แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 551

องครักษ์ลับที่ถูกหูหยานเฉียนตีนั้น เป็นหัวหน้าขององครักษ์ลับกลุ่มนี้

หูหยานเฉียนแข็งแรงมาก ดูเหมือนว่าจะแข็งแรงกว่าคนปกติทั่วไปเล็กน้อย คนที่เข้าใจจะดูออกว่าอันที่จริงแล้วหูหยานเฉียนเป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์

อย่างไรก็ตาม องครักษ์ลับผู้นั้นไม่หลบหลีก และปล่อยให้ถ้วยชากระแทกหัวของตนเอง

หลังจากระบายความโกรธแล้ว ในที่สุดหูหยานเฉียนก็สงบลง

“บอกมา เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” นางเผลอหลับไปในสวนหวู่ของตนเอง แต่ถูกคนยัดใส่กระสอบแล้วพอออกไปทุบตี สำหรับนางแล้ว เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

หากนางรู้ว่าใครเป็นคนทำ นางจะต้องฉีกคนเป็นชิ้นๆ! ในขณะที่คิดหูหยานเฉียนก็กัดฟัน

หัวหน้าหน่วยองครักษ์ลับตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้มศีรษะลง “นายท่านยกโทษให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่รู้”

เช้าตรู่วันนี้ เมื่อองครักษ์ลับเหล่านี้ตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจ และเมื่อรู้ว่านายท่านหายไป ก็ยิ่งตกใจจนเหงื่อท่วม

ในท้ายที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็หารือกันอย่างเงียบๆ และต้องไม่ให้นายท่านรู้เด็ดขาดว่าเมื่อคืนพวกเขาอาจจะเผลอหลับไป

เนื่องจากละทิ้งหน้าที่จึงไม่เห็นโจร และเผลอหลับจึงไม่เห็นโจร คนละเรื่องกันเลย

อย่างแรกอาจจะแค่ถูกลงโทษ

แต่อย่างหลังอาจถึงตายได้

ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์ลับหรือเหล่าทหารผู้กล้า พวกเขาล้วนปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงปกปิดเรื่องนี้ไว้

แต่องครักษ์ลับไม่รู้ เป็นเพราะการปกปิดนี้ ทำให้แนวคิดของหูหยานเฉียนเอนเอียงโดยสิ้นเชิง

หูหยานเฉียนมั่นใจในความสามารถของลูกน้องตนเอง

อย่างน้อยนางก็ไม่รู้สึกกดดันภายใต้การป้องกันของตนเอง คนที่สามารถใช้กระสอบลักพาตัวตนเองได้

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คืออีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้มีอำนาจอย่างน่าเหลือเชื่อ

แต่ในใต้หล้านี้ ใครกันที่มีอำนาจมากเช่นนี้?

หูหยานเฉียนคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก

ในเวลานี้ไม่ใช่ว่าหูหยานเฉียนไม่นึกถึงซ่งฉงปิง แต่ในสายตาของหูหยานเฉียน ซ่งฉงปิงไม่มีความสามารถเช่นนี้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเรื่องนี้จึงกลายเป็นคดีที่ยังไม่สามารถคลี่คลายได้ ทำได้เพียงกล้ำกลืนกับความเสียหายครั้งนี้

เมื่อเรื่องไปถึงหูของซ่งฉงปิง ซ่งฉงปิงเพียงแค่เม้มริมฝีปากยิ้ม และสั่งให้อั้นหวู่อั้นปาจับตาจ้องมองหูหยานเฉียนต่อไป แต่เงื่อนไขแรกคือปกป้องความปลอดภัยของตนเอง

เพราะซ่งฉงปิงรู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ หูหยานเฉียนจะต้องเพิ่มการป้องกันอย่างแน่นอน

แม้ว่าการจัดการกับหูหยานเฉียนจะสำคัญ แต่ในสายตาของซ่งฉงปิง ชีวิตคนของตนเองสำคัญยิ่งกว่า

แม้ว่าปกติซ่งฉงปิงจะห่วงใยลูกน้องเหล่านั้นอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินนางกล่าวว่าความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ ทั้งสองคนก็ยังซาบซึ้งอย่างมาก และตัดสินใจว่าจะต้องจับจุดอ่อนของหูหยานเฉียนให้ได้

ในเวลานี้บุคคลสำคัญทั้งหมดของตระกูลฮัวรวมตัวกันที่ห้องประชุมของตระกูลฮัว แต่ละคนสีหน้าท่าทางเคร่งขรึม

“คราวนี้คระกูลฮัวของเราประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ ทุกคนคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านไปหลายวันแล้ว แต่สำหรับตระกูลฮัวกลับเหมือนก้างปลาติดคอมาโดยตลอด

จนกระทั่งหลายวันที่ผ่านมาเหตุการณ์สงบลงแล้ว ตระกูลฮัวจึงนั่งลงเพื่อหารือเรื่องนี้

ทันทีที่ฮัวเว่ยกล่าว ผู้คนในตระกูลฮัวที่เหลือก็มองหน้ากันอย่างตกตะลึง

ผู้อาวุโสของตระกูลฮัวที่มีตำแหน่งค่อนข้างสูงคนหนึ่งกล่าวว่า “ก่อนที่ฮัวเว่ยจะแบกรับความผิดเหล่านี้ ว่ากันว่าพูดอะไรบางอย่างกับผู้นำตระกูล ไม่ทราบว่ามีเรื่องเช่นนี้หรือไม่?”

แม้ว่าฮัวเว่ยจะเป็นนายท่านสามของตระกูลฮัว แต่ก็เกิดจากอนุภรรยา คราวนี้ออกไปก็ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง และยังทำให้หอว่านเซียงหลายแห่งต้องปิดตัวลง แน่นอนว่าตระกูลฮัวไม่พอใจเขาอย่างมาก

และคราวนี้เกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลฮัว จำเป็นต้องหาใครสักคนมารับผิด และผู้นำตระกูลฮัวหยงเฟิงก็ผลักให้ฮัวเว่ยรับผิด

สำหรับเรื่องนี้ไม่มีใครคัดค้าน เพราะไม่มีใครก็ไม่อยากเป็นคนรับผิด