แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 550

ซ่งฉงปิงได้ยิน ริมฝีปากโก่ง “ก็แค่ให้พวกเจ้าวางยาสลบเท่านั้น”

หูหยานเฉียนคนนั้นซ่อนได้ลึกมาก ความสามารถแข็งเจ้าร่ง ก็ดูจากระยะเวลาที่ผ่านมานางสืบเรื่องนางกลับไม่ได้เรื่องอะไรเลยก็สามารถดูออก นางไม่ธรรมดาเลยยิ่งกว่าที่นางคิดไว้อีก

อย่าว่าแต่วางยาพิษแล้วจะนำผลกระทบอะไรที่ไม่ดีตามมา สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกนางว่า จะจัดการหูหยานเฉียนโดยตรง ตัวเองจะพลาดอะไรไปเยอะมาก

มิหนำซ้ำ หูหยานเฉียนเป็นจวิ้นจู่ที่รักใครของแคว้นเป่ยอัน หากตายอย่างแปลกประหลาด และยังตายในจวนอ๋องอี้ว นั่นต้องทำให้จวนอ๋องอี้ว แม้กระทั่งทั้งราชวงศ์ต้าชิ่งเจอภัยวิบัติแน่

ถึงแม้หูหยานเฉียนจะไม่เป็นที่รักใคร หากแคว้นเป่ยอันมีความทะเยอทะยาน แค่ใช้หูหยานเฉียนเป็นข้ออ้างทำให้เกิดสงคราม อย่างนั้นจวนอ๋องอี้วต้องกลายเป็นเป้าที่ถูกประชาชนโจมตีแน่

แม้กระทั่ง ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าท่านพ่อตามใจจวิ้นจู่เพื่อนบ้านคนนี้มากเกินไป แต่เมื่อนางสืบเรื่องในอดีตอย่างชัดเจนแล้ว นางถึงเข้าใจเหตุผลของท่านพ่ออย่างชัดเจน

ท่านพ่อ ไม่ได้อดทนเพราะฮ่องเต้ แต่อดทนเพื่อประชาชนทั้งหมดของราชวงศ์ต้าชิ่ง

คิดถึงจุดนี้ ในใจของซ่งฉงปิงมีความคิดอย่างหนึ่งที่เนรคุณขึ้นมาทันที

แต่ว่า ทั้งหมดนี้ยังต้องจัดการวางแผนอย่างดี ความใจร้อนไม่มีวันทำเรื่องใหญ่สำเร็จ

ส่วนวันนี้ ในเมื่อหูหยานเฉียนขยับไม่ได้ง่ายๆ แต่คนอย่างหูหยานเฉียนมาหาเรื่องตัวเองประจำ ตัวเองหากไม่ทำอะไรเลย นั่นก็ต้องขอโทษตัวเองอย่างมากแล้ว

คิดถึงจุดนี้ แววตาซ่งฉงปิงมีประกายความเย็นชา

เพียงแค่ อั้นหวู่และอั้นปาทั้งสองคนฟังคำพูดของซ่งฉงปิงแล้วก็อดมองหน้ากันไม่ได้

วางยาสลบ?

วางยาสลบทำไม ไม่เจ็บไม่คัน

มองความสงสัยของอั้นหวู่และอั้นปาออก ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปาก ค่อยๆเปิดปากพูด “พวกเจ้าก็เช่นนี้.......”

กลางคืน มาถึงอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่จวนอ๋องอี้วเงียบสงบที่สุดในยามค่ำคืน ทั้งสองคนร่างเหมือนดั่งวิญญาณแอบเข้าไปในสวนหวู่

ส่วนสองคนนี้ แน่นอนว่าคืออั้นหวู่และอั้นปา

การป้องกันของสวนหวู่ดูแล้วหล่ะหลวม ความจริงเข้มงวดกวดขัน

แค่มีลมพัดต้นหญ้าสั่นไหวนิดเดียว ก็จะถูกองครักษ์ในที่ลับของสวนหวู่เหล่านั้นจับตา

แต่ว่า สำหรับอั้นหวู่อั้นปาแล้ว เดินในสวนหวู่นั้นรู้ทางหนีทีไล่แล้ว

เพราะว่า พวกเขาจับตาดูสวนหวู่มานานแล้ว

จากนั้น สวนหวู่ที่วินาทีก่อนเงียบสงบ วินาทีต่อมายิ่งเงียบสงบแล้ว

คนที่เข้าสู่การหลับนอน ยิ่งหลับลึกขึ้นอีก

ส่วนองครักษ์และผู้กล้าตายที่ตอนแรกยังไม่ได้นอน ไม่นานก็ค่อยๆหลับไปอย่างไร้ความรู้สึก

จากนั้น อั้นหวู่และอั้นปาทั้งสองก็เข้าสู่ห้องของหูหยานเฉียน

ทั้งสองค้นอยู่สักพัก กลับเอาถุงกระสอบออกมาใบหนึ่ง

จากนั้น ทั้งสองก็นำหูหยานเฉียนใส่เข้าไปในถุงกระสอบ หามออกไปอย่างเงียบสงบ

สุดท้าย ทั้งสองโยนหูหยานเฉียนไว้ในวัดร้างแห่งหนึ่ง

เดิมแล้วในวัดร้างมีขอทานอยู่ แต่ว่าหลับสลบไปเพราะยานอนหลับ ฟ้าร้องก็ไม่มีทางตื่นแบบนั้น

เมื่อจัดการทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว อั้นอวู่หยิบกระปุกออกมาจากกลางอก เปิดกระปุกออก กลิ่นเหม็นมากลอยออกมา

จากนั้น อั้นหวู่นำกระปุกนั้นเข้าใกล้ถุงกระสอบ

ไม่นาน ในถุงกระสอบก็มีความเคลื่อนไหว

จวิ้นจู่บอกแล้ว ตอนที่ซ้อมคน ต้องให้คนสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดถึงจะเห็นผลได้ดีที่สุด เพราะฉะนั้น ดีที่สุดจะให้หูหยานเฉียนรับรู้ในสภาพที่สลบไม่ได้เด็ดขาด

หูหยานเฉียนตื่นแล้ว ก็พบว่าตัวเองอยู่ในถุงกระสอบ

วินาทีนี้ หูหยานเฉียนรู้สึกเพียงหวาดกลัวอย่างที่สุด

แต่ว่าไม่นานหูหยานเฉียนก็สงบสติลงมา เพราะว่า นางมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่ตัวเองจะอยู่ในถุงกระสอบ มั่นใจว่าตอนนี้ต้องฝันไปอย่างแน่นอน

กำลังคิดเช่นนี้อยู่ ทั้งหมัดทั้งถีบก็ทับถมมาที่ตัวนาง

เจ็บ! เจ็บมาก!

ไม่ใช่ฝันเด็ดขาด

“อ้าก——” เสียงร้องตะโกนเสียงดังทำลายค่ำคืนอันเงียบสงบ