว่าเป็นไปได้

แต่ในเวลานี้ลั่วต้าโซ่วผู้ซื่อซื่อกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “แต่ เมาโวโวนั่นมีพิษ หากว่าไม่มีใครต้องการจะทำอย่างไร?”

ทันทีที่ลั่วต้าโซ่วพูดคำเหล่านี้ ก็ได้รับการจ้องเขม็งจากทุกคน

ลั่วต้าโซ่วหุบปากเงียบขึ้น แต่กลับยังถูกลั่วเฉินซื่อด่าไปว่า “ข้ามีลุกที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้อย่างเจ้าได้อย่างไร? เจ้าหวังให้บ้านเราทำเงินไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้......”

“เจ้าไม่ได้หมายความเช่นนี้แล้วหมายความว่าอย่างไร เด็กโง่แค่พูดก้พูดไม่เป็น นี่เจ้าอยากให้ทำให้ข้าโกรธตายแล้วไปหาพ่อของเจ้าไวๆงั้นหรือ? เจ้ามันอกตัญญู หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเจ้าเป็นแบบนี้ ตอนนั้นข้าไม่ควรคลอดเจ้าออกมาเลย”

คำพูดของลั่วเฉินซื่อน่าเกลียดมากขึ้นมาก แต่ลั่วต้าโซ่วกลับคิดว่าตัวเองทำให้แม่ของเขาโกรธ จึงได้คุกเข่าลงอย่างตื่นตระหนก

“ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นจริง” ลั่วต้าโซ่วยอมรับผิด ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวง