แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 552

“ให้ข้าไปตรวจพระอาการให้ฮองเฮาเหนียงเหนียง?” ซ่งฉงปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

แพทย์แผนจีนให้ความสำคัญกับการมอง การดม การถาม และการจับชีพจร โดยที่การมองเป็นอันดับแรก

เมื่อนึกถึงสีหน้าของฮองเฮา ซ่งฉงปิงก็แทบจะวินิจฉัยได้ว่าฮองเฮาไม่ได้ป่วยโดยสิ้นเชิง

แล้วทำไมฮองเฮาถึงมีรับสั่งให้นางเข้าไปในวัง?

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็มองไปยังขันทีน้อยที่ถ่ายทอดพระราชโองการ

ขันทีน้อยโค้งคำนับด้วยความเคารพ “กราบทูลเจียเล่อจวิ้นจู่ ฮองเฮาเหนียงเหนียงทรงรับสั่งเช่นนี้”

เมื่อมองไปที่ขันทีน้อย ซ่งฉงปิงก็รู้ว่าถามไปก็ไม่ได้อะไร จึงไม่พูดอะไรมากนัก เพียงโบกมือ “ท่านรอสักประเดี๋ยว”

ในขณะพูด ซ่งฉงปิงก็หันหลังเดินออกไป

ขันทีก็ไม่ได้ห้าม เพราะโดยปกติเวลาเช่นนี้ ผู้ที่ถูกเรียกเข้าไปในวังก็จะมีเวลาไปล้างหน้าล้างตา หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะถูกเรียกเข้าไปในวัง

ในเวลานี้ซ่งหยุนดาและเว่ยหวินซีไม่ได้อยู่ที่จวนอ๋องอี้ว แต่ไม่รู้ว่าซ่งเฮงวิ่งมาจากไหนและได้ยินข่าวนี้

“ท่านพี่----”

เมื่อซ่งฉงปิงเดินไปที่สวนซูยู่ เสียงของซ่งเฮงก็ดังขึ้น

ซ่งฉงปิงหยุดชะงักและรอซ่งเฮง

ไม่นานซ่งเฮงก็มาอยู่ด้านข้างของซ่งฉงปิง แต่วิ่งมาอย่างรวดเร็วเกินไป สีหน้าแดงก่ำ และยังมีหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ อยู่บนหน้าผาก

แต่ไม่ทันได้หายใจหอบ ซ่งเฮงก็รีบกล่าวว่า “ได้ยินมาว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงทรงมีรับสั่งให้ท่านพี่เข้าไปในวัง ข้าจะไปกับท่านพี่ด้วยดีหรือไม่?”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ยิ้ม “ทำไม กลัวว่าพี่จะตกที่นั่งลำบากหรือ?”

ซ่งฉงปิงกล่าวอย่างมั่นใจ โดยไม่รอให้ซ่งเฮงตอบ “เจ้าเห็นพี่เข้ามาในเมืองหลวงจนถึงตอนนี้ แต่มีใครเคยทำให้พี่ตกที่นั่งลำบากได้จริงๆ หรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งเฮงก็ตกตะลึง คิดไปคิดมาก็ไม่มีจริงๆ

ผู้ที่ต้องการทำให้พี่สาวตกที่นั่งลำบาก สุดท้ายล้วนต้องทนทุกข์ทรมาน

แต่พี่สาวถูกฮองเฮาเรียกเข้าไปในวังเพียงลำพัง เขาเป็นกังวล

ถึงอย่างไรในความทรงจำของเขา อันที่จริงแล้วฮองเฮาไม่ใช่คนที่เข้ากับใครได้ง่ายๆ ทุกครั้งที่เขาเห็นฮองเฮาเหนียงเหนียง จะรู้สึกประหม่าอย่างมาก

เขามักจะรู้สึกว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ ภายนอกอ่อนโยน แต่ภายในกลับไม่เป็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นซ่งเฮงขมวดคิ้วเหมือนคนแก่ตัวเล็กๆ และเห็นได้ชัดว่ายังคงกังวล ซ่งฉงปิงอดไม่ได้ที่จะลูบหัวของซ่งเฮงและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล พี่เป็นแม่คนแล้ว สามารถป้องกันตนเองได้”

ถูกลูบหัวแล้ว!

ในใจของซ่งเฮงมีเพียงสี่คำนี้ หลังจากนั้นเขาก็มีความสุขจนทำอะไรไม่ถูก

แม้กระทั่งซ่งเฮงลืมจุดประสงค์ของการมาที่นี่

หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ทำให้สบายใจเพียงไม่กี่คำของซ่งฉงปิง ซ่งเฮงก็ลืมจุดประสงค์ในการมาหาพี่สาวไปอย่างสิ้นเชิง

และหลังจากที่ซ่งฉงปิงกลับมาที่สวนซูยู่ นางก็ให้คนไปเตรียมอาหาร

ถึงอย่างไรก็ใกล้จะมื้อเที่ยงแล้ว นางไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ไปกินอะไรในวัง

และหิว? เหอะ นางไม่ใช่คนที่จะทำให้ตนเองต้องลำบาก

ดังนั้นอันที่จริงแล้ว นางไม่ได้ใส่ใจกับการเปลี่ยนเสื้อผ้า ขอแค่ไม่สกปรกไม่ขาด จะสวมเสื้อผ้าอะไรเข้าไปในวังก็ใช้ได้สำหรับนาง แต่ที่ยังกลับมาสวนซูยู่ ก็เพื่อกินให้อิ่ม

เนื่องจากซ่งเฮงอยู่ด้วย ดังนั้นสองพี่น้องจึงกินอาหารด้วยกัน

หลังจากกินเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงก็เปลี่ยนเสื้อคลุม และเดินออกไปจากสวนซูยู่พร้อมกับไป๋เสา

แน่นอนว่าไป๋ซู่ต้องการตามไปด้วย แต่ซ่งฉงปิงปฏิเสธ

จุดประสงค์ที่ฮองเฮาเรียกนางเข้าไปในวังครั้งนี้ไม่ชัดเจน นางจะไม่พาใครก็ตามที่ไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่ตนเองไปด้วย

เมื่อฮองเฮาทรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า แน่นอนว่าต้องเตรียมรถม้า แต่ซ่งฉงปิงเตรียมรถม้าด้วยตนเอง

ขันทีน้อยงุนงง ซ่งฉงปิงจึงกล่าวว่า “ตอนกลับจะได้ไม่ต้องต้องรบกวนฮองเฮาเหนียงเหนียง”

เมื่อขันทีน้อยได้ยินก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เขาจึงไม่บังคับ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่